Bir önceki bölüm:

Kumral çocuk: Sakin ol tamam mı? Annen şuan burada değil

ANNEN ŞUAN BURADA DEĞİL.

ANNEN ŞUAN BURADA DEĞİL.

ANNEN ŞUAN BURADA DEĞİL

ANNEN ŞUAN BURADA DEĞİL.

...

𝓚𝓐𝓨𝓑𝓔𝓓𝓔𝓝𝓛𝓔𝓡 𝓥𝓔 𝓚𝓐𝓨𝓑𝓔𝓓𝓘̇𝓛𝓔𝓝𝓛𝓔𝓡.....

İçimi annemi kaybettim korkusu sardı. Tek dayanağım annemdi. O da giderse ben bu hayatta ne yapardım bilmiyordum. Yanımda oturan kumral çocuğa döndüm

Gönül: Ne demek annem şuan burada değil? Annem nerede kumral çocuk? Bana annemi getir lütfen yalvarırım.

Kumral çocuk: Getiremem, şuan değil üzgünüm..

Gönül: Neden ya neden, bişey oldu anneme demi? Yoksa dur, öldü mü? Öldü deme bana! Daha az önce yanımdaydı seni bırakmayacağım dedi ölmedi demi annem ölmedi.

Kumral çocuk: Annen hiçbir zaman bu odaya gelmedi ki Gönül..

Nasıl gelmedi? Ama ben onu gördüm, varlığını hissettim. Lanet olsun, gene benliğimi kaybettim..

Gönül: Anlat bana hemen anlat noldu anneme nerede?

Kumral çocuk: Anlatayım Gönül... Bu arada ismim CAN...

Kumral çocuk isminin Can olduğunu söyleyince minik bi korktum. Güneş'in hoşlandığı çocukta Can'dı ama sonra ona baktım. O resmen kumraldı. Güneş'in dediği çocukla, gösterdiği çocukla alakası yoktu. Hem o can esmerdi. O yüzden rahatladım, ve sonrasında olanları dinlemek için Can'a döndüm

Can'ın gözünden....

Hayat aşırı sıkıcıydı ya. Hava güzeldi ama tek başıma dolaşmak bi süre sonra sıkıyordu. Keşke arkadaşım olsa diye düşündüm. Sonra aklıma hep yanlız olduğum geldi.. Yıllardır yanlız olduğum.. Dalıp gitmemi bozan bi bağırış sesi duydum. Kafamı o tarafa çevirdim. Ve bi oğlanla kızın kavga ettiğini gördüm. Kız baya bitkin ve kızgın duruyordu. Ve konuşmalarına sahit oldum..

Anıl: Gel bana aşık mı ol dedim Gönül? Olmadıysan ne güzel! Ben sadece insanlık görevimi yaptım. Sen benim hiçbirşeyimsin sana hesap vermeyeceğim. Çek git buradan elimden kaza çıkmasın!

Gönül: Benimle nasıl böyle konuşursun? Asıl sen git ahlak yoksunu! Onun ellerinden sen aldın beni sen. Nasıl bi döneklik bu? Yazıklar olsun, seninle geçirdiğim saniyelere..

Gönül: Bunları duydun demek..

Can: Evet duydum, ve biraz daha bekledim. Çünkü çok kötü görünüyordun. Sonra zaten yere düşeceğini anladım. Ve koştum. Telefonun çaldı. Arayanın annen olduğunu gördüm. Ben açtım telefonu, annene yerini söyledim.. Sonra.. Sonra... ....

Gönül: Sonra.. Sonra noldu anneme?

Can: Annen.. annen telaşla yanımıza gelirken, annene araba çarptı..

Gönül: NE?!

Can: Üzgünüm... Anneni bu yüzden şuan getiremem... Çünkü o... Yoğun bakımda... Telefonda annen bana, '' Gönül'ü yanlız bırakma hemen geliyorum '' dedi.. Zaten seni o halde bırakamazdım. Bırakmadım da. Annene araba çarptığını görünce daha da kötü oldum...

Duyduklarım karşısında şok olmuştum.. Annemi kaybetmemiştim evet, ama her an kaybedebilirdim... İçimi tekrar korku saldı.. Ve Can'ın sesiyle yüzümü ona doğru çevirdim..

Can: Bana bak..

Ellerini şakaklarıma koydu.. Biraz daha yaklaştı.. Güvenmek istedim, ama Anıl'dan sonra insanlara güvenebilir miydim bilmiyordum.. O yüzden biraz uzaklaştım.

Can: Merak etme, ilk görüşte öpecek birisi değilim.. O kadar karaktersiz değilim. Sadece seni sakinleştirmeye çalışıyorum.. Çünkü seni anlıyorum, bende birisini hatta birilerini kaybettim.. Kaybetme duygusunu, korkusunu biliyorum...

Gönül: Sen kimi kaybettin?

Can'ın yüzününün düştüğünü görünce kendimi kötü hissettim. Onun için değerli birisi olmalıydı..

Gönül: Ben.. Özür dilerim.. Sormamalıydım...

Can: Sor, sorun değil.. Yıllar geçti üstünden zaten.. Eğer kafanı dağıtmayı sağlayacaksa, anlatırım..

Gönül: Bu kötü hissettirmez mi?

Can: Emin ol küçük kız.. İnsanları kaybetme korkusu daha kötü.. Anlatmak onun yanında küçücük bir şey..

Gönül: O halde senin için sorun olmazsa anlatır mısın?

Can: Anlatırım Küçük hanım...

KÜÇÜK HANIM... ANNEM SÖYLERDİ....

𝒞𝒶𝓃'ı𝓃 ℊℴ̈𝓏𝓊̈𝓃𝒹ℯ𝓃.. 15 𝒪𝒸𝒶𝓀 2018...

Ailecek Noeli de kutlamıştık. Hatta üstünden 14 gün geçmişti.. Ama hala aklımda Noel vardı.. Annemin bana aldığı hediye.. Bi oyuncak araba.. Çok güzel siyah renkli bi arabadaydı.. Ve babamın aldığı peluş ayıcık.. Yumuşacıktı...Odamdan çıktım, ve aşağı annemin yanına indim. Evde babam, annem ve ben yaşardık.. Bugün ailecek dışarı çıkacaktık.. O yüzden heyecanlıydım. Hem yarıyıl tatili de gelmişti. Biraz daha rahattım.

İlyas: Gel bakalım oğlum. Güzelce uyudun mu bakalım?

Can: Evet baba! Annemin hediyesini başıma koydum.. Ve senin aldığın peluşa sarıldım uyudum!

İlyas: Aferim oğluma...

BÖLÜM SONU....