İstemeden kaşlarım çatıldı, ne olduğunu bilmiyorum fakat hepsi birbirine bakıyor, sanki benden birşeyler saklanıyor gibiydi.

Tereddütle konuştum, “E…evet.” Yeniden sordum, “K..kim?” Diye kafamı salladım.

“Biz nereden bilelim, onu sen söyleyeceksin.” Dedi. Omzumu silktim. “Ben nereden bileyim, baksana mesajlara. Tanımıyorum, kim olduğunu sordum onu da söylemiyor.” Dedim.

Artık buradan çıkmak istiyordum, karnım acıkmış eve gidip şişene kadar yemek istiyordum. “Hadi ya!” Dedi.

“Kızım!” Dedi Faruk. “Demiyim, demiyim diyorum ama sen mal mısın, tanımadığın adamla ne diye konuşuyorsun? Çok bile konuşmuşsun.” Dedi elimden telefonu çekerken.

“Ne bağırıyorsun be!” Dedim ona karşılık vererek. “Faruk haklı, Gökçe.” Beraber mesajları okuyorlar, Ceren bazı mesajlardan sonra şaşırdığı icin elini ağzına kapatıyordu. Bu kadar abartacak ne konuşmuştuk sanki!

Kafamı diğerlerinden çevirdim, en azından onlar olması gereken, insani tepkileri veriyorlardı. Yamanla Alp şaşkın şaşkın birbirini seyrediyordu. “Siz ne diyorsunuz?” Dedim. Yaman kollarını silkti, “Bilemeyeceğim.” Deyip dudaklarını büzdü.

Alp’e döndüm, “Hiç bana bakma, ben olsam daha ilk mesajında engellemiştim. Çocuk değiliz sonuçta, yüzüme söyleyemiyorsa bu ilişki başlamadan bitmiştir zaten.” Diye net konuştu.

Derin bir sessizlik oluştu. “Tamam ya! Gökçe’min üzerine gitmeyin, sanki ilk mesajı o attı.” Deyip kafasını iki yana salladı. “Bak, bak, bak.” Deyip cıkladı. Faruk’un elinden telefonumu alıp Yaman ve Alp’ e de gösterdi.

“Ne yazmış.” Dedi, Ceren. Öyle şaşkınlıkla mesajı okuyordu ki biradan şu sıraya düşüp bayılabilirdim. Faruk, Ceren’e ayak uyduruyor yangına körükle müdahale ediyordu. Ceren ne yaparsa onun gibi tepkiler veriyordu.

Alp, dediklerimde haklıyım der gibi yüzüme bakıyordu. Gözlerimi kaçırdım, aksi takdirde bu bakış altında ezilirdim ya da Alp’e ölesiye dayak atabilirdim ama ikinci seçenek daha mantıklıydı.