Gece yarısı atılan gizli adımlar.. evinin önünde öylece duran Taehyung kapıyı açmaya korkuyordu. Bense gizlice pencereden içeri girip camları kapattım ve geri yatağa yattım.

Her şekilde beni bu evde görmek istiyordu. İster yanında istesin isterse istemesin.. bensiz ilerlemek istemediğini belli etmişti ve ben anlamamıştım. Ne bahtsız bir dünya!

Kapının açılma sesini duyduğum anda gözlerimi kapattım. Bu gece numara yapma vaktidir..

Odanın içine giren bir ses duyduğumda ışıkların açıldığını göz kapakların altına vuran ışık sayesinde hissettim. Derin bir sessizlik oldu.

Yavaş yavaş gözlerimi açtım. Şaşkın gözleri bunu beklemiyor gibi duruyordu. Ağzını açıp tek bir laf edecek gibi olup geri kapatıyordu. Onun bu haline gülmemek için zor tutmuştum kendimi.

"Gitmemişsin."

"Gelmişsin."

İkimizde aynı anda konuşunca Taehyung kendini toparladı.

"Neden gitmedin Binbaşı? Senin yerin de yurdun da burası değil!"

Tam devam edecekken gözleri yaralarıma kaydığı anda fal taşı gibi açıldı. Elleri zangır zangır titremeye başladı.

"Siktir! Yaraların bu hali ne!?"

Dediğinde şaşkınlıkla baktım. 2 bandaj da sırf kan olmuştu..

Çok hareket ettiğim için 2 bandaj da düştü düşecek gibiydi. Haliyle Taehyung kıyamadığı için bandajları gevşek bağlamıştı.

Taehyung bir aceleyle sağlık çantasını aramaya koyulur iken onun bu haline dayanamayıp yataktan kalktım. Onun kollarını tutup durdurur iken sakinleşmesi adına konuşmaya başladım.

"Taehyung sakin ol! Sakin ol! Hiçbir şey hissetmiyorum! Hatta bak."

Elimden birini yarama bastırıp tekrar ona baktım.

"Bak acımıyor."

Dediğimde bir şeylerin farkına varmış gibi duruldu. Kaşlarını daha da çattı.

"Bu yaralar nasıl bu hale geldi?"

Düşünceleri arasında korkuyla kendini benden uzak tutmaya çalıştı. Şaşkınlık ve korku her bir yanını sarar iken ellerini önüne koydu.

"Benden uzak dur! Seni pislik! Beni takip etmediğini söyle hemen!"

Anlık bir duraksama yaşadım. Ne söylersem söyleyeyim yanlış anlayacak gibi duruyordu..

Yalan söylemeyi seçtim!

"Seni takip etmedim ne yaptığını bile bilmiyorum!"

Anlık bir gülümsemeyle tekrar devam ettim.

"Bilmem mi gerekiyordu yoksa?"

Bana ihtiyacın olduğunu benim bilmem gerekiyordu küçüğüm..