Ocak ayının bilmem kaçıncı günü kara bulutların gökyüzünü kapladığı bu güzel yağmurlu gün aslında hayatımın kaydığı gündü.

Şu an bu kasvetli havayı sevsem de 4 yaşındaki ben pek sevmiyordu. Gerçi 4 yaşındaki bir çocuğun yağmurlu hava sevdiği nerde görülmüş. O lanet gün ilk başta herşey yolunda idi. Dışarıda çok yağmur yağsa da benim ısrarım üzerine alışveriş merkezine gitmiştik. Her çocuğun gitmek istediği tek bir yer vardı. OYUN PARKLARI.

O gün bende gittim. Mutlu mutlu oyun oynuyordum. Annem ile babam arkada oturuyordu - yani ben öyle sanıyordum - Herşey o an annem ile babamı orada bulamamam ile başladı. İlk biraz bekledim belki gelirler diye ve gelmediler. Bunu fark ettiğim an avazım çıktığı kadar ağlamıştım. Fakat hiçbirşeye yaramadı. Kocaman top havuzlarının, kaydırakların, dönme dolapların olduğu o koca oyun parkında hiçbir Allah'ın kulu gelipte noldu demedi. Beni bir başıma oracıkta terk ettiler ya da kayboldum.Kesin terk ettiler. Kaybolsam bulurardı çünkü. Yani sanırım öyle olurdu.

O günden sonra ne annemi gördüm ne babamı. Hayat ne kadar acımasız küçücük bir kız çocuğundan ne istediler. Gerçi benim yaşadıklarım hiçbirşey. Kötünün de kötüsü var derler ya ,kötünün bin kat kötüsü de var. Bitti sandınız dimi. Yok bitmedi.

Bu yaşananlardan sonra teyzemde yaşamaya başladım. Kuzenlerimle bir arada yaşayacağım diye biraz heyecanlıydım . Tabi heyecanım kursağımda kaldı. Teyzem sağolsun 2 hafta bana çok güzel baktı. 2 haftanın sonunda da hop kapının önüne koyuldum. İnsan azıcık düşünür ya. Bu kız ne yapar, bu yaşında nereye gider. Yok abicim bunlarda vicdan da yok kalp de yok.

O soğuk kış günü sokaklarda belki biri bana yardım eder diye dolaşıp durdum. Sonunda biri yardım edip beni yetimhaneye bıraktı . Valla Allah razı olsun ondan. O olmasaydı belki de ölmüştüm ya da hayatımı yetimhanede güzel bir arkadaşlık yaparak geçiremeyecektim.

Benim de hikayem bu biraz acıklı olsa da şu an mutluyum en önemlisi de bu . Umarım bu mutluluk hemen bitmez

BÖLÜM SONU:)