“Ben geldim.” Diye bağırdım kapının girişinde. Anahtarımı anahtarlığa koyarken çıkardığı tiz ses kulaklarıma ulaştı.

“Hoşgeldiniz Gökçe Hanım.” Tebessüm edip kafamı salladım. Yıllardır evimizde çalışan, bütün işleriyle ilgilenen ablaya baktım. Yaş aldıkça yüzündeki çizgiler daha da beliriyor, bu özelliği onu çok sevimli gösteriyordu.

“Hoşbuldum.” Ayakkabımı çıkarıp, evde giydiğim yumuşacık terliklerimi ayağıma geçirdim. “Babam evde mi?” Dedim.

Babam genelde eve girer girmez derse oturmamı, çalışıp notlarımı stabil yani en tepede tutmamı tembihlerdi.

Çoğu zaman istemesem de zorla çalışırdım. Okulda zaten yeteri kadar çalışıyordum fakat eve gelince neden çalışmam gerektiğini bir türlü anlayamıyordum. Tamam başarılı olmam gerekiyorlu lakin böyle yapınca strese giriyor ayrıca tüm eğlence isteğimi elimden alıyorlardı.

Annemse işinde profesyonel, takıntılı bir manyaktı. Babam gibi o da işiyle kafasını bozmuş fakat ona göre ben çoğunlukla yoktum.

Zamanında babamla birlikte kurdukları işte sükse yapmışlar ülkenin bilindik, sayılı zenginleri arasına girmeyi başarmışlardı.

“Evde değiller, az önce arayıp yarım saat kadar gecikeceklerini bildirdiler.” Kafamı sallayıp merdivenlere yöneldim, yüzümde hınzır gülüşüm büyüdü.

Demek yarım saatim vardı.