09.05.2022 22.40

Hepimizin çok iyi bildiği ve sık sık başvurduğu bir teselli yöntemi var: Daha kötüsünü düşünmek...

Bu kavram üzerine tefekkür ederken; silsile halinde ilerledim, hastaların hastası en kötüye kadar gittim ve ona ne denilebileceğini düşündüm.

Var olan en kötü haldeki insan; nasıl teselli edilebilir?

(Eğer varsa) Daha kötüsünü düşünmek; etkili bir teselli yöntemidir fakat en kötü durumda olan için böyle söylenemez.

En kötü durumda olduğu var sayılabilecek; "Jean Dominique Bauby" üzerinden konuşalım.

Bauby, 43 yaşında beyin kanaması geçirir ve sol gözü dışında bedeninin hiçbir bölgesini kullanamayacak duruma gelir. Yaşadığı felaketin ardından ona kalanlar; beyni, işitme duyusu ve sol gözüdür.

Bu durumda olan Bauby'e ne diyebilirdik? Belki döneminin en kötü durumunda olan insanlarından biriydi. Ama o en'lerin en'i olmak istememiş olacak ki "Kelebek ve Dalgıç Giysisi" adında bir kitap çıkardı. Evet! Tek gözü ve iki yardımcısıyla... (Kitap 2007 yılında Julian Schnabel tarafından filme aktarıldı.)

Her kelime ortalama 2 dakikada yazılıyordu ve Bauby'nin (mors alfabesi ile yazdığından) 200.000 kez göz kırptığı tahmin ediliyor.

Bauby, o durumda bile kendisine yaşam amacı bulabilmişti. Bauby 1997 mart ayında kitabının basılmasından sadece on gün sonra vefat etti. Çünkü; artık Bauby son anlamı da yitirmişti!..

Bizim Bauby'e diyecek pek bir şeyimiz yok. O zaten en kötü durumda bile kendine bir teselli bulabilmiş.

Yine de düşünce sınırlarımızı zorlayarak; yalnızca beynini kullanabilen ve tamamen makineye bağlı yaşayan birini düşleyelim.

İletişimini bile ancak makineyle sağlayabilen bir insan... Peki ona ne diyeceğiz?

Şunu diyebilir miyiz: "Hiç var olamayanlar da?.." Hiç var olamayanlar; yoklar! Olmayanlar için; "var" kelimesi kullanılamaz! Ve var olmak başlı başına büyük bir nimettir. Böylece en kötü durumda dahi şükredecek bir şeyler keşfettik!

"Özgür bir kelebek olmak ya da? Nerede hapis olduğunuzu biliyor musunuz? Bazen bir bedende hapis olabilir insan!"

(Bauby)