Çantama sıranın üzerinde bulunan defterimi ve kalemliğimi yerleştirip fermuarımı kapattım. Öğle arası bittiğinden beri üzerimde garip bir his vardı. Bunun sebebini ona bağlamak istemesem de içimde bir yerlerde biliyorum ki sebebi oydu. Şimdiye kadar hayatımı idare ettim fakat şimdiden sonra bu idarenin bozulmasına istemiyorum.

Bakışlarım Ceren’e kaydı, çantasına sırtına takıp bana döndü. Alp ve Faruk sırasından kalkmaya tenezzül etmemişlerdi ama Yaman ayakta hepimizin işini bitirip çıkmasını bekliyordu. Sıkılgan bakışları sınıfta geziniyor çoğu kez gözü uzaklara dalıyordu.

“Kalkın.” Dedim. Bana döndüler, herkesin çıkmasını bekliyorlardı. Onlar çıkmadan çıkarlarsa beyefendilerin incileri dökülürdü!

“Hayırdır, sen bir sinirli gibisin?” Dedi Alp, merakla. İstemsizce omuzlarımı silktim. “Yoo, neden sinirli olayım ki?” Ceren’ in kaşları çatıldı, bana yaklaştı.

“Sen,” Deyip parmağını bana uzattı. “Birşey saklıyorsun.”

“Alp!” Diye sitem ettim. Ortalığı karıştırmasa olmuyordu, illaki içinden birisi bütün modumuzu düşürecekti.

Alp ellerini havaya kaldırdı, ‘Ben ne yaptım?’ Der gibi. Bu hareketine karşı gözümü devirdim.

“Ceren,” dedim. Güldüm ama gülmekten çok uzaktı bu gülüş. “Dökül.” Deyip sıraya oturdu. Bakışlarım diğerlerine kaydı, en az Ceren kadar diğerleri de merakla bana bakıyordu. Nasıl anlatsam, neresinden başlasam?

Gözlerim her biriyle, teker teker kesişti. “Dökülecek ya da anlatacak bir şey yok.” Deyip güldüm. Hızla kapıdan çıkmak için arkamı döndüğümde aniden kolumdan çekildim.

Düşer oldum ama dengemi son anda sağlamış Ceren’ in kolunu tutmuştum. “Var, var.” Dedi kafasını aşağı yukarı sallarken. Yüzünde hınzır bir gülüş vardı, benim aksime bu durumdan keyif alır gibiydi.

Derin bir iç çektim. “Önemli değil.” Deyip geçiştirdim.

“Nasıl önemli değil?” Diğerlerine bakındı. “Anlat biz de bilelim.”

“Off, biri yazıyor bana.” Dikkatle onlara baktım, ne tepki vereceklerini oldukça merak ediyordum. “Nasıl yani? Gerçek anlamda mı mecazi anlamda mı?”

“Bayağı, bildiğin.” Başka aklima gelen kelimeleri düşündüm. “Dümdüz yazıyor.”

“Ohaa!” Diye bağırdı. Kulaklarımı kapatmak istedim bu çığlığı karşısında ama yapmayıp kendimi tuttum. “Nereden?” Heyecanla yerinde zıpladı. “Göster, göster hemen.”

“Sus, biri duyacak.” Dedim onun aksine oldukça sakin konuşup. Biri duyarsa bizim hala okulda ne yaptığımızı sorgular, okulda tek başımıza bir işler çevirdiğimiz düşünülebilirdi.

Cebimden telefonumu çıkarıp bütün gün konuştuğumuz mesajları gösterdim. Elimi havaya kaldırıp telefonumu hepsi görebilmesi adına onlara yaklaştırmıştım, böylelikle dördü karşımda mesajları okumuş olacaklardı.

Ceren elimi indirdi, “Sen bu numarayla mı konuştun!”