Amine uyumadan önce arkadaşını arar. “Nasılsın Kamer’im bir sıkıntı yok değil mi yarın yola çıkıyorsun?” der Amine “Evet kuzum bir aksilik çıkmadı, çıkmaz da inşallah yarın bu saatte otogarda olurum.”

“Bir şey olursa ara tahmini ne zaman gelirsin?”

“Biletim gece 12 de yolda bir sıkıntı çıkmazsa 5-6 saat sürecek sabah ezanı vakitlerinde orada olurum herhalde.”

“Tamam, zaten heyecandan uyayamam ben.”

“Bende bende çok özledim ne zamandır buluşamıyoruz.”

“Evet bayadır buluşamıyoruz.”

“Neyse sen yat yarın okula gideceksin. Hadi Hayırlı geceler.”

“Sanada kuzum.”

Amine telefonunu şarja takıp pijamalarını giydikten sonra yatar. Hem mutlu hem üzgündür. Metahan’ı ilk gördüğü andan beri ondan etkilenmişti ve bu olaylarda onların kaderi olduğunu gösteriyordu.

Asla gelecek için endişelenmiyordu. Ölüm elbet var ama ölüm korkusu ile yaşamak ayrı mutlu yaşama ayrı. Kendisi de biliyordu Metehan’ın işi ne kadar zorlu ve tehlikeli ama sevilmeyi de hak ediyordu hatta en hak eden oydu.

Küçük yaşta babasını kaybedip kardeşine babalık yapmış annesine de tutunacak dal olmuştu. Kendisinin yaşadıklarını kendi çocuklarına yaşatmak istemiyordu.

Anlıyordu onu ama baba hissiyatını yaşaması gerekiyordu. O his tarif edilemezdi. Zaten Amine izin vermezdi ki çocuklarının babasız hissetmelerine her şeyi yapardı, yeter ki onlar mutlu olsun.

Bir an düşündü eşini beklerken hatta eşinin en sevdiği yemekleri yapmışken çocukları babam babam diye onu sayıklarken, ay yıldızlı bayrağa sarıldığını. Kapını çalışıyla mutlu bir şekilde kapıya koşan çocuklarını gördü.

Kapı açıldığında çocuklarının anlamsız bakışları bu benim babam değil ki cümleleri Amine’nin az daha yıkılacak bedeni ve taşmak için gözlerini yakan gözyaşları, daha fazla düşünemedi.

Hayali bile onu hüngür hüngür ağlatacaktı ama asla ağlayamazdı. Bunu da yaşayacaksak yaşarız diye geçirdi içinden ve kendini uykuya bıraktı.

Sabah ezanıyla kalktı Amine namazını kıldıktan sonra dua etti yaratıcıya. “Hayırlısıysa oldur yarabbi, birbirimize zarar vereceksek, üzeceksek uzaklaştır bizi yarabbi. Sen her şeyi bilen, duyan, görensin. Sana dua eden bu aciz kulunu duy. Benim iyi bir ailede büyümeme vesile oldun, o aile bana , seni tanıttı. Kimsesiz kalsam da kimsen sen olursun. Bir yola girdik diğer kulunla, eğer bu kalbimde ki sevda doğruyla, zararsızsa, kavuştur bizi. Ayırma bizi ellerimi sana açtım dua ediyorum Allah’ım. Küçüçükken bana anne baba verdin. Hakkımızda en hayırlısı neyse o olsun. Bizi doğru yola ilet.”

Duasını ettikten sonra kitap okumaya başladı. Konusu etkileyici olan kitabı yaklaşık iki saat okumasına rağmen daha beş dakika geçmiş gibi hissediyordu onu hayal dünyasından annesinin kapıyı tıklatma sesi uyandırdı.

“Kız uyanıksan niye yardım etmeye gelmedin?” dedi ve “Saat daha erken değil mi?” diye saate baktığında ise yediyi geçtiğini gördü “Anne kitap okumaya dalmışım geç kalacağım ya.” Diyerek koşarak lavaboya gitti işini hallettikten sonra hemen dolabını açtı.

“Anne ne giyeceğim ben ya” dediği sırada annesi “Gel kızım beni giy. Sabır yarabbim ya.” Amine o sırada mavi bir takım bulup giymişti.

“Anne sahi bu gece üniversite arkadaşım gelecek. Kamer şu küçük odayı hazırlayacağım haberin olsun.”

“İyi iyi gelsin bende Ceylan annene ay pardon teyzene giderim diyecektim.”

“Anneeee” diye uzattı annesinden bu lafı duyunca şaşırdı ve biraz da utanmıştı açıkcası “Ne evlenmeyecek misin o zaman anne diyeceksin.” Evet öyleydi de şuan biraz garip geliyordu ona Daha hiç birşey belli değildi en nihayetinde. Hamide, kızının odasından çıkarken Amine de hızla üzerini giyinir ve şalını yapar.

Mutfakta babasının da masada olduğunu görür ve ikisinin yanaklarından öpüp sandalyesine oturur.

“Benim güzel kızımın niye enerjisi bu kadar çok.” Tabağını doldururken

“Bu gece arkadaşım gelecek ne zamandır görüşmüyoruz.” Der ve kahvaltı etmeye başlar.

“İyi güzel almaya gidelim tek başına gelmesin.”

“Bende öyle dedim sabaha karşı 5-6 gibi gelir diye düşünüyorum.”

“Tamam beni uyandı beraber gidelim hangi otogar biliyor musun?”

“ *** otobüs terminali işte, arayacak beni indiği zaman.”

“Tamam beraber almaya gideriz, okulu donduran kız değil mi?”

“Evet durumları karışıktı o yüzden dondurmuştu.”

“Hakkında hayırlısı hadi bakalım. Ne dedikodular edilir şimdi.”

“Baba yaa.”

Kahvltısının ettikten sonra babası onu okula bıraktı ve ders öncesi hazırlığını yapmak için öğretmenler odasına girdi.

Kendi dolabında kitaplarını alırken yanına Tunahan yaklaştı. “Kız ne yapıyorsun?” deyince korku ama hemen kendini toparladı “Kitapları alıyordum, Niye öyle geliyorsun ki ayrıca korktum.”

“Yoksa abimin tekrar göreve gideceğini bildiğin için mi bu kadar dalgınsın.”

“Tunahan benim canımı sıkma.”

“Çok üzgünsün anladım zaten yüzün de solgun.” Diye dalga geçmeye devam ederken

“Abine şikayet ederim bak, beni okulda sıkıştırıyor derim.”

“Hep tehtid Hep tehtid olmuyor ama öyle tadı kalmıyor.”

“Kalmaz iki kardeşin arasını bozmak istemem.”

“Abim gitmeden buluşursunuz herhalde, bu arada ciddi misiniz ona göre takım alacağım kendime de en fiyakalı saati de alacağım bir tanecik abim var onun düğününe hazırlanmayacağım da başka kimin düğününe süsleneceğim değil mi ama?”

“Tunahan sen abini kıskanıyor olabilir misin acaba?”

“Ne alakası varya evlensin diye gün sayıyorum.”

“Öyle mi ben yanlış anladım o zaman.” O sırada öğretmenler zili çalmıştır ve öğretmenler yavaş yavaş sınıflarına gitmeye başlamışlardır.

Amine de sınıfa gitiğinde büyük bir heyecanla derslere başlamıştır. Ders tenefüs derken zaman geçmiş ve okul bitmişti Amine tüm hızıyla eve gider ve arkadaşınınn kalacağı odayı temizler.

Arkadaşının sevdiği yemekleri yapar o bunları yaparken de saat epey ilerlemişti.

Heyecanla bekliyordu. Her şeyi ayarlamış ve beyninde çarpı atmıştı. Oda temizlenmiş, havalandırılmış. Temiz çarşaflar yayılmış. Genel olarak ev temizlenmiş. Yemek ve pasta türlerinden yapıldı tabiki de Kamer sevdiklerinden. Yapılacaklar listesi yapılmış.

İzlenecek filmler belirlenmiş. Dedikodusu yapılacak kişiler belirlenmişti.