Bir çocuğun ruhunu öldürmek de cinayettir. Bu cümle doğruydu. O kadar doğruydu ki iliklerimize kadar hissediyorduk. Ben üvey annem tarafından sokağa atıldığımda on üç yaşındaydım. Ne yer ne dünya hiç birini bilmiyor korkudan tir tir titriyordum. Birinin bana sarılmasını istiyordum. Birinin bana inanmasını. Görülmeyi. Şimdi sokakta bir çöpün yanında yemek ararken gördüğüm bu yüz onun yüzüydü. Gördüğüm en güzel yüzdü. Aydoğan, benim cennetim. Bu cehennemdeki tek mutluluğum.

- ben Aydoğan. Dedi sesi kırıktı, dünyaya karşı lanet okuyan bir sesti.

- ben Safir. Gülümsedi buruk bir gülümsemeydi bu zaten hep buruktuk. Çünkü bir çocuğun ruhunu öldürmek de cinayetti.

- sen de mi? Atıldın.

- evet. Dedim yüzüme öyle bir baktı ki. Gözlerindeki hüzünlü şiiri kulaklarımda yer etti. Ve ben Safir onu kendimden bile sakındım.

- bu ekmek senin olsun ben tokum. Bana ekmeği uzatırken onun hayatımda her zaman olacağını anlamıştım. O ekmeği yedikten sonra bu ayazda sığınacak bir yer aradık. Bulduk da bir sahil kenarında bir tekneye bindik ve orada yattık. Sağ olsun sahildeki amca bize çok iyi davrandı. Yırtık pırtık kıyafetlerimizin içinde gördü bizi. Ama gördü ya duydu, bildi ya o bize yetti. Uzun bir süre uyuduk. Sokakta korkuyla uyurdun. Çünkü çeteler vardı. Yine de yanımda Aydoğan varken korkmuyordum.

- kalkın ulan! Diye tepimizde duran bu adam benim amcamdı. Teknenin gerçek sahibi. Korkuyla uyandık. Sahildeki amca görünüşe göre sadece pilav arabasında çalışan bir adamdı. Aydoğan bana tutundu yüzümüzdeki mahçubiyet tüm vücudumuza yayıldı kıpkırmızı olduk.

- gidiyoruz abi nolur vurma. Koşarak kaçacakken kolumdan tuttu adam.

- size bir iş teklifim var çocuklar. Sonumuzun başlangıcı tam da bu noktada başlıyordu. Onun pis işlerini yapacaktık. İrkilmiştik bu adamda kimdi ve korkuyorduk peşinden gittik yine de başka yolumuz yoktu çünkü Aydoğan elimden tuttu. Ve kısaca şöyle dedi. Aydoğanın ağzından ilk kez böyle bir cümle duymuştum. Sanki bunu büyük bir insanın yüreğiyle söylüyordu.

- biliyor musun Safir bir çocuğun ruhunu öldürmek de cinayettir. Sessizce söylemişti bunu. İşte o zaman onun kaderim olduğunu anlamıştım.