05***: Şuan ne yapıyorsun?

05***: Yada dur söyleme

05***: Zaten biliyorumdur.

Gökçe: Ne demek istiyorsun?

Belki burdadır diye etrafıma bakındım. Onca kalabalığın arasında belki bana bir işaret verirdi.

05***: Boşuna bakma. Göremezsin.

Gökçe: Neden göremeyeyim?

Gökçe: Buradaysan görebilirim.

05***: Buradayım.

05***: Ama görme.

Gökçe: Peki, istemiyorsan seni zorlayamam.

05***: Teşekkür ederim.

Gökçe: Teşekkürünü karşıma çıktığında et.

05***: Hatırlatırsan neden olmasın?

Gökçe: Hatırlatırım bak.

05***: Mutlaka

05***: Kesinlikle

05***: Bekliyor olacağım.

Gökçe: HDBEJDBDHD

Gökçe: Olurr.

05***: Olurr mu?

Gökçe: Yaa yapma.

05***: Neyii?

05***: ;)

Gökçe: Buradan konuşmaya gelince bir özgüven geliyor sana.

Gökçe: Buluşmaya gelince öylece bıraktın beni.

Gökçe: Neden gelmedin yanıma?

05***: Anladım ki daha zamanı varmış.

Gökçe: Ne kadar bir zaman?

05***: Merak etme uzun sürmeyecek.

Gökçe: Peki.

Üstelemedim. Alp’in ortaya attığı tez muhtemelen doğruydu. Bizim ona plan yaptığımızı anladığı için gelmediğini düşündüm. Belki utangaç biri olduğu için gelmemişte olabilir. Onun aksine ben utangaç değildim hatta biraz patavatsızca bile davranabiliyordum, tabii kimi zaman. Pek patavatsızca davranmama gerek kalmaz benim yerime Faruk zaten ortalıği havaya kaldırırdı. Bu özelliği tuhafıma gitsede sonuçta hepimiz insandık. Omzumu silkip yazışmaya geri dönüp konuşmayı değiştirdim.

Gökçe: Seni merak ediyorum, biraz kendinden bahsetsene.

05***: Ben…

05***: Neyimi anlatmamı istersin?

Gökçe: Aslında bir çok şeyi merak ediyorum ama muhtemelen cevap vermeyeceksin?

05***: Zeki kızım.

Yanaklarım alev aldı. Ben mi?

Ben?