~~ Yazardan devamkee ~~

Asena telefonla konuşurken bi anda telefonu elinden düştü ve ağlamaya başladı.

Kimse ne olduğunu anlayamamıştı bile. Arkadaşları Asena'ya ne kadar soru sorsalar da cevap alamıyorlardı.

Çünkü Asena krize girmiş gibi ağlıyordu.

Aralarında en soğuk kanlı olan Efe yerden telefonu alıp konuşmaya başladı.

Duyduklarından sonra hem şok olmuştu, hem de üzülmüştü. Hemen toparlanıp Asena'nın yanına gitti.

"Asena güzelim bana bak, sakin ol hiçbirşey olmicak" Efe ne kadar konuşsa da Asena onu duymuyordu.

Nasıl duysundu ki canı abisi hastaneye kaldırılmış nasıl duysun.

Dünyayla bağı kopmuştu sanki. Diğerleri ise ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı.

Emir artık dayanamayıp. "Efe ne oldu Asena iyi mi" diye sordu.

Efe söylemekte zorlansa da hemen cevap verdi. "Savaş vurulmuş" Emir ile İpek bunu duyunca şoka girmişti.

Çünkü daha sabah gülüşüp eğleniyorlardı. Bir anda Savaş ortadan kayboluyor ve bir telefonla vurulduğu öğreniliyordu.

Hepsi Savaşa çok değer veriyordu. Nasıl vermesinler ki Savaş onların dayanağıydı. Hepsi Abisi olarak görüyorlardı.

İpek ağlamaya başladı. Efe ne yapacağını şaşırıp hemen ikizinin yanına gidip kendine gelmesini sağladı.

Efe "Emir kendine gelmen lazım bak zaten kızlar kötü hemen ****** hastanesine gitmemiz lazım".

Emir kendine gelip hemen İpeği sakinleştirmek için yanına gitti.

" Güzelim bana bak Savaş aşkımdan hiçbirşey olmaz ona" İpek hemen Emire sarılıp "Birşey olmaz dimi" diye sordu.

Emir "hayır hiçbirşey olmayacak hadi toparlan bak Asena daha kötü"

Emir bunu söyler söylemez İpek hemen Asena ya sarıldı.

İpek "Asenam hiçbir şey olmaz Savaşa kendine gelmen lazım" dedi.

Herkes ne kadar konuşsa da Asena duymuyordu artık gitmelerine karar veren Efe,

hemen Asena yı kollarından tutup sarıldı işte o zaman Asena hıçkırarak ağlamaya başladı.

Asena "Efe olmaz ben onsuz yapamam ya birşey olursa" dedi.

Efe hemen "şşştt sakin ol Denizim hiçbirşey olmaz bizim esmere"

(Efe Asena ya hep denizim der bunun sebebi ise tanışmaları)

Asena ne kadar korksa da arkadaşlarına güveniyordu.

Onlar olmaz diyorsa olmazdı Asena oturduğu yerden kalkıp hemen arabaya doğru ilerledi.

Savaşı görmesi lazımdı içinin rahatlaması için.

Asena kalktıktan sonra diğerleri de kalkmış. Arabaya binip son hız hastaneye gittiler.

Hastaneye gittiklerinde Asena hiçbirini beklemeden arabadan inip hemen danışmanın yanına gidip.

"Merhaba S-Savaş Atılgan nerde" diye sordu tabii duyacaklarından da korkuyordu.

Danışman "3.kat 4.ameliayathane"

dedikten sonra hızlı adımlarla asansöre bindiler ameliyatının önüne geldiklerinde

Bir tane polis olduğu anlaşılan kadın vardı. Asena koltuklarının birine oturdu.

Karşısındaki kadın ona kaşlarını çatıp bakıyordu kadın 'kimsiniz' diye sordu.

Asena kardeşi olduğunu söylemişti Asena bunu söyleyince,

kadın kaşlarını düzeltip önüne döndü aradan 1 saat geçmişti ama kimse çıkmamıştı.

Yarım saat geçtikten sonra içeriden hızlı bir şekilde hemşire çıktı.

"Acilen ORH- kana ihtiyaçımız var" dedi Asena "Benim kanım uyuşuyor" dedi. dedikten sonra hemşireyle birlikte gittiler.

~~ Asena (Sahilden) ~~

Savaş'ı ne kadar arasan da telefonu açmıyordu. Son kez aradığımda çalıyordu.

Ama açan yoktu tam telefonu kapanacağı zaman açıldı ama karşıdan yabancı bir erkek sesi geliyordu kaşlarımı çatıp,

"Sen kimsin neden Savaşın telefonu sende cevap versene"

dediğimde yabancı adam "Ben başkomiser Ali, Savaş komiser bir çatışmada vuruldu." Ben bunları duyduktan sonra resmen şoka girmiştim.

Telefon elimden düşüp ağlamaya başladım.

Etrafımda ne kadar ses gelse de kimseyi duymuyordum.

Sadece bir ara Efe'nin benim telefonu alıp konuştuğunu hatırlıyorum.

Bir an da bana birine sarılmasıyla hıçkırarak ağlamaya başladım.

Kokusundan tanımıştım bana sarılan EFa olduğunu.

-Zaman Atlaması - (Hastane)

Hastaneye gelince arabadan inip hemen danışmanın yanına gidip,

Savaşın nerede olduğunu sorduğumda ameliyathane diyince daha fazla endişelendim.

Bu kadarmı kötüydü durumu? asansöre binip ameliyatının önüne gittim.

Ama orda bir kadın bekliyordu üstüne baktığımda polis olduğunu anlamıştım.

Gidip oradaki koltuklardan birine oturdum yanımdaki kadın kaşlarını çatıp bana bakıyordu.

"Kimsiniz" diye sordu " Ben Asena Soylu,Savaş Atılgan'ın kardeşi" dediğimde kadın kaşlarını düzeltip hicbirsey söylemeden önüne döndü.

Bu konuşmamızın üzerinde 1.5 saat geçtikten sonra içeriden bir hemşire çıkıp,

acilen ORH- kana ihtiyaçımız var dediğinde benim kanım uyuşunca hemşire ile kan vermeye gittim.

~Efeden~(Sahilde)

Asena'nın elinden telefon düşüp ağlamaya başlayınca ne olduğunu anlamaya çalıştım.

Bizimkiler de meraklanmıştı. Asena'ya ne kadar soru sorsakda cevap vermiyordu.

Hemen yere düşen telefonu alıp dinlemeye başladım.

"Hanımefendi iyimisiniz" yabancı bir erkek sesi gelince kaşlarımı çatıp

"kimsiniz" diye sordum" Merhaba beyefendi ben komiser Ali telefon ısrarla çalınca açmak zorunda kaldım telefon sahibi Savaş Atılgan bir çatışmada vuruldu"

"NE" diye bir tepki çıktı ağzından nasıl olur ya daha sabah konuşmuştuk halbu ki.

Normal Aras başkomiser arardı o bizi tanıdığıda en azından alıştıra alıştıra söylerdi.

İç ses " Ya şimdi o kadar şeyden düşündüğün neden Aras başkomiser aramamasımı Allah aşkına" "Haklısın sanırım iç ses "

" Her zaman öyleyimdir Hem senin şuan düşünmen gereken Asena git ona bak"

İç sesin bunu demesiyle hemen Asena'nın yanına gittim.

Konuşuyorum ama beni duymuyor sadece ağlıyordu. Ben Asenayala ilginelirken Emir ne olduğunu soruyordu ne kadar yıkılacağını bilsemde söylemek zorundayım

Derin bir nefes alıp "S-Savaş vurulmuş" Allah kahretsin söylerken sesim titreşimti.

ben bunu söylediğimde ikiside şoka girmişti

Hemen Emir'in yanına gidip kendine gelmesini sağladım.

Emir kendine geldikten sonra ipeğin yanına gidip sakinleştirmeye çalıştı.

Başarmıştı da İpek sakinleşince Asena'ya sarıldı.

İpek ne kadar konuşsa da Asena'dan bir tepki alamıyorduk.

Bu da bizi daha çok endişelendiriyordu. Yanına gidip hemen sarıldım.

Arabaya binip hastaneye doğru sürdüm.

hastaneye gelince hemen savaşın nerede olduğunu öğrenip ameliyathanenin kapısında beklemeye başladık.

~Emirden~( Hastane)

Çok endişelenmiştik Asena kan verdikten sonra koltuğa oturup,

ameliyathanenin kapısına dalmış bir şekilde izliyor ve hiçbir tepki vermiyordu ve bu beni daha çok endişelendiriyordu.

İpek desen ağlıyor hiçbir şey söylemiyordu.

Efe güçlü durmaya çalışıyordu. Ben ise ağlıyordum evet ağlıyorum milletin algısı 'erkekler ağlayamaz' kim demiş ağlayamaz diye insan sevdikleri kişi ağlar.

Savaş'a birşey olsa hiçbirimiz toparlanamayız

en baştada Asena.

Ama bizim dik durmamız gerkiyor Savaş iyileşçek ağladığımızı görse bizle dalga gecer

Hemen ayağa kalkıp "Kendinize gelin savaş biz böyle görse çok kızar hiçbirşey olmaz ona hemen o aptal düşüncelerinizi atın.

ben kantine gidiyorum en son okulda birşey yedik birde birbirimizle uğraşmayalım"

" Emir haklı hatta Emir kızları da al aşağı kantine inin" diye söyledi Efekızları alıp kantine indim.

~ İpek'ten ~

Olayları bir türlü kavrıyamadım. Kendimi bi anda hastanede buldum.

Şimdi ise güçten düşmemek için zorla bir şeyler atıştırıyorduk.

Aslında yemek istemiyorum ama ben de uğraşmasınlar diye yiyordum. Biz yemek yerken Emir'in telefonu çaldı...