Bizi kimse yıkamazdı. Ama şu an korkudan titriyorduk daha ne olabilirdi? Nasıl dayanırım Aydoğan'a bir şey olma düşüncesi yüreğimi düğümlüyordu. Onun ellerine sıkıca sarıldım. Bizi kimse yıkamazdı. Kurşunu küçük bir notun içine koymuştu. Aynı bu cam gibi ruhumuz paramparçaydı.

- ben Maraz amcan tanır beni. Kızını da tanırım anlarsın ya. Benim peşimi bırakın Yoksa daha kötüsü olur.

elimdeki notu titreyerek sehpaya koydum. Bu adam kimdi? Ve bizi neden tehtit ediyordu derken anlamıştım. Amcamın kızı...ona tecavüz eden adamdı bu. Üzülmüştüm. Yine de onu öldürsem gram üzülmezdim. Böyle insanlar sadece acı çekerek ölmeyi hak ediyordu. Camı perdeyle örttük. Biraz oturduk. Korkumuz hala devam ediyor ama bu işi de yapmazsak o kızın tüm hüznü, boşa gidecek ve böyle insanlar çoğalmaya devam edecekti.amcamı aradım adamı bulduk diye.

bana adresini attı. Bir şekilde şu an bulunduğu yeri bulmuştu. Aydoğan arabasına bindi. Bu arabayı amcam vermişti. Gittik. Kapısı kapalıydı. Birden omzuma biri dokundu. İrkildim. Bu oydu Maraz.

- oooo gençler ne işiniz var burada gelin gelin. Diyerek beni sürükleyemeye çalıştı. Ama ona tekme attım. Yere düştü.

- utanmıyor musun lan! Ha onu koparayım mı? İster misin? Aydoğan sırıtarak ona doğru bakıyordu.

- şimdi sen bana psikopat diyeceksin ama ben sadece doğru olanı yapıyorum. Silahı adamın alnına dayadı.

- bırak vazgeçtim bırak öldürme onu sen birini öldürünce ruhunu da öldürüyorsun. Yapma.

- benim ruhumda evimde sensin merak etme benim ruhum seninle beraber çıktı o karanlıktan. O kızın göz yaşlarını düşün Safir...ben düşündüğümde yüreğim kanıyor.

silah patladı. Adam yere yığıldı.