Annesi aceleyle tüm eşyalarını kahverengi bir valizin içerisine doldururken ne olduğunu hâlâ anlamamıştı minik Alin. Evdeki tüm kapıları kilitleyip arka bahçenin penceresini açtı annesi.

"Anne neler oluyor?" Diye sordu gözleriyle etrafı süzerken. Korkmalı mıydı bilmiyordu. Ama bir hayli tedirgindi.

"Her şey güzel olacak" Dedi pencereden atlarken annesi. Neyse ki evleri yüksek bir katta değildi.

"Alin, hadi sende atla. Tutacağım seni merak etme."

Alin pencereye yaklaştı. Alin bir bacağını pencereye attı. Tabure hafif sallanıyordu. Kapı gümbürtüyle açıldı.

"Alin! Çabuk ol diyorum sana." Dedi annesi endişeli bir sesle.

Alin pencereden atlarken kolunu, yıllardır kırık olan ve annesinin zor bela çalışarak yaptırmaya çalıştığı lakin sonrasında tekrar kırılan pencereye sürttü. Kolundan gelen kan Alin'i endişenlendirdi. Alin henüz beş yaşındaydı. Korkudan ne yapacağını bilemiyordu. Hem kolu kanıyordu hem de canı acırken annesi onu çekiştirerek peşinden ilerletmeye çalışıyordu.

"Şimdi" Dedi annesi. "Seninle koşma oyunu oynayacağız. Hızlı olan kazanır."

Alin oyun oynamayı seven bir kızdı. Annesiyle sürekli oyunlar oynardı. Son zamanlarda hiç oynamamışlardı ama annesinin yoğun bir iş hayatı olduğunu düşünüyordu. Çok mutlu olmuştu.

Alin, hızlıca koşarken dar bir sokağa girdi. Sokak gittikçe daralıyordu. Ama artık koşacak gücü kalmamıştı. Çok yorulmuştu ve nefes nefeseydi. Annesinin arkasından geldiğini biliyordu. Bence artık kazanmıştı. Arkasını döndü. Annesi ve arkasında maskeli bir sürü kötü adamlar vardı.

"Anne!" Diye seslendi Alin.

Korkudan altına kaçırmıştı. Bacaklarından aşağı inen ıslaklığı hissedince yanakları kızardı.

"Alin! Koş tamam mı kızım, ben geleceğim" Dedi annesi nefes nefese.

Annesinin gözleriyle buluştu Alin'in gözleri.

"Söz mü?" Diye bağırdı var gücüyle.

"Söz! Anneler sözünü tutar Alin. Senden tek isteğim saklanman. Gözlerine dikkat et. Sen çok değerlisin Alin."

Annesinin son sözleriydi. Hiçbir şey anlamamıştı Alin. Ama annesini dinleyerek koşmaya başladı. Küçük bacakları, yamalı dizi ve kanayan kolunu umursamadı. Uzun, yüksek bir duvara tırmandı. Ayağa kalktı. Çok uzak da olsa annesini görmeye çalıştı. Annesini o an son görüşü olduğunu büyüyünce anlayacaktı.