Adam yere yığılırken bende Aydoğanın kana bulanmış ruhunu tuttum. Bırakamazdım bırakırsam düşerdi. Üzgündük mecbur değildik. Ama bir yandan da amcam verdiklerini geri alır diye korkuyorduk. Sokakta olmak güzel değildi. Herkes bir ev, yuva isterdi. Ruhumuzu ancak duvarlarla ördüğümüz zaman özgür hissederdik. İnsan oğlu ne tuhaftı. Sanki süslü bir kafes yeterdi ona mutlu olması için. Amcam geldi. Cesedi kaldırdılar amcamın adamları yine her şeyi silecek temizleyecekti. Peki ya ellerimiz kendimiz nasıl temizlenecektik. Yine de üzülmüyordu Aydoğan acı verene acı çektirmek istiyordu. Haklı olması onu temizlemeyecekti belki de. Amcam bize minnettar bir şekilde bakıyordu. Hayat her zaman tatlı değildi.

- İyi misin Aydoğan. dedim kısık sesle yüzüme baktı - evet bir tecavüzcü için üzülecek değilim. dedi soğukça ona ister istemez katılıyordum. Amcama bir düşmanımız olduğunu söyledik.

- adı maraz amca ama kim olduğunu bilmiyoruz bizim Safirler olduğumuzu biliyor...korkuyorum.

- onu halledeceğim...eski bir düşman. dedi amcam acaba bu adam yani Maraz bizden ne istiyordu. Gece olmuştu Aydoğanla beraber yıldızlara bakıyorduk.

- sanki hepsi sahipsiz...öylece duruyorlar.

- sana öyle geliyor Safirim onlar da bizim gibi birbirlerine bağlılar.

- hepsinin ismi var. Birinin de adı Safir olsun. Her yıldız kaydığında hissedelim sevgimizi.

gülümsedi - evet haklısın. Hayat her zaman tatlı değildir ama aşk bizim gibi yaralılar için güzeldir. Uyumuştuk sabah olduğunda kalktık. Birbirimize sarılarak uyumuştuk. Aldığım en güzel uykuydu. Amcam mesaj atmıştı.

onu öldürdüm artık size düşman olamaz.