Ben kendimden bahsedeyim biraz. Adım Liya bu hastaneye geleli dört ay oldu. Binlerce göz yaşı olan bir yer burası o yüzden bu beyaz duvarları bu kokuyu sevmiyorum ama dedim ya benim delik bir kalbim ve kaybettiğim günlerim var. Yine de o gülümsemem eksik olmuyor dudaklarımdan zaten yaşamanın yolu bu değil midir? şimdi o koltukta sıramı beklerken allaha dua ediyor, mucize bekliyordum. Mucizeler inanırım ne kadar tökezlersek o kadar kalkarız.

- sanırım konuşmuyorsun? yanıma oturan bu genç adama baktım. Tıpkı benim gibi yeşil gözleri vardı. Saçları dağınık kıvırcıktı.

- Konuşmak neyi değiştirecek ki? hastayım.

- Bende kanserle savaşıyorum ama umutluyum. Yoksa nasıl yaşarım... ağzımdan tek bir söz bile çıkmadı. Öylece sessizliğe gömüldük. Çünkü kaybettiğin hiç bir günü geri alamıyorsun. Sonunda sıram geldiğinde içeri girdim.

- hoşgeldin Liya. Gülümsedim ve hoşbulduk dedim.

- liya seninle açık konuşacağım. Bunun seni yaraladığını biliyorum. Fakat senin bir kalbe ihityacın var.

- Biliyorum...bayan Demon.

- seni listeye alıyorum. Şimdilik bekleyeceğiz.

İşte hayat buydu beklemek...