Lavin daha 8 yaşındaydı.Çok mutlu bir ailesi vardı.Tabi o öyle sanıyordu.

Birgün lavin dışarıda oyun oynarken annesi onu çağırdı.Akşam olmuştu ve yemek yiyeceklerdi.Annesi o gün lavinin doğum günü diye onun en sevdiği yemekleri yapmıştı.Babasıda lavinin doğum günü diye işten erken çıkıcaktı.Abisi ise arkadaşındaydı.

Lavin annesi onu çağırınca eve gitti.Elini yüzünü yıkadıktan sonra mutfağa gidip annesine sofrayı kurmakta yardım etti.

Tam o sıra kapı çaldı,lavin babasının geldiğini düşünüp koşarak kapıyı açtı.Gelen babası değildi.Eli silahlı beş adam içeri girdi.Lavin hemen koşarak mutfağa gitti ve annesinin arkasına sarıldı.Annesi ise adamları görünce lavine dönüp koşarak odasına gidip dolabına saklanmasını istedi.Lavin annesinin dediğini yapıp odasına gitti ve dolabına saklandı.

Bir süre sonra bağırış sesleri gelince lavin kulaklarını kapatıp iyice dolaba sindi.Daha sonra bağırış sesleri kesilince lavin dolaptan çıkıt ve kapıya yaklaştı.Ses seda yoktu.

Lavin odasından çıkıp mutfağa gitti ama kimse yoktu.Bu sefer salona gitti.Gördüğü manzara ile öylece kalakalmıştı.Şayet manzara kan dondurucuydu.Annesi sırtından bıçaklanmış,babası ise vurulmuş bir şekilde yerde yatıyordu.

O gün lavinin azından iki kelime döküldü;

"Anne,baba"

Gerisi yokyu.Bu sözcükler küçük lavinin son sözcükleriydi.Lavin o günden sonra konuşma yetisini kaybetmişti.

Lavin uzun süreli hem konuşması için hemde pskolojisi için tedavi gördü.Pskolojisi normale dönsede malesef konuşması için pek ümit yoktu.

Bu sürede annesi malesef yoğun bakımdaydı.Lavin ile ise abisi ve teyzesi ilgileniyordu.

Bir süre sonra aile eski haline bi nebze de olsa dönmüştü ama lavin sık sık kabuslar görüyor,uyuyamıyordu.Zamanla kabusları azalmıştı ama hayla uyumakta zorluk çekiyordu.

Lavin 18 yaşına gelmişti.İç mimarlık kazanmıştı.O gün evde bayram havası vardı.

Annesi onun için pasta yapmıştı,abisi ise en sevdiği tatlıyı almıştı.O akşam sofrada herkes çok mutluydu.Lavinin en mutlu günlerinden biriydi.

Bu belkide lavinin son mutlu geçirdiği zamanlardı.

"İçte dökülen gözyaşları akıtılanlardan daha çok acıtıcıdır"

-Stefan Zweig-

2024

Sabah annemin sesi ile uyandım.

"Lavin kızım hadi kalk "

Gözlerimi açınca karşımda annemi gördüm.Bana bakarak gülümsüyordu.

"Abin aradı beni."

Ben şaşkınca anneme baktım.Kaç ay sonra aklına gelmişiz beyfendinin,buna şaşırdım.

"Evet kızım yanlış duymadın abin aradı.Buraya geliyomuş."

Ben olsam eve almazdım ama neyse annem mutluysa sıkıntı yok.

Gülerek yataktan kalkıp annemi öptüm daha sonra banyoya gidip elimi yüzümü yıkadıktan sonra geri dönüp dolabımdan kıyafet alıp giydim.

Odamdan çıkıp mutfağa girdiğimde etraf çok güzel kokuyordu.Annem fark etmiş olacak ki bana dönüp

"kıymalı börek yaptım.Abinle sen çok seversiniz"

Diyip güldü.Hatırlardım küçükken hep kavga ederdik bu börek için.Sonrasında babam gelirdi,bi abime birde bana bakarak 'siz kardeşsiniz çocuklar.Yeri geldiğinde o bir parça böreği paylaşmak durumunda kalıcaksınız.Üzmeyin birbirinizi'derdi.

Onu o kadar çok özlüyordum ki.Bazen yanımda olsa,saçımı okşasa diye geçiriyorum içimden.Ama o yoktu.Benim yüzümden yoktu.

Buruk bir şekilde anneme gülümseyince annem gelip yüzümü iki ellleri arasına aldı.

"noldu bakiyim sana he.De bakıyım annene"

Diyinc gözümden bir damla yaş döküldü.Anneme bunu görünce sarıldı.

"Ah kuzum benim.Biliyorum bende özlüyorum onu ama yapma böyle.Ben üzülüyorum bu sefer"

Dedi.Biliyordum çok hırpalamıştım kendimi.Dilekolay 5 yıl tedavi görmüştüm ama hayla kırıntıları vardı.Mesela arara kabus görüyorum.Babamın beni kurtar değişi ama benim ona gidemem.Sık sık böyle rüyalar görüyodum.Doktorlar bu kabus olaylarının da kesileceğini söylemişti.

Biz annemle sarılmaya devam ederken kapı çaldı.Annemle gidip bakınca abim onun yanında ise bır kız vardı.Annemle ben birbirimize şaşkın birşekilde bakarken abim ve yanındaki kız içeri girdi.Annem ne yapacağını bilmeden abime sarıldı daha sonra ben sarıldım abim bize gülerek bakarken annem bu garip ortamı bozdu

"Oğlum bu hanım kızımız kim"

Abim kızın elini tutarak yanına getirdi

"Bu mira anne.Benim karım.Biz bir hafta önce evlendik"

Evin ortasına bomba gibi düşen cevapla şok içinde kalımıştım.Anneme bakınca annem tutunacak yer arıyordu.Hemen onun yanına gidip kolundan tuttum ve salona getirip koltuğa oturttum.Abime bakıp kolan yağ istedim.Bi süre sonra getirince yüzüne tuttum.Annem ayılınca abim gidip elini tuttu.

"Anne iyimisin?"

Annem elini abimin elinden çekince abim bozulmuş bir şekilde yanıma geldi.Annem biraz daha öylece duruduktan sonra bi abime birde yanınaki kıza bakıp

"anlatın şu işin aslını astarını bakiyim"

Dedikten sonra abim anlatmaya başladı.Meğer bunlar kaçalı 2 ay olmuş ama evlenmemişler daha doğrusu evlenememişler.Bu kızın ailesi tehlikeli olduğu için abim ve kızı arıyolarmış.Buraya da annemi son kez görmeye gelmişler yurt dışına kaçıcaklarmış.Tabi annem bunu duyunca tekrar fenalştı ama abim eğer kaçmazlarsa adamların onları bulup zarar vericeğini söyleyleyince annem sakinleşti.Oğlunun zarar görmesindense bi süre onu görmemeyi yeylerdi sanırım.

"Ben sizi hep aricam.Tamam mı anne.Hem iyi bi iş bulursam parada gönderirim"Şuan abimgili uğurluyordu.Kahvaltıya kalamicaklarını söyeyip gidiyorlardı.Annem abime doya doya sarılıp ağlarken ben sadece onları izliyordum.Galiba insan o kadar şey yaşıyınca acı ne üzüntü ne unutuyordu.

Bende abime sarıldıktan sonra tam onlar gidecekken bir silah sesi duyuldu.