Kalbimizin uğultusu yüreğimiz kadar duyulurdu. İnsanlar acıya sağır sevgiye açlardı. Biz ise bu ikisinden oluşuyor birbirimize sıkıca tutunuyorduk. Aydoğan yerine cezaevinde yatan kişiyi görmeye gitmişti. Adamın gözünde öfke vardı. Aydoğan hoşlanmadı bu durumdan çünkü suçluydu. Bunu yapan mı? suçluydu yoksa kuklacılar mı? yani benim amcam mı? aslında içindeki öfkeyi görüyordu aynaya baktığında bende baktığımda bizden koparılanların bizi nasıl karanlığa ittiğini görüyordum. Bizi nasıl yok ettiğini. Yine de onun kendisini tamamen yok etmesine asla izin veremezdim.

- seni öyle seviyorum ki kendimden bile vazgeçebilirim.

Kapı çalınca gidip açtım. Amcam karşımdaydı.

-Sizin için bir iş var çocuklar ama emin olun bu seferki küçük bir iyilik.

Elindeki dosyayı elime tutuşturdu. Şaşkınlıkla içini açtım. Küçük bir kız çocuğunun dosyası. Tecavüz vakası.

- bunun bizimle ne alakası var ki? dedim merakla amcam ise şöyle dedi - alakası yok evet ama bu kızın katilini bulup öldürmenizi istiyorum Safirler. Bunu ancak siz yapabilirsiniz.

- bu kız neyin oluyor amca? dedim ağladı ve - o benim kızım Neşe. dedi hızlıca yüreğim parçalanmıştı insanlar ne zaman bu kadar zalim olmuşlardı. Bizde öldürüyorduk peki biz neydik ? safirler...kalbimizin uğultusu duyuluyor muydu? sabah oldu amcam gideli baya olmuştu ve bizde düşünüyorduk.

- Aydoğan bu intikamı ben alacağım elini asla tekrar kirletmene izin veremem...

- olmaz Safir olmaz anlamıyor musun? zarar görmeni istemiyorum. derken bir silah sesi duyuldu ve cam patladı. Korkarak birbirimize sarıldık. Yerdeki kurşun iziydi. Kalbim hala korkudan inip kalkıyordu neler oluyordu?