Kalabalığın içinde terk edilmiş,itilip kakılmış o kızım ben.Bağırsam,duyulmaz sesim.Öyle yalnızım ki yapayalnız...

Alarm sesi kulaklarımı çınlatırken test kitabından başımı kaldırdım.Yine uyuyamamış sabaha kadar test çözmüştüm.

Uyuşuk adımlarla ayağa kalkarak okul formamı üzerime geçirdim.Biraz daha oyalanırsam Ateş abim bana kızacaktı,her sabah olduğu gibi bu sabah ki dozunu almayı ihmal etmeyecekti.

Güldüm.

Annem ve babam ben küçükken ölmüş bu yüzden bana Ateş abim bakıyordu.Sırf bana annemin emaneti olduğum için bakıyordu yoksa yüzüme dahi bakmayacağına kalıbımı basardım.

Gözlerim sulanırken burnumu çektim sessizce.Sulu göz değildim fakat bazı şeyleri kabullenmek zordu.Yaşıtlarım abileriyle eğlenip,gezerken benim abilerim bana bir oyuncağı çok görürlerdi.Ama bu eskiden olsa canımı yakardı şimdi işlemiyordu bile.

Kapının ani bir şekilde açılmasıyla bakışlarımı gelen kişiyi çevirdim.

"Yürü."

Elim ayağım birbirine dolanırken çantamı elime alarak koşar adımlarla onu takip etmeye başladım.Onun bir adımı benim üç adımım ediyordu,koşmak zorunda kalıyordum.Yemek masasına ilerlediğimizde Ateş abime baktım.Ben genelde kahvaltımı okulda,akşam yemeğini de odamda yerdim.

"Davetiye mi bekliyorsun?"dedi Savaş abim,kolumdan tutup sandalyeye oturttu.Kolumu ovalarken önümde duran kahvaltı tabağına baktım.Onlar yanımda iken hiçbir şey yiyemez,içemezdim.Acı verici bir şeydi,bir kız kardeşin abilerinden çekinip,korkması...

Ben bu acıyı 14 senedir her yaşımda çekmiştim.Hiçbiri bir kez saçımı okşamamış,bana bir kere sarılmamıştı.Onlar için ben sadece bir fazlalıktım,bunu demeseler bile hissettiriyorlardı.

"Bitir tabağını."

"Aç değilim."dedim kısık bir sesle.Ateş abimin bakışlarının hedefi olurken tırnaklarımı etime bastırdım.Ateş abim diğer abilerime göre canımı hiçe sayabilirdi.Abim diye demiyorum benden oldum olası nefret ederdi.Biliyorum,nasıl bu kadar rahat anlattığımı soracaksınız.Alıştım daha doğrusu alışmak zorunda kaldım.Beni görmezden gelen hallerini,yok saymalarını,sanki bir günah işlemişim gibi katı hallerini iyi bilirdim.

Bir gün beni kız kardeşleri olarak görecekleri günü iple çekiyordum.Şayet o zaman alacağım intikamımı .

"Kaç soru çözdün?"

Hissizce güldüm,merak ettiği tek şey notlarımdı.

"548"dedim umursamaz bir sesle.Aslında daha fazlaydı fakat öfkelenmiştim.

"Derslerine adapte olmuyorsun,"dedi Savaş abim kaşlarını çatarak.Yapabildiğimin en iyisini yapmaya çabalıyordum,daha ne bekliyorlardı ki?

"Sayıların yükselmesi gerektiği yerde düşüyor,hocanla konuşacağım."

Telaşla Savaş abime baktım.Hayatımın açılışı okuldan eve,evden okulaydı.Günümün yarısından çoğu test çözmekle geçiyordu,sanki stresten krize girdiğim zamanlar yanımda değilmiş gibi konuşuyordu.

"Ama ab-"

"Abin haklı Kardelen."dedi Barış abim,kısaca konuşup konuşmasanda hocanla konuşacağız demekti.Omuzlarımı düşürerek önüme döndüm,boşa dil dökmeye gerek yoktu.

Sandalyenden kalkarak dış kapıya yöneldiğim sırada Ateş abim kolumu tuttu.Refleksle gözlerimi kapatırken iliklerime kadar hissettiğim tek şey korkuydu .

"Yüzünü asmayı kes onlar senin abilerin."

"Özür dilerim."

Sertçe kolumu bıraktığında sendelemiştim.Hiçbiri yüzüme bakmadan yanımdan geçip giderken titrek bir nefes aldım,abinin senden nefret etmesi berbat bir duyguydu.

Dışarı çıktığımda Ümit abi arabanın kapısı açarak binmemi bekledi,Ümit abi,Ateş abimin sağ kolu sayılırdı.Her önemli işine o koşar,onu diğer abimlerden ayırmazdı.

Arabaya binerek kafamı cama yasladım,aşırı derecede uykum vardı fakat uyumaya zamanım yoktu.Önce okula gidecek sonra eve gelip test çözüp,kitap okuyacaktım.

"Nasılsın bakalım ufaklık?"

Gülümsedim,Ümit abi bana abilerimin yapmadığı abiliği yapardı.Onunda benim yaşlarda bir kız kardeşi vardı.Aralarındaki ilişkiye imrenmemek elde değildi.

"İyiyim Ümit abi sen nasılsın?"

"Seni gördüm daha iyi oldum diyelim,nasıl gidiyor derslerin?"

Gülen yüzüm yavaş yavaş soldu,derslerden nefret ediyordum.Her konusu açıldığında tüylerim diken diken oluyordu.Ümit abi yüzümdeki ifadeyi görmüş olmalı ki konuyu kapattı.

"Sormadım say."

Yolun geri kalanı sessiz bir şekilde devam ederken sessizliği bozan Ümit abinin çalan telefonuydu.Telefon arabanın höpürlerine bağlıydı bu yüzden kimin aradığını rahatlıkla duyabiliyordum.

"Efendim Ateş Bey."

Telefonun diğer ucundaki kişinin abim olduğunu farkettiğimde nefesimi tutarak onları dinlemeye başladım.

"Kardelen'i okul çıkışı ben alacağım.Sen Kardelen'i okula bıraktıktan sonra işine geri dön."

Korkuyla yutkundum,acaba bu sefer ne yapmıştım da Ateş abim bana ceza verecekti?

Göz pınarlarıma yaşlar hücum ederken kafamı eğdim.Abimlerle yan yana gelmek bile ölümle burun buruna gelmekten daha kötüydü.

Ümit abi telefonu kapattığında okula çoktan varmıştık.Teşekkür ederek arabadan indim,merdivenlerden çıkarken herkes bana bakıyordu.

Bir kez daha abimden nefret ettim işte.

Arkadaşım yoktu,abimler derslerimi aksatacağımı düşündükleri için arkadaş yapmamı yasaklamıştı.Hoş,kimse benle konuşmak istemiyordu bile.Nasıl evde de yok sayılıyorsam okulda da aynıydı.

9-B yazısını görmemle derin bir nefes aldım.sınıfa girerek kimseye bakmadan en arkadaki sıralardan birine oturdum.Kafamı sıraya koyarak gözlerimi kapattım,öğretmenler zili çalana kadar gözlerimi dinlendirebilirdim.Aradan 5 dk geçmeden birinin kolumu dürtmesi pardon deşmesiyle gözlerimi açtım.

"Kalk burası bizim yerimiz."

Bunu diyen tabiki de sınıfın popüler kızı olan Ezgi'den başka birisi değildi.Kendinin dünya güzeli sanan,egolunun tekiydi.Bir de sönmek bilmeyen havasını sayarak tam bir pick me diyebilirdik.

Kaşlarımı çatarak "Farkındaysan ben oturuyorum."dedim.Amacım kesinlikle kavga etmek değildi fakat elimde olsa ağzının ortasına bir tane çarpardım.Tamam,liseli olabilirdik fakat bu ergence davranmamız gerektiği anlamına gelmezdi.Bu kız ergenliğin vücut bulmuş haliydi!

Ezgi iğrenç gülümsemesini yüzüne takınarak yandaşı olan Gizem'e dönerek konuştu.

"Bunun canı dayak istiyor galiba."

Tekrar bana dönerek kolumdan tuttu.Kolum acırken tepkisiz kaldım,aynı kolumu sabah Ateş abim sıkmıştı bu yüzden acıyordu.

"Bana bak okulun sahibisin diye kendini bişey sanma ."

Cevap vermek için dudaklarımı araladığımda sınıfa giren Sevgi hocayla geri kapatmak zorunda kalmıştım.

"Bu burda bitmedi."

Kolumu bırakarak başka bir yere otururken duvar kenarına yakınlaştım.Dersi dinlemeye başladığımda göz kapaklarımın sürekli kapanıp açılmasıyla bir 40 dakika geçirmiştim.

•••

Ayılmak adına yüzüme birkaç kez su çarptım.Uyumak istiyordum,şuraya kafamı koysam uyurdum o derece uykum vardı.

Tuvaletten çıkmak için başımı kaldırmıştım ki Ezgi'yi gördüm.Yanında Gizem ve ismini bilmediğim bir kız vardı.

Yanlarından geçecekken Ezgi kolumdan tuttu.

"Abin okul sahibi diye kraliçe mi oldun?"

Umursamaz gözlerimi yüzünde gezdirdim.Güzel kızdı aslında ama yazık olacaktı.

"Kolumu bırak."

Aslında abimlerden olan hıncımı bu salaktan alabilirdim değil mi?Ama ben bunu yapacak bir karaktere sahip değilim.Zira başkasına olan sinirim o kişiyi ilgilendirir,diğerlerini değil.

"Yalvar,"dedi alayla gülerek.

O sıra dikkatsızlığımdan yararlanarak dizime vurdu.Dengemi sağlayamadığım sıra başımdan aşağı dökülen suyu fark edememiştim bile.

Gülme sesleri kulağıma dolarken öfke bütün benliğimi sardı.Bir hışım ayağa kalktığımda Ezgi'nin boğazına sarılmak istedim.Ve doğruyu söylemek gerekirse nefesini kesmek bile geçmişti içimden.Fakat bunların hiçbirini yapmadım.

"Bitti mi?"

Kaşlarını çatarken anlamsızca konuştu.

"Bitti,bir dakika ne bitti mi?"

Ne dediğini aldırış etmeden tuvaletten çıktım.Çıktığım gibi bütün koridor bana bakmaya başlamıştı.

Evet,bugünde günlük tozumu almış yeterince rezil olmuştum.Bu olanlar benim günlük hayatımdaki şeyler,ne eksik ne fazla.O yüzden ne rezil olmak umrumda ne de rezil olmak...

Sınıfa gitmeye başladım.Yanından geçtiğim birçok insan ya gülüyor ya da parmakla beni gösterip arkadaşına bir şeyler söylüyordu.Video çeken bile vardı.

Ben bunlara karşıt ne mi yaptım peki?

Sustum,her zamanki gibi sessizlik hüküm sürdü.Çünkü artık biliyordum.Ne bir sözüm ne de bir haykırışım duyuluyor,birinin canını yakıyordu.Ben sadece kendim kendimi yiyip bitiriyordum.

Başımı sıraya koyup gözlerimi kapadım.Umarım şu lanet gün çabuk biterdi.

••••
 

400 bin küsürlük kitabımı burada sizlerle paylaşmak istedim;)

umarım beğenir ve yorumlarınızı eksik etmezsiniz,sevgilerle.