Bir önceki bölüm:

İlyas: Aferim oğluma...

...

𝐴𝑐ı𝑛𝑎𝑛 𝐼̇𝑛𝑠𝑎𝑛𝑙𝑎𝑟 𝑉𝑒 𝐴𝑐ı𝑦𝑎𝑛𝑙𝑎𝑟

Can: Sonra ise ailecek masaya oturduk. Annem, babam ve ben. Çok mutluyduk biliyor musun? Sanırım mutluluğumuz bazılarına fazla gelmişti..

Gözlerim doldu. Can belli ki yarım kalmıştı. Aileden mahrum büyümüştü. Tam olarak ne yaşadığını anlamak istediğim için dinlemeye devam etmeye karar verdim.Tabi ki, Can'ın anlatmaya gücü varsa..

Gönül: Peki sonra noldu? Ailecek masaya oturduktan sonra noldu Can?

Can: Sonrası kıyamet..

Ve sustu. Nefesini, düşüncelerini toparlamaya çalıştığını anladım. O yüzden hemen tekrar ona döndüm

Gönül: Can, yaşadığın şey zor. Kayıbını az çok anladım. İstersen anlatma, kötü olmanı istemem.

Can: Sorun değil Gönül. Dedim ya sana, kaybetme korkusu daha kötü.. Şimdi o duyguyu senin yaşamanı istemiyorum. Ben yaşarken yanımda kimse yoktu. Beni teselli edecek kimse yoktu. Düşüncelerimle boğuldum ben. O an belki annem, babam öldü evet, ama bende öldüm. Onların aksine düşüncelere boğularak can verdim. Belki de kaderimde bu vardır. Can vermek.. Canının senden alınması. En değer verdiklerinin senden alınıp koparılması...

İçim o kadar kötü olmuştu ki. O yarım kalmıştı, yetim kalmıştı. 2018'in üstünden yıllar geçmişti. Yani yıllardır aile sevgisi görmemişti..

Sonra Can araya girdi, ve konuşmaya devam etti.

Can: Ailemi çok severdim Gönül. Onlar benim tutunacağım tek dalımdı. Onlarda koptular benden... Her neyse, biz o masaya oturduk. Mutluyduk.. Sonrası kıyamet.. Annemi, babamı vurdular. Hedefleri babamdı, annem değildi belki de.. Ya da hedef, benle babamdı.. Annem beni korumak için önüme geçti. Ve vurulan ben değil, annem oldu. O an ikisini de yitirdim... Vuranlar kaçtılar.. Ve tek umudum... Onları bulmak oldu.. Hala arıyorum..

Gönül: Ben... ben ne diyeceğimi bilemiyorum Can. Çok zor olmalı..

Gönül: Sonrasında kimle kaldın? O zamanlar daha çocukmuşsun..

Can: Sence? Çocuk Esirgeme de kaldım. 3 yılım orada geçti. Sonra baktım gördüm, hocalar önüne gelen çocuğa vuruyor, zorbalıyor. Aynı şekilde öğrencilerde öyle. Kaçtım bende.. Dayanamadım. Gecemi gündüzüme kattım, o yaşta çalıştım. Yeri geldi sokakta uyudum. Yeri geldi hastane koridorlarında sabahladım. Ama şuan.. Şükürler olsun iyiyim. Tanıdığımız birisinin yanında çalışıyorum. Maaşı bana yetiyor.

Sonra tam konuşacakken, içeri doktor girdi.

Doktor: Kontrole gelmiştim Gönül Hanım. Daha iyi misiniz?

Gönül: Ben iyiyim de annem nasıl?

Doktorun yüzünün düştüğünü gördüm. Belli ki anneme bir şey olmuştu. Kafamın dağılması için Can da tam olarak anlatmamıştı..

Doktor: Anneniz yoğun bakımda. Araba çarpmış. Ve anneninizi baya bi sürüklemiş. Bu yüzden, vücudunda ezilmeler var. Ayriyetten..

Gönül: Evet, ayriyetten?

Doktor: Beyin hasarı var gibi görünüyor. Bu da ilerleyen süreçlerde beyin felcine ya da.. sakin olun ama ölüme yol açabilir.

Ölüme yol açabilir mi? Korktuğum başıma geliyordu.

Gönül: Annem uyandı mı?

Doktor: Maalesef hayır.

Annemi kaybetmeme ramak kalmıştı. Korkuyordum, hatta titriyordum. Hayatım bi anda boka sarmıştı. Ve bunun bi suçlusu vardı. O da ANIL'DI. Onu görmeseydim, yanına gitmezdim. Yanına gitmeseydim, beni zorbalamazdı. Ve bende kötü olmazdım. Sonrasında anneme de araba çarpmazdı.

Doktor: Ben gideyim, lütfen sakin olun. Annenizin iyi olması için elimden geleni yapacağım.

Doktor çıktığında başımın döndüğünü farkettim. Ve kafamı yastığa koydum. Can hala baş ucumdaydı..

Can: Şimdi, beni daha iyi anlıyorsun değil mi?

Evet, daha iyi anlıyordum. Hatta direk anlıyordum. O kaybetme korkusunu. İliklerime kadar yaşıyordum.

Gönül: Annem yaşayacak mı CAN?

Can: Bilmiyorum, ama elimden geleni yapacağım GÖNÜL.

Ve sonrasında gözlerimi yumdum. Bu andan kurtulmak istedim. O ana geri dönüp Anıl'ı görmezden gelmek istedim.. Ama yapamazdım.. Gelecek, mutlak yaşanacaktı. Ama geçmişi tekrarlamak mümkün değildi. Bu yüzden, geçmişte yaptığım hatadan dolayı Rabbime dua etmeye koyuldum. Dua beni sakinleştirdi, ve adeta narkoz etkisi yarattı. Sonrası ise karanlıktı...

...

Gönül: Anne! Anne neredesin?

Figen: Buradayım güzel kızım, yanıma gel..

Gönül: Anne, neredesin? Seni göremiyorum.

Figen: Buradayım güzel kızım.. Yanıma gel.. hadi bekliyorum..

Gönül: Anne!? ANNE NEREDESİN? ANNE SENİ KAYBETMEK İSTEMİYORUM..

VE GENE GÖZLERİMİ Bİ KABUSTAN AĞLAYARAK AÇTIM. VE BAŞIMDA GENE ANNEM YOKTU AMA O VARDI. CAN YANIMDAYDI. Bİ ANDA HAYATIMA GİREN O YABANCI OLAN AMA AYNI ZAMANDA YABANCI OLMAYAN KİŞİ. ACISINA ORTAK OLDUĞUM... AYNI ACIYI YAŞADIĞIM Bİ YABANCIYDI CAN..

BÖLÜM SONU....