İçerisinde bulunduğumuz durumla mı, yoksa içerisinde bulunduğumuz hayatla mı yormalıyız kendimizi?

Örneğin; insan olduğunu düşünen bir kelebek olduğunu, düşündün mü hiç?

Yok canım ne alakası var? Öyle olsaydı; bir gün...

Bir gün kavramını da bu hayatta öğrenmedin mi?

Çok uzun sandığımız o rüyaların, en fazla "5-7 saniye" olduğunu söylemiyor mu bilimsel veriler?

Elinin ayağının olması; senin insan olduğunu düşünen, bir kelebek olduğundan olmasın sakın?

Belki de hepsi hologram tarzı bir şeydir, ha! Neden olmasın?

Etrafındaki herkes de senin olduğun şeyin aynı ve sen de senin için kurulmuş programın parçasıysan hadi?

Ve o yıllar sandığın anıların, birkaç saat bile değilse aslen!..

Ya da az önce bahsi geçen programın kurucusu da sensen?

Tanrı, kendini sınırlandırabilir mi?

Sınırlandıramasa gerek!..

"Umarım, kelebek değilimdir." mi diyorsun içinden?

Belki son anda uyanıp "Umarım, insan değilimdir." de diyecek olabilir misin acaba?

Neyse...

Bunları çok düşünmemek gerek. Çok merak başa şey getirirmiş galiba, neydi o?

Kıraathanenin önünde bir filozofla karşılaşmıştım. Unutmamam gerektiğini düşündüğü bir felsefesini paylaşmıştı benimle: Çok düşünme, kafayı şey yaparsındı galiba...

Ah! Kafamda bir acı hissi...

Umarım o filozofun söylediği olmamıştır. Ya da umarım ben yapabilmişimdir de adamın felsefesi gerçekleşmiştir!..

[Yazının altına düştüğüm not şöyle: (Yazıyı iki kez okumamın ardına, "Tabii ki yazdıktan sonra!?" "I love me" dedim.)]