Daha yeni girdiğimiz restorandan geldiğimiz gibi çıkarken kaşlarımı çattım.Madem bu kadar kısaydı işi beni niye indirmişti arabadan?Mirza abimin elimden tutmasıyla reflekse geri çekecekken elime sıktı.Kapıyı açıp beni de peşinden sürüklerken koşar adımlarla ona yetişmeye çalışıyordum.

"Abi biraz yavaş olabilir misin?"

Adımları yavaşlarken üsten bir bakış atmayı ihmal etmemişti.Elimi bir kez daha geri çekmeye çalıştım.

"Kardelen elini çekiştirmeyi bırak."

Sesindeki öfke bariz belliydi.Her şeye çabuk sinirleniyordu.

"Elimi bırakır mısın?"

"Hayır."

Arabanın yanına gelene kadar elimi çekmeme izin vermemiş,bırakmak istemediği belli eder gibi sıkı sıkı tutmuştu.

Korumalardan biri kapıyı açarken elimi en sonunda geri çekebilmiş,cam kenarına oturmuştum.Kafamı cama yaslarken gözlerimi kapattım.Başım çatlayacakmış gibi ağrıyordu,huzursuzca yerimden kıpırdandım.

"Neyin var?"

Kollarımda sıcak bir el hissetmemle irkilerek gözlerimi açtım.Gözlerim kolumdaki eli ile yüzü arasında mekik dokurken kendimi geri çektim.

"Hı bişey mi dedin abi?"

Başımın zonklamasından ötürü ne dediğini anlamamıştım.

"Kardelen,"dedi ve yüzümü elleri arasına aldı.

"Neyin var?"

Elimi başıma götürüp anlamasını bekledim.Hafif bulanık görüyordum fakat kaşlarının çatık olduğunu anlayabilmiştim.Başımdaki ağrı giderek artarken acıyla inledim.

Başımın yumuşak ve bi o kadar da sert bir yere yaslanırken ellerimin üstünde büyük bir el konulmuştu.Ağrıdan ve acıdan gözlerim dolarken alt dudağımı dişledim.

"Şşşşşş canın yanıyorsa elimi sıkabilirsin,Kardelen."

Tuttuğum elini sıkarken sanki derim yanmış

gibi hissediyordum.Anlatması zor bir durumdu,siz beni anlıyorsunuz ama değil mi?

Neden bir anda böyle olduğunu anlamamıştım.Sanırım fazla stres ve uykusuzluktandı.

"Abi"dedim titrek sesimle.

"Hı?"

"Hiç geçmeyecek mi bu ağrı?Canımı yakıyor da."

Başımın yaslı olduğu beden kasılırken birkaç damla yaş süzülü verdi gözlerimden.

"Geçicek sana söz veriyorum Kardelen geçecek."

Başımdaki ağrı yavaştan etkisini azaltmaya başlamıştı.Göz kapaklarım ağırlaşırken en son hissettiğim şey saçlarımın arasında hissettiğim dudaklardı.

•••

Hayattaki bazı şeyler istediğimiz gibi olmazdı.Ailemizi biz seçemezdik mesela.Eğer bana böyle bir hak tanınmış olsaydı.Bir aile istemek yerine kimsesiz olmayı tercih ederdim...

Belki bana uyguladıkları psikolojik şiddeti hayatım boyunca unutamazdım ama ailem olarak gördüğüm kişileri de kolayca silemezdim hayatımdan.

Her kızın hayalidir belki de babasıyla gezip tozmak ben bunların hiçbirini yaşamadığım halde babam olarak görmüştüm Mirza Boran'ı.

Belki babam yaşıyor olsaydı bunların hepsini yaşardım ama en çokta saçlarımı okşamasını isterdim.Ne kadar üzülmüyorum desemde her seferinde üzüntümü içime atıyordum.Her zaman olduğu gibi çığlıklarım karşılıyordu beni.

Şu zamana kadar kimseden iyi ki varsın lafını duymamıştım fakat varlığımın boşa olduğunu söylediler.Aldırmadım yok saymaya çalıştım.Şayet bir gün ölürsem de arkamdan ağlayanım olacağını zannetmiyordum.Bilemezdik,yarının kesinliğini.

Şimdi ise varlığım boşa olduğunu söylemeyip bunu hissettiren adama pasta yapıyordum.Ben böyleydim işte canımı ne kadar yaksalarda abimdi işte onlar benim.Bana taş atana gül atacak kadar sevgi yoksunuydum çünkü ben.Sevgiye aç büyümüş bu yüzden her uzatılan eli tutmuştum.

Gösterişli bir pasta yapmamıştım çünkü Mirza abim sevmezdi öyle şeyler.Büyük bir şey de değildi sadece iyi ki doğdun yazısının sığdığı bir pastaydı.

Bugün günlerden cumartesi yani 15 Ocak'tı. saat çoktan gece yarısını geçmişti.Mirza abim benim uyuduğumu sanıyordu fakat ben gizliden pasta yapmıştım.Çalışma odası en üst katta olduğu için sesimi duymamıştı.Bunun rahatlıyla yapmıştım her şeyi.

Yavaş adımlarla merdivenlerden çıkarken korkuyordum.Benliğimi hiçbir zaman terk etmeyen bu korku bir gün çok güzel patlayacaktı ve o zaman ben de kül olup savrulacaktım...

Bir keresinde daha onun doğun gününü kutlamıştım.Hayatımda yaşadığım en kötü an olabilirdi.Kapının önünde durduğumda gözlerim doluydu,kızacağını hissediyordum.Adımlarım geri giderken içeriden gelen sesle buz kestim.

"Gel Kardelen."

Beynim duyduklarımı idrak etmek ister gibi iki kelime tekrar ederken kapıyı açtım.Ne kadar hızlı olursam o kadar iyi olacağını düşündüğüm için hareketlerim hızlıydı.

Mavi gözleriyle hareketlerimi takip ederken tabağı masaya koydum.Başımı yerden kaldırmadan konuştum.

"Senden habersiz böyle bir şey yaptığım için özür dilerim,izin almalıydım kullanmak için."

Yutkunarak devam ettim.

"Doğun günün kutlu olsun abi."

Mirza duyduklarıyla yutkunmaya çalışırken kız kardeşinin titreyen bedenini izledi bi süre.Her şey için geç kalmıştı değil mi?Onu yıllar sonra sevmeye başladığını hissediyordu,bunu yapmamalıydı.

Elinde olsa zamanı geri alırdı fakat Kardelen'in kırılan kalbini tamir edemezdi.

Pastaya kaydı bakışları.İyi ki doğdun yazıyordu,üzerinde süs niyetine olan iki parça muzla gülümsedi.

"Muzlu mu?"

Hala eğik durmakta olan başımı aşağı yukarı salladım.Şu ana kadar kızmaması bile kötüyü işaret ediyordu.

"Kardelen..."

Hafif titrek çıkan sesiyle hızla başımı kaldırdım.Her zaman ki gibi sert ifadesi vardı suratında ne kadar saklamaya çalışsada sesindeki titremeyi anlamıştım.

"Yanıma gel."

Titrek bir nefes alarak saçlarımı karıştırdım.Birkaç adım daha atıp karşısında durduğumda yine aramızda bir iki adım bırakmıştım.Ayağa kalktığında reflekse gözlerimi kapatırken yapacağı atağı bekledim.O benim aksime kollarını bana sardığında kaskatı kesildim.

"Teşekkür ederim."

Hala kollarımı ona dolamazken bakışlarımı odanın içinde gezdirdim,ağlamayacaktım.14 senelik hayatımda ilk defa bana sarılmıştı,üzücü ama gerçekti.

Kollarını geri çektiğinde birkaç adımda kapının yanında durmuştum.Odama gidecekken aklıma gelen şeyle tekrar ona baktım.Korkuyordum ama yine de geri adım atmayacaktım.

"Bunu beni sev diye yapmadım abi."

Keskin bakışları derinleşirken kaşlarını ortasında göçük olacak derecede çattı.

"Abim olduğun için yaptım.Beni hala istemediğini,vicdanını rahatlatmak için yanına aldığını biliyorum."

Birazdan diyeceğim şeylerle arkamda bir enkaz bırakacağımdan habersizdim.

"Vazgeç abi yol yakından çünkü hiçbir zaman affetmeyeceğim sizi."

(Geçmiş)

Kardelen daha 7 yaşında bir kız çocuğuydu.Okuma,yazmayı yeni öğrenmeye başlamıştı.Bugün onun için önemli bir gündü çünkü babası yerine koyduğu adamın doğun günüydü.

Önceden hizmetçilerin yapmış olduğu kekten küçük bir dilim alarak tabağı koymuş,etrafını pasta süsleri ile süslemişti.Aralarını muz dilimleri de koymayı unutmamıştı.Bozuk ve daha tam öğrenememiş olduğu harflerle neyse ki "iyi ki doğdun"yazabilmişti.

Harfler ne kadar karma karışık gözüksede ne yazdığı anlaşılabiliyordu.

Abisinin odasına çıkarken olacaklardan habersizdi;diğer abileri ise evde değildi bir tek ikisi vardı.

Kardelen heyecanla kapıyı açarak abisinin yanına adımladı,tabağı masaya koyarak gülümsedi.Yanağının iki tarafında çıkan gamzeler onu olduğundan güzel göstermişti.

"Doğun günün kutlu olsun abi."

Duydukları şeyler karşıdında Mirza kaşlarını çattı.Masada duran doğun günü pastasına bakmadan eline alıp çöpe döktü.Kardelen'in gülen yüzü düşerken ne yaptım ki düşüncesine kapaldı.

"Mutfağa götür tabağı ve bir daha böyle şeylerle uğraşmadan önce kullanmak için izin al."

Kardelen,gözleri dolarken omuzlarını düşürdü.Oysa ne büyük bir heyecanla süslemişti keki.

"Ama ab-"

"Odana git Kardelen!"

Ceylan duyduğu ses tonuyla korkuyla yerinden sıçrarken koşarak odasına gitti,kapıyı arkasından kapattı.

Ağlayarak yastığına sarılırken yanlış bir şey yaptığının farkına yeni varmıştı.

Mirza aklına gelen silik görüntülerle bir kez daha pastaya baktı.Kardelen'in söylediği cümleler bir kez olsun aklından çıkmazken ayağı kalktı.

Kalbindeki sızıyla elini kalbine götürürken üzerine çöken yorgunluğa anlam veremedi.Yanağında hissettiği ıslaklığa ise anlam veremiyordu.

Ağlıyordu.Sebebi neydi peki Kardelen'in dediği cümleler mi?

•••

internetim olmadığı için sık sık bölüm atamıyorum,üzgünüm.

Fakat attığınız yorumlar sayesinde zorda olsa yeni bölüm atmak için can atıyorummm!

Teşekkür ederim,sağlıcaklı kalın;)