gözümü aralama paşladığımda ayağımın altında ve sırtımda el hisseddim karanın kucağındaydım helikopterden indiriyordu hareketlendiğimde gözleri gözlerimi buldu yere inmeye çalıştığımı anladığında yavaşca yere eğilip bıraktı dik durmaya çalıştım albay karşımızdaydı tim sıraya girmişti hazır olda bekledim "yurduna hoşgeldin asker" hep bir ağızdan "sağol!" bağırdık gözleri beni buldu "kıdemli üsteğmen Bala Karahan görev tamamlanmıştır komutanım" tekbil verip bilgimi verdiğimde başını sağladı ellerini iki yana açtı sarıl demekti bir adım ilerledim ve sonra birdaha önüne gelince durdum yüzüne baktım tek kelime çıktı ağzımdan "baba" gözümden yaş aktı silicekken babam engel olup beni kendine çekti elini koyduğu yer yüzünden iki büklüm olup acıyla inledim şokla baktı yüzüme acı dinmeye başladığında dik durmaya çalıştım ayağımdan başlayıp yukarı doğru bana baktı ayağımdaki yaraya karnımda ve boynuma koluma saçıma son olarak gözlerimi buldu gözleri doluydu ilk defa dolu görmüştüm ilk defa bu kadar çok yara almıştım daha öncede olmuştu ama sadece sıyrıklar,girmemiş kurşun yarası falan ama şimdi.

kafamın iki yanından tutup kendine çekti saçımın üstünden öptü kafamı göğsüne koydu "baba iyiyim acımıyo yaralarım alıştım ben üzülme" gözlerine baktım karşıya bakıyodu baktığı yönde karan vardı başıyla benden tarafı işaret etti karan başını salladığında bize doğru geliyodu önümüze geldiğinde babam ellerini üzerimden çekti biyanda ayaklarım yerden kesildi karan yine kucaklamıştı ve ben anın şokuyla tek kelime edemedim babam time dağılmasını emrettiğinde gözlerim karanı buldu

(BURDAN SONRA ŞEHİDİM ÖZLEM ÜNGÖR ŞARISIYLA OKUYA BİLİRSİNİZ.

sadece karşıya bakıyodu yola bir arabaya yaklaştığında durdu kapıyı açtı beni koydu ve geri kapattı noluyo ya niye herkes duygusal davranıyo ilgi veriyo bana daha öncekilerde herkes nerdeydi ben ben karanın her yaralanmasında yanında biterken o bana bişi olduğunda sormuyodu bile şimdi ne değişti yanımdaki sürücü koltuğunun dolduğunu gördüğümde karanın geldiğini biliyodum ona döndüm "noluyo" mal mal baktı

"ne demek noluyo"

"ne bu ilgi babam,sen"

"yaralandın"

"hayır alakası yok ben daha öncede yaralandım hiç kimse abim hariç dönüpte bakmadı bana hep hep ya tek bıraktınız beni en yakınım sen en çok sana güvenip sığınıyodum ama sen bile beni çoğu zaman yanlız bıraktın şimdi bana yaralandın üzüldük diyemezsin"

"böyle hissediceğini düşünmedim özür dilerim hatalıyım kumsal"

"evet sen,babam herkes aynı hep tekim annem annem öldüğünden beri herkes beni yanlızlığa mahkum etti göreve bile tek gidiyorum ben"

"korktuk ilk defa aradın helallik almak istedin kumsal normal değilmi darvanışlarımız"

"değil! noldu bişi oldu dimi karam saklama benden abime mi bişi oldu" konuşmadı niye susuyordu en çok şimdi konuşmasına ihtiyacım vardı gözüm bu anı bekliyormuş gibi doldu şehit mi olmuştu o'da mı bıraktı beni "hayır! olmadı de! karam konuşsana" sesimin çıktığını sanmıyodum "olmadı ama" devamını getirmedi ağırdı durumu ben anlamıştım "ona götür beni abime" sustum cama yaslandım keşke ölseydim işkenceden bin kat ağırdı bu şehit olursa napıcam 1 bayrak ve ünüforma elime mi vericeklerdi sonrası belli vatan sağolsun dicez haberde 40 saniyede söylicekler magazine geçmeden söylemek zorundaydık diyip ünlülerden bahsedicekler geride sadece ben ve babam kalıcak herkes onu unutucak ama ben

gözümü kapattım bir yaş aktı ve bidaha hastanenin önünde durana kadar sessizce ağladım inerken yaşları silip girişe koştum kayıt yerinde durdum "emir karahan asker yaralı kardeşiyim nerde"

"odada ama durumu ağır hatta bayağı ağır hazırlıklı olun no 108" sağ tarafı işaret etti oraya yönelddim 108 numarılı kapıyı görünce girdim abim yarı uyanık yatıyodu her yeri alçıydı sadece gözleri burnu açıktaydı sonra bişi fark ettim bacağı yoktu kolunun bitanesi yarıya kadar vardı ve alçıdaydı hemen yaklaştım "abi"

gözleri beni buldu bir kadın sesi geldi "yüksek dozda anastezi vermek zorunda kaldık emir bey acıdan bağırıyordu kanaması olucaktı" ona döndüm "tamam şey ölücek mi" belki şuan dünyanın en çağresiz kişisiydim konuşmadı bunun cevabı netti bayrak ve ünüforması bana kalacaktı abime döndüm küçükken gözleriyle konuşur ben onu anlamaya çalışırdım sonra anlamadığımda konuşarak söylerdi büyüyünce gerek kalmamıştı konuşması gerekmedi ben onu hep anladım gözleriyle konuştu beni duyuyordu beni seviyodu "bende seni seviyorum abi" ağlama dedi dik dur diyodu "ama abi bunu isteme" yapma böyle dedi sonra gözleriyle karanı işaret edip ona emanetsin dedi elimle karanı gösterdim "ona mı beni emanet ediyosun abi ya" evet dedi yaşlar akarken gözümden gülmeye çalıştım hakkını helal et dedi "ediyorum ab-i sende et" gözleriyle ettim dedi bu sefer tavana baktı sonra gözlerini kapatmaya başladığında ona doğru ilerlicektim ki biri ellerimden tutup kendine çekti kafam birinin göğsüne yaslandı kafamın arkasından tutup gitmemi engelledi hıçkırıklara boğuldum "abi! abi! gitme! lütfen ABİ! YAPMA! YAŞATMA BUNU BANA! ABİ!" dışarı çıkarttı zorla açık havaya gelince beni saldı yere düştüm kendimi tutamadım ağlamam dinmiyodu dinmezdi bu acı karan sonunda kaldırdı

"abin bunu istemez yapma ağlama kızım zor lanet olsun hep senin canın yanıyo ama ağlama dik dur yanlızken ağla benimle ağla çok zor biliyorum ama o itleri öldürmeden kimseye rahat yok hem eninde sonunda bizde şehit olucaz o ölmedi eğer biz o öldü dersek ölür şehitler ölmez" doğru söylüyodu sonunda bende şehit olucam olucaz dik durucam herşeye rağmen çünkü abim ölmedi uzun göreve gitti ama bu sefer o bana gelmicek ben ona olan özlemimden onun yanına gidicem hemde annem de orda olucak belki abim orda annemin yanında ve mutlu

"Vatan Sağolsun" son bir yaş aktı gözümden bu son "Vatan var olsun bir değil bin can veririz biz bu millete"