⇼⇼⇼

Yolda ilerleyen iki araba.. En önde camı siyah film ile kaplanmış siyah bir araba, arkasında ilerleyen bir ambulans.. Arabanın içinde üzerinde harici ve omzunda üç yıldız olan bir asker.. Herkesin yüreğini yakacak o haberi vermek için adrese doğru ilerliyordu.

Her şeyden habersiz evde yemek hazırlayan bir ana, ona yardım eden bir sevgili ve koltukta oturmuş gazetesini okuyan baba. Başlarına geleceklerden habersiz oğullarının operasyondan dönüşünü bekleyen sabırsız bir aile ve sevdiği adamı bekleyen bir kadın.

Kapının çalmasıyla birlikte evde oluşan o tatlı telaş.. Kadının koşarak kapıya ulaşması ve sevdiği adamın kollarına atlamak için açtığı kapıda gördüğü yüzlerle kapıldığı tatlı telaşın yerini ağlama krizlerine bırakması arasında sadece saniyeler vardı.

Genç kadın olayı algılamaya çalışırken sevdiği adamın silah arkadaşının ona sanki canından can gitmiş gibi bakışını, albayın boğazının düğümlenmesini ve en arkada bekleyen sağlık çalışanlarının herhangi bir şeyde müdahale edecek gibi hazır beklemelerini gördüğünde çoktan ağlamaya başlamıştı bile.

"Başımız sağ olsun." Albay elindeki Türk bayrağının şehidin babasına uzatırken annesinin acı feryatları apartmanda yankılanmaya başlamıştı bile. Komşular camdan gördükleri arabalarla neler olduğunu anlamışlardı ama duydukları feryatlarla acılı komşularına destek olmak için evlerinden çıkmışlardı.

"Vatan sağ olsun." Söylenilen üç kelime insanın içini yakmaya başlamıştı bile. Şehidin babası gözyaşlarını içine akıtıyor, oğluyla gurur duyuyordu. Artık oğlu da vatan sağ olsun diye canını vermiş olan binlerce şehitten biriydi.

Şehit Üsteğmen Pamir Arslan; arkasında gözü yaşlı bir anne, gururlu bir baba ve kalbinde hiçbir zaman kapanmayacak bir yara açtığı sevdiğini bırakmıştı. Binlerce asker ve yareninde olduğu gibi onların sevdası da mahşere kalmıştı. Ya da onlar öyle sanıyordu.

⇼⇼⇼

Görüşlerinizi bekliyorum, ilk bölümde görüşmek üzere<3