Gece Çevik önündeki cansız bedene bakarken gözlerinden hiçbir duygu geçmiyordu. Üzülmüyordu, sevinmiyordu,sadece önündeki cansız bedene bakıyordu. Bu adam gecenin hayatından 23 senesini çaldı. 23 senesini...

Ve sadece 16 dakikada başından vurulup belkide acı bile hissetmeyerek ölmüştü. Gece kendini bu düşüncelerden ayırıp, yerdeki cansız bedene baktı, ardından dolabından hızla bavulunu çıkardı. İçine birkaç kıyafet, iç çamaşırı, makyaj malzemelerine baktı ardından dolabındaki boy aynasından kendine...

Üstü kanlar içindeydi,sanki kendisi vurmuş değil de daha çok kendisi vurulmuş gibiydi. Tiksinerek hızla banyoya girip, üzerindeki leri çıkardı.Hızlıca banyo yaptıktan sonra, üzerine yeni kıyafetler giydi. Ardından saçlarını bile kurulamadan montunu ve bavulunu alıp evden çıktı.

Evinin biraz ilerisinde taksi durağı vardı. Oraya gidecekti evden çıktı ve kapıyı kilitledi, 7 senesini geçirdiği evine baktı. Artık buraya bir daha gelmeyecekti, babasını öldürdüğü gün buna söz vermişti gece Çevik. Az ilerideki taksi durağına doğru gitmeye başlamıştı ki, arkasından duyduğu silah sesiyle durdu. Ardından adım sesleri işitti. Gece tam çığlık atacaktıkı bir çift el dudaklarının üzerine kapandı. Gece adamın kollarında çırpınmaya başladı, adeta bir kuş gibi, gece en sonunda bayıldığında iri ve güçlü kolların sahibi onu kucağına aldı. Ve onu siyah minibüse en arkaya yatırdı. Kendisi ise tam karşısına oturduğunda dudaklarından şu cümle'ler döküldü...

"Yeni hayatına hoşgeldin ay ışığı"

(Devamı 3.bölümde)