Fotoğrafı çekip Alaz'a gönderdim. Çevrimiçi gösteriyordu fotoğrafı gördükten sonra Eyşan'ın telefonundan aradı:

-Duha'ya ver telefonu.

-Tamam al.

Eyşan telefonu bana uzattı ve Alaz konuşmaya başladı:

-Duha bu gerçek mi?

-Evet gerçek, 2 haftalık bir bebeğin var.

-Bu söylediklerin inanılır gibi değil. Doğru söylediğine eminmisin?

-Eminim benim çocuğumun tek eksiği artık babasız büyümesi. Bu senin suçun.

-Hangi hastane geliyorum?

-Normal devlet hastanesi. Konum atıyorum.

-Tamam bekle beni.

Gelmişti. Gelir gelmez doğru olup olmadığını söyledi. Sonra tekrar birkaç bir şey söyledi:

-Evleneceğiz Duha.

-Ne...

-Evet doğru duydun ben sana hala aşığım evleniyoruz.

-Alaz...

-Efendim Duha.

-Bana biraz zaman ver.

-Peki tamam. Ama benim kararım asla değişmeyecek bebeğim.

-Teşekkür ederim.

-Canım seni çok seviyorum. Biliyorsun zaten evlenmemizin sebebi bebeğimiz değil. Sana iyi bi hayat sunamam. Kabul edip etmemen sana bağlı. Evimize gidelim mi?

Eyşan'a bir soru patlattım:

-Gideyim mi yarın da nikah dairesine gideriz sen şahidim olursun?

-Olur ama yine de sen bilirsin.

Alaz'a dönerek:

-Alaz tek bir şartım var.

-Neymiş o şartın bebeğim?

-Yarın nikah yapacağız nasıl fikir?

-Bir şeyi unuttun yalnız.

-Neyi?

-Nikah şahitlerini.

Hepimiz gülerek hastaneden çıktık. Eyşan bir teklifte bulundu:

-Asker bey diyorum ki eşinizi ve benim minik yeğenimi de yanınıza alarak bugün bana yemeğe gelseniz mi?

-Emre'yi de çağırayım mı?

-O kim ki?

Anlaşılan Eyşan kim olduğunu bilmiyordu. Anlatmaya başladım:

-Canım Alaz'ın asker arkadaşı.

-Ha olur yani kendisi de kabul ederse neden olmasın. Kapım size her zaman açık.

-Tamam akşam sendeyiz o zaman.

-Buyrun efendim evim size özel hazır.

Gülerek biz Alaz ile birlikte tekrar eve döndük.