“Baba,baba yapma! Yalvarırım sana, kıyma bana baba! Ne istersen yaparım. Verme beni ona. Okuyacaktım ben!”

“Sus kız, iyice ettin bizi elaleme maskara. Kız kısmına okumakta neymiş? Oturacaksın kocan ve ailesine hizmet edeceksin. Sana bu bile fazla. Dua et hayvancılığı bırakmasınlar iyi para var o işte. Hem, kim bilir belki bana bi yardımın dokunur he!”

Babam beni taşlı yola attığımda ağlamam dinmemişti. Benim hayallerim vardı, okuyacaktım hemşire olacaktım. Sonra da istediğim, sevdiğim adamla evlenecektim. Başımı taşların soyup kanattığı ellerimden kaldırıp babama baktım.

Babam...

Tüm tarla işlerini bana yaptırıp, en ufak bir yanlışımda beni dayak yapan babam.

‘Kız çocuğu okumaz.’ deyip gizli gizli liseyi bitirdiğimi duyunca beni asıp ölüme terkeden babam.

Alıncak olan sobanın kömür parasını alkole yatırıp kömür yerine gözlerimin önünde ders kitaplarımı paramparça edip sobada yakan babam.

Ve şimdi, tüm parasını kumara yatırıp kaybedince beni, 17 yaşındaki kızını 6 koç karşılığında istemediği, 32 yaşındaki bir adama satan babam.

Nefret fışkıran, onun deyişiyle canavarı andıran yeşil gözlerimi ona dikince pis pis sırıttığını gördüm.

“Ne var kız? Bana bak şu 6 koçu 10’a mı tamamlasaydık acaba? Ama doğru sen o kadar etmezsin. Neyse biz hele bi dünür olalım Sami emmiyle, ben onu sonra hallederim.”

Bir yandan söylenip, bir yandan beni kolumdan tutup sürüklerken; taşların kestiği bacaklarım toprak yola kırmızı lekeler bırakıyordu.

Koyu kırmızı lekeler.

Bitmişti.

Hayallerim, umutlarım tükenmişti.

Emeklerim çöp olmuştu.

Semaya bakıp Allah’a dua ettim.

Kimsesizlerin kimsesi o değil miydi?

Kimsesizdim. Çaresizdim. Çok canım yanıyordu. Yalnızlığı, değersizliği,

sevilmemişliği iliklerime kadar hissediyordum. Şimdiyde üst başım yırtılmış, bedenim kıyu kurmızıya bulanmış bir şekilde babam tarafından zorla evlendirilmek üzere benden yaşça büyük birine, daha 17 yaşındayken 6 koyun karşılığında ölüme terkediliyordum.