Karanlığın sonu güneşti. Bunu hissediyordum artık yıkık dökük değildik. İyileştim bir şekilde artık evimiz paramız her şeyimiz vardı. Ama hala safirdik. Aydoğan elime dokundu. Kalbim daha hızlı çarptı. Aydoğan eğildi gözlerimin içine gülümseyerek baktı.

- seni seviyorum Safir benimle evlenir misin? bütün acıların benim olsun... Karanlığın sonu güneş demiştim sana. diyerek bana sarıldı bir kaç dakika öylece kaldık. Birbirimize baktık yeniden doğmuştum. Onun kolları aynı ev gibiydi. Yağmur yağıyordu yüzüğü taktı elime ve beraber dşarıya ıslanmaya çıktık. Sokaklar bize korkutucu değilde yeni bir şeyin başlangıcı gibi geliyordu. Amcamın kızını görmeye ona teselli vermeye gittik. Nikahımız yarındı. Sabah olmuştu. Hemen hazırlanmak için kalktım.

- nikah uyan geç kalacağız!

Aydoğan arabasını çalıştırdı öne oturdum. ve radyodan rastgele bir şarkı açtık. tuğkan sen benim çalışıyordu.

- bu bizim şarkımız olsun Safirim.

gülümseyerek peki dedim.

Nikah salonuna vardık İçeri girdiğimizde içimi bir heyecan kapladı. Sonunda evim hep yanımda olacaktı.

- karanlığın sonu güneş. diye fısıldadım. Aydoğan sesimi duymuştu -evet dedi - benim yıldızım sendin. Gece olduğunda tek umudum. gülümsedik artık o sokak çocukları değildik ben yazar olmuştum Aydoğanda pis işleri bırakmış bir kafede çalışmaya başlamıştı. Ama özümüz neyse oyduk.