Bölüm:23 “Her Fırtınanın Ardından Güneş Doğar mı?”

Bölüm ismimiz nasıl? 🥲

Yine ve yine yoğun bir haftaydı. Bugün okullar tatil edilince fırsat bu fırsat dedim ve hızla yeni bölümü paylaştım.

Nasıl sizin oralarda kar var mı? ❄️

Arhan ve Bahar nasıl bir sonu hak ediyor? 🤷‍♀️

Yeni kitabımızı merak ediyor musunuz? 🪄

Soruları yanıtlamayı unutma! Şimdi bölüme geçebilirsin, keyifli okumalar! ❤️

Manisa / Şehzadeler, 10 Şubat

“Neyi varmış?”

“Tahlil sonuçları henüz çıkmadı Yavuz bey, şimdi eşinizi muayene edeceğim. Daha detaylı bilgiyi ondan sonra verebilirim…” dedi güler yüzlü doktor.

Bahar asık suratıyla ayaklandığında, “bende gelsem, olur mu?” Diyen Yavuz’la hızla bakışlarını doktora dikti.

“Şey rahatsız olurum, yani zaten gerginim tek olsam daha iyi olur…” diye durumu kurtarmaya çalışırken, kimsenin yanıtlamasına izin vermedi.

Yavuz sinirle ağzını açmıştı ki, Vildan elini koluna sararak kardeşini telkin etti.

Bahar ve kadın doktor perdenin arkasına geçtiğinde Bahar sedyeye oturmadı. Doktor, gülümsedi.

“Rahat ol lütfen, uzanıp karnını açmanı istiyorum…” derken bakışlarını makineye dikti.

Bahar gözlerini kapattı. Son şansıydı. Arhan bir aydır onu bulamamıştı, artık ümidini belli etmese de içten içe yitirmek üzereydi.

Kadının koluna elini sıkıca sardı. Doktor hızla Bahar’a dönerken, yüzündeki sabahtan beridir olan o güler yüzlü ifadesi silinmiş yerine anlamsız bakışlar yerleşmişti.

“N’apıyorsunuz?”

”Sessiz ol! Lütfen bana yardım et! O içeride ki adam beni kaçırdı!” Sessiz fakat endişeyle söyledikleri, Bahar’ın gözlerinden yaşlar akmasına sebep olmuştu.

Kadın dehşete düşmüştü.

Bahar’ın elini tutup kolundan sıyırırken, avucuna sardı.

“Benim eşim polis! İstanbul’da yaşıyoruz biz! Bir aydır beni evinde tutuyor! Manisa’ymış burası galiba? Benim ailemde İzmir’de yaşıyor Allah rızası için sadece bana yardım etmeni istiyorum… yalvarırım…”

Bahar kendini sıkarak ağlamaya başladığında, kadın doktor durumu hızla sindirmiş olacakken önlüğünün cebinden telefonunu çıkardı.

“Sen konuş, ben onları dışarıya çıkartacağım.” Diyerek perdeyi araladı ve çıkarken kapattı.

Yavuz ayaklandı. “Bir durum mu var?”

Doktor ellerini tedirginlikle önünde birleştirdi. Yüz ifadesini ne kadar normal tutmaya çalışsa da bir şekilde yansıdığının farkındaydı.

“Evet… eşinizi acil ameliyata almamız gerekiyor, sizleri dışarı almam lazım. Muayeneden sonra birkaç tetkik daha yapmam lazım…”

Vildan endişeyle Yavuz’a döndü. Yavuz sıkıntıyla boynunu sıvazladı.

“Hemen kapının önünde olacağız…”

*** Yorumlara bekleniyorsunuz, destek yorumu alalım… 😁

İstanbul, Şehir Hastahanesi

“Maalesef hastamız fazlasıyla bitkin düşmüş, henüz bir yıl dolmadan böyle bir hastalığa tekrar yakalanması… ki bu ilk değilmiş sanırım. Size önerim, düzenli beslensin. Üzüntü, stres… hepsi oldukça etkiliyor belli ki.”

Ela yaşlı gözlerini silerken, “kızı… kızımız kayıp. Çok zor bir dönemden geçiyoruz. Bir aydır ağzına bir lokma bir şey attığına sevinir olduk, Sağ salim kızımız bir bulunsun…” dedi.

Serter eşinin beline sarıldı. Hemen arkalarındaki koltuklara otururlarken, Emir “annem şu an iyi ama değil mi? Tekrarlamadı hastalığı, bir belirti yok…” diye sordu.

”Şu anlık şüphelerimiz var. Olağan bir durum ve anca vücud kendini toparlamış zaten, olmaması için elimizden geleni yapmamız lazım. Çünkü… bundan sonra atlatabileceği tarzında konuşmalar yapabilir miyiz sanmıyorum…”

Emir olduğu yere çökerken, Aydın dolan gözlerini saklamak için arkasını döndü. Eliyle yüzünü sıvazladı.

O sırada hastane koridorunda bir hareketlilik oldu.

İlk olarak kantine inen Begüm göründü. Ardından Arhan ve polis üniformalı bir adam daha onlara doğru ilerledi.

“Leyla annem iyi mi?” Arhan’ın sorusuyla, Serter Begüm’e döndü.

”Kızım sana haber verme dedik.” Daha sonra Ela’nın yanından kalkıp, yüzü gözü birbirine karışmış, kirli sakalları iyiden iyiye uzamış, şiş gözlerle perişan haldeki oğlunun haline bakakaldı bir süre.

“İyi olacak…”

O sırada koridoru bir zil sesi kapladı. Arhan telaşla elini cebine soktu. Telefonu çıkardığında, aramayı yanıtlarken hızlı adımlarla koridorun sonuna yürüdü.

”Alo?”

“Arhan! Arhan gel kurtar beni! Manisa’dayım!”

“Bahar!” Dedi yüksek bir tonda. Şok olmuştu. Fakat bir o kadarda umutla doldu. “Tam adres vermen lazım, neredesin tam olarak güzelim!? İyi misin?”

“Manisa Şehir hastahanesi, iyiyim! N’olur gel al beni! Eğer gelmezsen daha fazla yapamayacağım Arhan!”

Arhan’ın gözleri doldu. Telefonun ucunda, tir tir titreyen sesiyle heyecan ve korkuyla konuşan karısını o kadar özlemişti ki…

“Sen hiç merak etme. Bu telefon kiminse güvenli bir yerine sakla, sesini kıs ve canlı konum at bana. Zaten numaradan da takip başlatacağım, hiç merak etme. Nereye gidersen git! Bulacağım seni!”

BÖLÜM SONU.

Nasıl buldunuz? Bölüm hakkında biraz dedikodu yapalım, her soruyu cevaplayacağım! ☕️🤎