7. Bölüm

Ertesi sabah, Elif ile birlikte okulun yolunu tutmak üzere yola çıktık. Onunla her şey o kadar doğal ve keyifliydi ki, bugün de yine aynı neşeyle okula gitmek beni çok rahatlatıyordu. Elif’in yanımda olması, gündelik sıkıntılardan uzaklaşmamı sağlıyordu. Dün geceyi düşündüm; o kadar güzel bir zaman geçirmiştik ki, geçmişin, karmaşanın ve kaygıların bir anda silinmiş gibi olduğunu hissediyordum.

Yolda, Elif ile sohbet ederken, bir yandan okulun bahçesine adım atmaya başladık. O sırada aklımda hala Emre’nin söyledikleri vardı. Dün onunla yüzleşmiş olmama rağmen, içimde bir boşluk hissettim. Bu boşluk, geçmişin etkisiyle bir türlü kaybolmuyordu. Ancak Elif’le bu sabahki gibi anlar, bana yeniden denge veriyordu.

"Bugün de dersler ne kadar sıkıcı olacak, tahmin edebiliyorum," dedi Elif, okulun kapısından geçerken. "Ama ne olursa olsun, biraz eğlenelim. Özellikle sonra, akşam ne yapacağımızı düşünmek bile keyifli!"

Gülümsedim ve başımı salladım. "Evet, gerçekten. Ama şimdilik sadece okulda kalalım, değil mi?"

Tam o sırada, okulun kapısında tanıdık bir figür gördüm. Emre! Hemen gözlerimi ondan kaçırdım ama o an beni fark etti ve hızla yanıma geldi. Kalbim birden hızla çarpmaya başladı.

“Nara,” dedi, derin bir nefes alarak. “Seninle konuşmamız lazım.”

Elif’in yüzündeki ifadenin değiştiğini fark ettim. O da, Emre’nin yaklaşan adımlarını fark etmişti.

“Elif, ben… gerçekten şimdi konuşmak istemiyorum,” dedim, Emre’ye hafifçe uzaklaşarak. “Bugün bir şeyleri halletmeye çalışıyorum. Ne olur, şimdi değil.”

Emre, yüzündeki gülümsemeyi kaybetmeden, hala ısrarcı bir şekilde yaklaşıyordu. “Bunu bir şekilde halletmemiz gerekiyor, Nara. Gerçekten. Geçmişi arkamızda bırakmak, her zaman kolay olmuyor.”

Elif hemen devreye girdi, soğukkanlı bir şekilde Emre’ye bakarak, “Bırak, Nara kendi kararlarını versin. Burası okul, Emre. Konuşmamız gereken bir yer değil.”

Emre, bir an için duraksadı. Ama sonra, bana doğru eğildi. “Bunu daha fazla erteleme, Nara. Sana gerçekten değer veriyorum ve bu durumu açıkça konuşmalıyız.”

İçimde hissettiğim gerginlik, adeta havada yankılandı. Emre’nin sözleri, Baran’ın bana hissettirdiği huzurla çelişiyordu. İkisi de farklı dünyaların insanlarıydı. Ama bir şekilde, Emre’nin baskısı, geçmişin izleri beni sıkıştırıyordu.

“Bunu gerçekten şimdi yapmak istemiyorum, Emre,” dedim, Elif’e bakarak. “Elif’le birlikte okuldayım, lütfen şimdi git.”

Emre, biraz çekilmiş gibi göründü ama hala dirençliydi. “Sadece unutma, Nara. Konuşmak bir çözüm değil mi?”

Bu sözlerin ardından, Elif hemen araya girerek, “Emre, her şeyi zorla konuşmak kimseye bir şey kazandırmaz. Şu an buna vaktimiz yok,” dedi sert bir şekilde.

Emre, bir süre sessiz kaldı ve ardından başını sallayarak uzaklaştı. Gözleri hala üzerimdeydi ama daha fazla yaklaşmamaya karar verdi. Gözlerim, o terk edişin ardından, bir süre daha peşinden baktı.

Elif, bana dönerek “Nara, tamam, her şey yolunda mı?” diye sordu.

“Evet, teşekkür ederim,” dedim, Elif’in desteği için minnettar olarak. "Gerçekten, bazen insanların sana ne kadar baskı yapmaya çalıştığını görmek zor oluyor."

Elif, bana gülümseyerek “Ben buradayım, her zaman. Geçmişin seni bulsa da, biz sadece bugün ve geleceğe odaklanmalıyız,” dedi.

Okula girdiğimizde, Elif ile sohbet ediyorduk. Ama içimde bir boşluk vardı; Emre’nin varlığı, sanki hayatımda yeniden bir şeyleri zorlamaya başlamıştı. Baran’a karşı hissettiklerim hala güçlüydü ama Emre’nin yeniden hayatıma dokunmaya çalışması, içimi karıştırıyordu.

Bir şekilde, Emre’nin geri adım atmadığı sürece bu ikilikle başa çıkmak zor olacak gibi hissediyordum. Ama bir yandan da Elif’le geçirdiğimiz bu sabahın, her şeyin üstesinden gelebileceğimi bana hatırlattığını düşündüm.