"Onu yakın!"

"O bir cadı!"

"Cadıyı aleve atın!"

"Onu hemen yakın"

"Evet o bir cadı"

Ellerim arkamda sert bir halatla bağlıydı. Önümde gökyüzüne kadar uzanan bir ateş vardı. Herkes hep bir ağızdan bir şeyler söylüyor. Çok korkuyorum ama kimseye belli etmemeye çalışıyorum. Onlara karşı direnmiyorum bile. Bu asil duruşum onları daha çok sinirlendiriyor belli ki. Daha yüksek sesle bağırıyorlar.

Arkadan sert tok bir ses, "Durun!" Diye sesleniyor. Badem yeşili gözleriyle buluşuyor gözlerim. Laciverte çalan saçları rüzgardan uçuşuyor. Herkes o tarafa bakıyor. Prensi andıran gösterişli bir kıyafeti vardı. Soylu birisi olduğu belliydi. Onun sesiyle birlikte etraftaki kargalar bile sessizliğe bürünmüştü.

Gözlerini bir an bile benimkilerden ayırmadı.

"Onu bana getirin."

Koca zırhlı adamlar bana doğru uzandı. Fakat sırtıma doğru sert bir şekilde ateşe doğru itilirken yüzünü net olarak göremediğim o kişinin bir hayli tanıdık olduğuna emindim.