Annemin uyumasını bekliyorduım, çünkü numarayı almam için annemin uyuması gerekiyordu. saat daha 10 civarıydı. Annem genelde erken saatlerde uyuduğu için çok beklemeyecektim. Ama uykusunun hafif olması bir tık zorlayabilirdi.

salona baktığımda annem koltukta çoktan uyumuştu, işimi hallettikten sonra onu odasına götürebilirdim. Her yeri aradıktan sonra bir türlü bulamadım telefonu ama bir kaç tahminim vardı. Ya odasında şarjda ya da üstüne yatmış olmalıydı. Öteki odada olmadığını görünce anladım ki annemin altında.

Planım annemi uyku sersemi odasına götürüp, numarayı almak. Annemi odasına yatırıp hemen telefon numarasını aldım. Okuldan geldiğim gibi telefonumu pirincin içine koyduğum için şuanda kullanılabilir durumda olan telefonuma baktım. ilk mesaj olarak ne atabilirdim.

Uzun bir süre düşündükten sonra bir anda cinnet geçirip yazdım.

Ben: boyun kaç?

Çok şükür yazdım diye sevinirken bir anda ne yazdığım aklıma gelince kendime güzelce bir sövdüm. Umarım beni engellemez diye dua etmeye başladığım sıra bir bildirim sesi gelince euzubismillahla telefonu açtım.

Turan: kimsin sen?

Turan: numaramı nereden buldun?

Turan: yine Altay'ın ayarladığı bir kızsan engelerim.

Ne alakaydı şimdi yani, ayrıca Altay diye 11. sınıflarda biri vardı. Acaba aynı okuldan mıyız? Ama olsaydık kesinlikle görürdüm bu zamana kadar, sonuçta bu denli yakışıklı biri olucak ve ben görmiycem.. neredeyse imkansız bir şey bu.

Ben: önce ben sordum.

Ben: ayrıca kimse sana yazmam için zorlamadı.

Turan: 187.

Turan: şimdi kim olduğunu söyle.

Ben: Asena. Bugün karşılaşmıştık ya..

Turan: tanımıyorum.

Ne demek tanımıyorum? Şahsen ben telefonumu verdiğim, durağa kadar yürüdüğüm kişiyi 4 5 saat sonrasında unutacak biri değilimdir. Hatta bence b12 eksikliği veya zihninden sorunları olmayan kimse unutmaz. Hele ki o kişi benim gibi biriyse.. Ayrıca zihninde sorunları olan biriyle konuşmak istemiyorum.

Neyseydi, beni unutmuş olan kişiyi ben çoktan silmişimdir diyerekten "tamam" yazıp sohbetten çıktım.

Biraz daha sosyal medyada gezindikten sonra aklıma bir fikir geldi. Belki hesabını bulabilirim diyerekten ismini arattım. Ama nafie, hiç bir sonuç çıkmadı. Bir dakika Asena, hani silmiştik salak.

Bence bu bana uykusuzluğun oynadığı "ufacık" bir oyun olabilir. Telefonuma alarm kurup yatağıma gömüldüm.

****

Çok mutlu bir sabaha uyanmadım maalesef ki. Çünkü telefonumun hoparlöründeki sıkıntıyı fark etmediğim için alarm çalmamış.

Mecbur yürüyeceğim, ama sorun yok halledilebilir bir durum. En azından bu sefer yağmur yağmıyor.

Evden çıktığım gibi soğuk rüzgar tüylerimi diken diken yaptı. Bu saatte okul mu olur ama yani Allah aşkına. Hem öğrenciler sabahları ders dinlemez ki, biraz düşünseler zaten.. Mesela ben ilerde milli eğitim bakanı olmak için aday olsam herkes bana verirdi.. diye düşüncelerime dalmışken önümdeki taşa takılıp yere kapaklanmam bir oldu.

Hemen etrafıma bakıp biri gördü mü diye baktım, ama sabahın körü olduğu için bir kaç öğrenci vardı sadece. Onlarında pek umrunda olduğunu sanmıyorum, yani insan bir sorar iyi misin diye ama yok, insanlık harbiden ölmüş.

Ayağa kalkmak için yeltendiğim sırada arkamdan muhtemelen dozer gibi bir şeyin çarpmasıyla yüz üstü yere yapıştım yine.

MÜKEMMEL BİR SABAH.

Arkamı dönüp sövecekken, tanıdık bir ses "iyi misin?" diye bir soru yöneltti. Ama bu tanıdık ses kimdİ? Bakkalcı Rüstem amca da olabilirdi sonuçta, sövmemek gerekti.

Arkamı dönüp bakmamla Turan'ı görmem bir oldu. Bunun burada ne işi vardı, acaba gerçekten aynı okulda mıydık. Şimdi bunları düşünmemem gerekti. Dünki olayı unutacak değildim.

"sen kimsin?" Dediğimde şaşırdığı barizdi. "Koca yolda çarpacak beni mi buldun? Sapık mısın nesin, birde "iyi misin" diye soruyor. TERBİYESİZ."

Diyip ayağa kalkmaya çalışırken kolumdan tutup kaldırdı.

"Bırak be! Sapık, git başımdan." diyip yoluma devam etmeye başladım, ama arkamdan geldiğinin farkındaydım. Arkamı dönüp

"Niye takip ediyorsun beni?"

"Kusura bakma fark etmedim. Boyun biraz kısaydı ne yapabilirim? Görmedim seni."

"Ben kısa değilim sivri zeka, sen fazla uzunsun, ayrıca önüne baksaydın görürdün zaten."

"Nereye gidiyorsun?" Bu çocuğun salak olma ihtimalini daha da yükseltiyorum, hatta benimle beraber doktora gelmesi gerektiğini düşünüyorum. Bu saatte sırtuımda çantayla pavyona gitmeyeceğime göre okula gidiyorumdur.

"Okula."

"Hangi okula?"

"Sanane." dedikten sonra tekrar soru sormadı sessizce yürüyorduk. Gerçi ben önde koşuyor o ise arkamda yürüyordu. Hırs yaptım geçmemesi lazımdı ama ne mümkün. Leylek gibi bacaklarının yanında benim bacaklarım kısa kalıyordu.

Yanımdan geçerken bana bakıp göz kırpmasıyla, ben şok, ben erimek, ben düşmek yanisi. o nasıl bir doğal afettir ya'rabbim

SENİN ALLAHIN YOK MU YANİ O CİNSTEN.

Okula geldiğimizi görünce onunda burda okuduğundan artık emindim. Ama ben onu nasıl görmemiştimkine. NEYSE

Sabahtan sonra onu bir daha görmemiştim. Şükür bu sefer servisi kaçırmayıp eve gidebilmiştim. Sabah at gibi koşturduğum için şuan yorgunluktan bayılacak gibi hissediyorum. Bugün erken yatışşş..

***

oy verir misiniz..~