BAŞLANGIÇ

Bugünün de dünden pek farkı olmadığı bir gündü.

Hava bayağı yağmurlu, rüzgarlı ve soğuktu. Benim bu havada dışarıda ne işim vardı ki? tabii ya çok sevdiğim servis şoförünün gelip beni alması için onun keyfini bekliyorduk 6 7 kişi. Sürekli okul bittikten sonra yaklaşık yarım saat onu bekliyoruz. Bu soğukta donmaktansa bir kafede otururum diyerek ötekilerin yanından ayrıldım.

Normalde haber vermem gerekirdi bir yere gtittiğim hakkında çünkü yokluğun fark edilmezse servisi kaçırdın demektir. Şuan bunun çokta umrumda olduğu söylenemezdi açıkçası. Biraz yağmurda yürüdükten sonra karşıma çıkan ilk cafeye girdim en köşedeki masayı kaptım. Anneme mesaj yazmak için telefonumu açmaya çalışıyordum ama sanırım içine su kaçmıştı. Camdan servistekilerin orda olup olmadıklarını kontrol ettim. Sanırım servis şoförü benim ordan ayrılmamı bekliyormuş gibiydi çünkü hiç biri yoktu.

Kafedeki birinden hem telefonunu hemde otobüs durağının yerini sormalıydım. İlçede yaşadığığım için burayı çok bilmiyodum. Karşı masada oturan hem yakışıklı hemde şık bir kişiyle göz göze gelince krizi fırsata çevirme perileri yükseldi bir anda. Çünkü neden olmasındıkine. Hayatımda belkide tekrar görmeyecektim, aslında görsem iyi olabilirdi. siyah saçlı, kahve gözlü, belirgin yüz hatları olan birde baya uzun boylu bir beyefendiden bahsediyorduk çünkü şuan. acaba boyu kaçtı.

Kafe çok kalabalık değildi yağmurdan dolayı, işime gelirdi. Sonuçta olası bir reddedilme de olabilir.

Bedenim benden bağımsız ayağa kalkmıştı bile, yanına ne ara geldiğimi fark etmeden adamın suratına boş boş bakıyordum. O da bana bakıyordu ama yani sonuçta. "ne var niye dikiliyorsun tepemde?" demesi kendime gelmemi sağladı çok şükür.

"Telefonunu kullanabilir miyim? benimki bozuldu da" dedim elimdeki telefonu göstererek. Biraz baktı yüzüme sonra da hayır diyerek önüne dönmesi beni bayağı bir şaşıtmıştı ki bir anda çenem açılıverdi.

"İyi be sanki yiyecektim telefonunu, zaten servis beni unutmuş, telefon gitti, insanlık bile ölmüş. Annemde evde ne zaman gelecek bu kız diye düşünüp dursun. Hayır yani bari durağın yerini söyle o kadarını çok görmezs-" diye tam lafımı bitirecekken " tamam sus al şu telefonu yeter ki sus artık" demesiyle verebileceğim en iyi ilk izlenimi vermiştim adama. Ama sorun yoktu en azından telefonu vermişti.

Elindeki telefonu alıp annemin numarasını yazdım. Böylece eve gidince annemin telefonundan numarasını da alırdım. Yine karlı bir gün kızım ya.

Telefon hala çalıyordu ama açan yoktu. Anneme whatsapptan profile bakma işini öğretmemeliydim sanırım. Karşımdaki çocuk hadi artık der gibi bakınca yavaştan bi terlemeye başladığımı hissettim. ANNE AÇSANA CANIM BENİM.

Telefondan dıtt dıtt sesi gelince "bir kere daha deneyim gidicem dedim" sevimli durmaya çalışarak ama az önce çingene tarafımı gösterdiğim için pek etkili olmadı sanırsam.

"acele et" dedi. Kafamı sallayarak onayladım. 3. çalıştan sonra annem şükür açmıştı.

"Alo anne benim Asena."

"Nerdesin sen gelmedi mi hala o servis niye kendi telefonundan aramıyorsun bu kimin numarası Asena, servisin sürekli geç gelecekse seni başka bir servise yazdırayım kızım" Annem yine saydırmıştı umarım duymamıştır derken "kime çektiğin belli oldu" dedi yapmacık bir suratla. ona göz devirip annemle konuşmaya devam ettim. Anneme durumu anlatıp telefonu kapattım tabi numarayı silmeyi ihmal edecek değildim.

"Teşekkürler." diyerek telefonu geri uzattım. Neden bu kadar soğuk davrandığını anlamamıştım açıkçası. neyseydi beni ilgilendirmezdi.

Tam arkamı dönmüş giderken "rica ederim" dediğini duydum. Arkama baktığımda eşyalarını topluyordu. Bana dönüp "sende toparlan durağa kadar eşlik edeyim annen merak etmesin daha fazla." demesi bayağı bir şaşırtmıştı beni açıkçası. Ayrıca durağa kadar değilde bir ömür eşlik etse pekte fena olmazdı yanisi. "tamam" deyip masadan çantamı ve ceketimi aldım.

Birlikte durağa doğru yürürken çenem boş kalmak istemedi ama olsundu ben ondan razıydım. "bu arada adın ne senin?"

"Turan" diyip sustu. Ne yani benimkini sormayacak mı?

"Sağol ya benimkini de sorduğun için" diyip bakışlarımı yola çevirdim.

"Annenle konuşurken duydum tekrar sormama ne gerek var?" dedi. Doğru olabilirdi ama kendimizi ezdirecek değildik herhalde.

"Nezaketen sorman için demiştim zaten." deyip sustum. O da cevap vermedi zaten. durağa gelmiştik, Elimi uzatıp "Memnun oldum Turan." dedim. Elimi sıkıp "Bende" dedi, ve başka yöne doğru ilerleyip gözden kayboldu.

Yağmur şansıma çiseliyordu sadece, minibüsü bekledim bir süre, sonra çok şükür eve vardım. Ama annemin soru yağmurları dinecek gibi değildi. Dediğim gibi whatsapp daki profile bakmıştı ve o kim diye sorup duruyordu. Odama kaçıp üstümü değiştirdim. Şimdi daha önemli bir işim vardı. Annemin telefonundan o numarayı almak gibi...