Gönül: Güneş, çıktım ben 10 dakikaya gelirim.

Güneş: Tamam bende varmak üzereyim.

Gönül: Tamamdır.

Telefonu kapatıp, yürümeye koyuldum. Kafam hala onun beni aldatmasındaydı. Nabıyordu? Birisini bulmuş muydu? Tek bildiğim tekrar olmak istemememdi. Onunla bi daha asla olmazdım.

Telefonumdan bi müzik açıp, kulaklığımı taktım. Müzik dinlemek iyi geliyordu. Güneşten mesaj gelmişti. Ona yazarken bi anda bir şeye çarptım. Neye ya da kime çarptığımı anlamak için kafamı kaldırdığımda onu gördüm. Alperen...

Alperen: Hala dikkatsiz ve ezik bi kız gibisin.

Gönül: Sensin ezik, çık önümden.

Alperen: Çıkmıyorum ne yapacaksın?

Gönül: Çık yoksa iyi şeyler olmayacak. Ve sen hala yüzüme bakma cesaretini nereden buluyorsun? Karaktersiz.

Alperen: İster yoluna çıkarım, ister bi anda hayatına girerim güzelim bizde işler böyle.

Gönül: Kes be güzelim falan deme bana. Çık git, bütün polisleri buraya çağırttırma.

Alperen: Hadi, çağırsana! Hadi bekliyorum Gönül.

Alperen bi anda üstüme yürümeye başladı. Sokakta kimse yoktu çünkü evimiz ara sokaktaydı. Sadece Alperen ve ben vardım.

Gönül: Uzak dur benden! Yardım edin

Alperen: Daha fazla bağırırsan olacaklardan ben sorumlu değili-

Ve Alperen bi anda yere düştü. Neden yere düştüğünü anlamak için kafa yormama gerek yoktu. Alperenin arkasında bi çocuk belirdi. Bildiğin çocuğu tek yumrukta yere indirmişti. İlginç..

Gönül: Teşekkür ederim.

?: Rica ederim, sizi öyle görünce izlemeye koyuldum. Senin yardım edin diye bağırdığını duyunca bişeylerin ters gittiğini anladım. Seyirci kalamazdım.

Gönül: Tekrardan teşekkürler beyefendi.

?: Beyefendi deme ya. İsmim Anıl.

Gönül: Ah tamam.. Sağ ol Anıl.

Anıl: Bu benim numaram. Bu lanet olası çocuk peşini bırakmaz gibi geliyor. Bişey olursa, aramaktan çekinme.

Gönül: Tamam, bişey olursa ararım.

Anıl: Bu arada ismin neydi?

Gönül: Gönül ben.

Anıl: Ne kadar zarif bi isim. Tanıştığıma memnun oldum Gönül.

Gönül: Bende memnun oldum Anıl. Gitmem lazım artık, tekrar teşekkürler.

Anıl: Görüşürüz. Dikkatli ol.