“Ben çıkıyorum.” Deyip kahvaltı masasından kalktım.

“Ben bırakayım seni otobüs köşelerinde sürünme.” Dedi annem. Elindeki tableti masanın kenarına bırakıp bana baktı. Sofraya oturduğumuzdan beridir bir eliyle çatal tutarken diğeriyle de tablete odaklanmış şirketin sorunlarıyla ilgileniyordu.

Babam yan sandalyede kahvaltısını ediyordu.

“Ceren’le gideceğiz anne, gerek yok.” Dedim. Dün Faruk’la kavga etmemiş olsalardı hep beraber giderdik ama Faruk yüzünden Ceren’in beraber takılacağını düşünmediğim için böyle söylemek durumunda kaldım.

“Onu da ara ikinizi de bırakayım.”

“Bir sorayım.”

“Acele et geç kalmayalım. Sizi bıraktıktan sonra şirkete geçeceğim.” Dedi annem.

Kafamı sallayıyıp, üst kata hazırlanmaya ve Ceren’e haber vermeye gittim.

Dün çıktığın koşumun korkulu dakikalarında beni o kadar korkutan şeyin aslında yavru bir kedi olduğunu öğrendim. Önüme birden atlamasıyla azıcık korksam da bunu kendime bile belli etmedim. Zaten güvenlikli bir siteye kim girebilirdi ki?

Yersizce kendimi kandırmış ağaçların arasında beni izleyen biri olduğuna kendimi inandırmıştım, kıkırdadım. Cidden dışardan gören olsaydı ne komik durumdaydım kim bilir?

Sabah uyandığım ilk anda da telefonuma gelen bildirim sesini duydum. Yatağımdan çıkmaya kendimi zorlayıp telefonuma baktığımda bilinmeyen numaranın yazdığını gördüm.

Tereddüt etsem de cevap vermiştim ancak o beni ghostlamıştı. Evet ghostlamıştı. Çok yakında bana kim olduğunu söyleyecekmiş, doğrusu pek ilgimi çekmiyordu.

Muhtemelen diğerlerine yaptığım gibi onu da reddedip hayatıma kaldığım yerden devam edecektim. Odama girdim, eşyalarımı aldım ve telefonuma gelen bildirime baktım.

Gelen bildirime baktım. Cidden sürekli mesaj atmaktan hiç sıkılmıyordu, yine onlarca mesaj bildirimi düşmüştü ekranıma.

05***: Okula geliyorsun, değil mi?

05***: Lütfen hasta olduğunu söyleme.

05***: Seni görmeden dayanamam.

05***: Beni boşver asıl önemli olan sensin.

05***: Hasta mısın?

Çevrimiçi olarak bekliyordu, Ceren’e yazmadan önce bilinmeyenin sohbetine girdim.

Gökçe: Geliyorum.

Gökçe: Ayrıca hasta olduğumu nereden çıkardın?

Gönderdiğim mesajlar anında okunmuştu, sohbette mi bekliyordu? O yazmaya başlarken Ceren’e mesaj attım.

Gökçe: Günaydınnn dünyamınn en nadir çiçeği

Gökçe: Bugün annem bırakacak bizi okula, ona göre hazırlan

Ceren: Oki, bal turtam.

Gökçe: ‘öpücük emojisi’

Öpücük gönderip sohbetten çıktım. Alt kata ilerliyorken bilinmeyenin sohbetine girdim. Merdivenlerin basamaklarını kontrol ederek indikten sonra kahvaltı masasına ilerledim.

Babam tek başınaydı. “Annem çıktı mı?” Dedim.

“Seni bekliyor bahçede.” Dedi.

Babam annemden sonra çıkacaktı anlaşılan, annem ve babam ayrı arabalarda gittiği için şirkete sorun olmuyordu.

05***: Bugün mutlaka gelmelisin.

05***: Büyük sürprizlerim olacak.

Gökçe: Yoksa kim olduğunu mu öğreneceğim.

05***: Zeki kızsın:)

Gökçe: Yine ne oldu?

05***: Hiçbir şey.

05***| Çevrimdışı

Kaşlarım çatıldı, heyecandan mı böyleydi yoksa ben bu davranışın altında başka şeyler mi aramalıyım hiç bilmiyorum.

Kafam karıştı, süpriz neydi acaba? Göz devirdim, muhtemelen tahmin ettiğim şeydi.