Odamda hazırlandıktan sonra göz yaşlarımı sildim. Abimle şimdi sevdiğim filime gidecek kafa dağıtacaktım. Her zaman yanımda olurdu abim ama Aleda da fazla şaşkın duruyordu bu yüzden inanmıyordum onun yaptığına. Odama abim girdiğinde ne düşündüğümü gözlerimden anlamıştı. Bir yandan da yatağımın üzerinde unuttuğu saatini koluna taktı. Ben hala gözlerinin içine bakınca iç çekti.

"Hayır abiciğim düşüğündüğün gibi habersiz olamaz. Her şeyleri plan. Senin biraz daha yıpranmanı istemiyorum. Hadi aşağıya inelim."

"Ama abi lütfen araştır. Belki siz yanlış duymuşsunuzdur. O zamana kadar da Aleda'ya kötü davranmaya gerek yok."

"Burak sen beni çıldırtacak mısın? Ya sen zarar alsaydın. Ondan uzak duracaksın tamam mı abiciğim? Bende sırf senin için araştıracağım. Hadi inelim."

Mecburen kafamı salladım. Odamdan çıktık tam Aleda'nın odasından geçerken biriyle telefonda konuşuyordu. Durup dinlemeye başladık.

- B-baba.

- Aleda?

- Sen yaptın değil mi?

Abime bak gördün mü gibi baktım. Yüzümde kocaman bir gülümseme belirdi. Beni çok seviyordu işte. Abimin koluna girdim. Gidecekken duyduklarımızla kalakaldık.

- İki günlükler için fazla hesap sorucusun Aleda. Sana bir görev verdiysem yap.

- Sende şüphelendirme o zaman insanları. İstediğin neyse bana bırak.

Telefon kapanmıştı aynı duygularım gibi. Abimin tüm damarları çıkmıştı.

"Abim sen filime korumalarla git. Bende bir babamla konuşmalıyım. Ailemize zarar vermemeli bir daha asla."

İsteksizce onayladım. Uzaklaşmalıydım. Nasıl böyle bir şey yapabilirdi?

Alp'in ağzından

Duyduklarımdan sonra bırakın aşağı katta kalmasını evde kalmasına bir saniye daha katlanamazdım. Babamları aradım o zaten bizimkileri toplardı bir tek Deniz'e haber vermek bana düşmüştü. Onu da aradım. O da gelecekti. Yaklaşık on sekiz dakika sonra herkes aynı anda arabalarını park edip geldiler. Aleda da fırsattan istifade dışarıya çıktı. Babamlar koltuklara oturduklarında endişeyle bana baktılar. Her şeyi baştan sonra anlattım.

"Artık burada durmayacak ama onların yanına da gitmeyecek." Kaşlarım çatıldı. "Baba ne diyorsun sen? Bırak nereye giderse gitsin."

Kağan'a göre Aleda'yı korumalıydık çünkü ailesi ona zarar verebilirdi. Furkan abim de bana katılıyordu. Deniz abimse düşüncelere dalmıştı. İçeriye asker onun yanında da Burak girdi. Ne iş açmıştı gene başına aslanım?

"Oğlum gene ne oldu?"

Burak ilk defa sorduğum soruyu duymadı. Yanımıza geldiğinde donuktu. Gözleri ağlamış gibiydi. Sonra bize döndü.

"Burak ne oldu annem? Korkutma bizi. Başına bir iş mi geldi?"

Burak kafasını salladı. İsteksizce askere döndü ve mırıldanarak sen anlatır mısın Gökalp abi? dedi. Hepimiz Gökalp'e döndük.

"Aleda kayıp."

Eve sessizlik yemini düştü. Kağan abim küfür mırıldandı.

"Ben size dedim. İnşallah başına bir iş gelmemiştir. Ben polis merkezine gidiyorum." Kağan abim telsizini masadan alıp gidecekken Gökalp durdurdu. Anlattıklarıyla kaşlarımız çatıldı.

Görüyorum okuyorsunuz ama oy vermiyorsunuz. Oy verip yorum yaparsanız çok sevinirim.

Sizce Aleda'ya ne oldu?

Alp sizce haklı mı?

Kitabımı beğeniyor musunuz?