Teyzesinin ailesi Aydoğan'a dava açmışlardı çünkü ceset bulunmuştu ama suçu başka birisi üstlenmişti işte gerçek dünya böyleydi .tutuklanmamıştı ama onun kalbi tutukluydu, vicdanı ise kanıyordu. Ben o kanı çoğu zaman durduramıyordum ama hep yanındaydım. Bazen kabuslarla uyanıyordu. Ben saçlarını okşayarak onu sakinleştiriyordum. Artık on sekizdik. Ve tamamen Adamın yani amcamın esiri olmuştuk. Yine de ona amca demiyordum. Çünkü bana hiç bir yardımı dokunmamıştı. O kimseydi. Ben hiçkimseydim. Ben Aydoğan'ın Safiriydim yalnızca.

- uyandın mı? Artık güzel büyük bir evimiz vardı. Beraber yaşıyorduk. Birbirimizden başka kimsemiz yoktu. Parmaklıklar ardında da özgürdük. Bu ev bu sokak bize vurulmuş bir kelepçe bir prangaydı. Adam yani ona buralarda Siyam diyorlardı. Amcamın gerçek adı bu değildi. Bize yardım etmesinin tek nedeni bendim. Ama bizi manipüle etmeye çalışıyordu.

- buraya neden geldin?

- seni almaya Safir.

- benim bir ailem var. Deyip Aydoğan'ı gösterdim. Kızgındım.

- onu bu hale bizi bu hale sen getirdin! Diyerek onu ittim sinirle saçlarımı çekiyordu. Canım yanıyordu. Silahı tam kafama dayadı.

- gelmezsen ölürsün! Seni o itle bırakmam.

- öldür beni! Öyleyse korktuğumu mu sanıyorsun! Ben evimi kendimi arkadaşlarımı bütün umutlarımı kaybettim sen ne anlatıyorsun! Ha ne! Nefes nefese kalmıştım. Bağırmıştım. Tüm dünyaya.

- peki Safir bir düşman kazandın.

- sen hep düşmansın sana üzülüyorum bir evin var paran var ama kalbin yok. İstersen bizi sokağa at üşümeyiz bir şekilde ısıtırız birbirimizi.

- ne romantik.

- evet öyle romantik senin anlamayacağın türden. Karını öldürdün ya hatırla amca hatırla.

- kim kimi öldürdü amca mı? Burada ne oluyor.

bazen tek damla yaş, ağızdan çıkan tek bir söz gözler her şeyi anlatırdı.