Gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım. Kolumdaki seruma baktığımda anlam veremesem de bir şeyler olduğunu fark etmem uzun sürmemişti.

"Ne oldu bana?" diyerek yerimde doğrulduğumda, "Sonunda uyandın! Nasılsın?" diyerek yanıma gelen hemşireye baktım.

"İyiyim, başım, başım ağrıyor, ne oldu bana?" dediğimde hemşire gülümseyerek "Korkmayın, bir şey yok. Asansörde kalmışsınız. Bir anda klostrofobiniz tutmuş o yüzden bayılmışsınız. Başınızı da asansör duvarına çarptığınız için ağrıyor. Ortalama iki saattir uyuyorsunuz. Sizi buraya bir beyefendi getirdi, ona haber vereyim. Geçmiş olsun, birazdan doktor gelir, son kez muayene eder ve taburcu olursunuz." dediğinde bana bir şey dememe izin vermedem odadan çıktı.

Olanlar yeni yeni hafızama doluştuğunda, içeri Ahmet ve Sıla girdi.

"Feride iyi misin?" demişti Sıla hızlıca yanıma gelerek. "Çok korkuttun beni." dediğinde başımı salladım. "İyiyim, başım ağrıyor biraz, o kadar." dedim. Ahmet, "Başını vurmana engel olamadım, üzgünüm alan çok dardı. Doktor gelecekmiş şimdi bakar ağrına." dediğinde başımı salladım.

Ofisin asansörüne binmiştim. Asansör çok dolu olmamasına rağmen bozulmuştu. Ahmet de yanımdaydı ama şu an konuşmadığımız için asansörde denk gelişimiz tamamen tesadüftü.

Ondan köşe bucak kaçarken, yine onun kucağında buraya gelmişim demek ki.

İçeri giren doktor bir şeyler anlattıktan sonra başım için bir ilaç verdi ve taburcu olabileceğimi söyledi.

Hastaneden çıktığımda yüzüme vuran serin hava sayesinde kendime geldiğimi hissettim.

"Teşekkür ederim, sen getirmişsin beni." dediğimde elindeki su şişesiyle oynayan Ahmet'in bakışları beni buldu.

"Teşekkür etmene gerek bile yok. Sana bir şey olmsına izin vermem." dediğinde gülümsedim. Arabaya bindiğimizde arkaya geçtim ve yolu izlemeye başladım.

Olan biten her şeyi tekrar düşündüm. Şu an arabanın önünde, ara ara beni aynadan kontrol eden adam, ben ve aramızda olup bitemeyen şeyler...

Sonumuz nereye varacaktı, bilmiyordum. Bir sonumuz olacak mıydı, böyle kalacak mıydık, bize layık olan son bu muydu bilmiyordum.

Ya da kimi kandırıyorum, bu sonu hak etmedik tabii ki.

Gözlerimi sıkıca yumdum ve tekrar açtığımda kafamı toparlamam gerektiğini biliyordum.

Benim evime gelmiştik. Arabadan inmeye yeltendiğimde Ahmet'in sesiyle durdum.

"Bekle, şu an başın dönebilir, yardım edeceğim." dediği gibi arabadan indi. Sıla'yla göz göze geldiğimizde gülmeye başladı hafifçe. Ayrılmamızı hiç istememişti. Hala barışmamız için sessiz sessiz gün sayıyordu. Ahmet'in bana ihtimam göstermesi, benden çok Sıla'nın hoşuna gidiyordu.

Kapım açıldığında arabadan indim. Belimde hissettiğim eliyle yutkunmadan edemedim. O çok önemli bir parça taşıyormuşcasına dikkat ederken ben onu izlemeye dalmıştım. Hemen yüzümün yakınındaki yüzünü, bu kadar yakındam görmeyeli baya olmuştu.

Hakkında her şeyi söyleyebilirdim belki ama iki şey hariçti. Birincisi bana değer verdiğini göstermese de hissettirdiği, ikincisi de en beğendiğim tipe sahip olmasıydı. Saatlerce manzara izler gibi izleyebilirdim onu. Binaya girip asansöre bindiğimizde, derin bir nefes verdi.

"Çok korkuttun beni." dedi sakince. Sesi durgundu. "Bir anda kollarımda bayıldın. O asansör kapısını nasıl araladığımı hatırlamıyorum bile, sana bir şey oldu sandım." dediğinde duyduklarıma inanamadım birkaç saniye.

"Ne yaptın, ne yaptın? Asansör kapısı mı araladın?" dediğimde başını sallayarak hafifçe güldü. Eli ensesine giderken, "Evet, hafif açabilmişlerdi ama tam açılmıyordu. Ben de biraz şey.. güç kullanıp ayırmış olabilirim." dediğinde gülmeden edemedim.

"Delisin sen." derken yüzüm hala gülüyordu.

"Konu sendin." dediğinde içim bir hoş olurken gülümseyerek başımı eğmek zorunda kalmıştım. Direkt karşımdaydı çünkü.

Asansör durduğunda indik, ben eve girmeden önce ona döndüm.

"Teşekkür ederim tekrar." dediğimde güldü. "Teşekkür etmene gerek yok. Gel." diyerek kolunu açtığında bir saattir sarılsam mı, sarılmasam mı düşüncesine son verip sarıldım.

Aldığı derin nefesle ben bile tekrar hayata döndüğümü hissederken, gülümseyerek ayrıldık.

Ben birbirimize iyi gelmediğimizi söylemiştim değil mi? Unutum gitsin o lafımı.

O uzaklaştığında ben de kapıyı açıp içeri girdim. Duşa girmek için hazırlandığımda, hala kokusu burnumdaydı.

Bölüm sonu..

Nasıl özlemişim sakince yazmayı sizi.. Rabbim tekrar bir arada görmeyi de, bu sefer sevgili olduğunuzu bilerek, mutlu ve sağlıklı bir ilişkideyken sizi izlemeyi nasip etsin. Şu hayatta kafamı dağıtmamı sağlayan ikilisiniz, ama siz dağılmayın isterim..