Bu buğraydı. Buğra çok erken yaşta anne ve babasını kaybetmişti. acı dolu bir çocuktu daha 20 yaşındaydı. Reşit olana kadar ona babaannesi bakmıştı. Buğranın soyu iyi yerden geliyordu. Babaannesi varlıklı bir insandı. Annesi ve babası zamanında anlaşamadığı için sürekli kavga ediyordu. Babası annesinin kafasına sıkmıştı. Daha sonra da olanlara dayanamayıp kendi kafasına. Annem bana ve kendine bakmak için zamanın da Buğra gilin evinde çalışıyordu. Bende annemin yanında gidiyordum tabi. İkimiz de o zamanlar küçük olduğumuz için birbirimize oyun arkadaşı olmuştuk.

-Buğra

Selam napıyorsun ufaklık ?

Bana hep ufaklık diye seslenirlerdi. Buğranın babaannesi de sağolsun beni hiç çalışanın kızı diye ayırmazdı. Buğra neyse bende öyleydim gözünde.

-Azra

Oturuyorum sen napıyorsun ?

Bu garipti. Buğra bana asla mesaj atmazdı. Ben unutuldum sanmıştım ama o beni asla unutmamıştı.

-Buğra

Bende dışardayım. Adresini verir misin ? O kadar yıl geçti seni görmek istiyorum ne de olsa kardeşim gibisin. Hem Eslem ablamı da özledim bi gelip göreyim sizi.

Bu mesaja kalbim dayanmamıştı. Eslem annemin ismiydi. Her zaman annemi annesi gibi görüyor, her şeyini ona anlatıyordu. Ama bana kardeş gözüyle bakmış hep oysa ki ben ona karşı birşeyler besliyordum. Annemin burada olmadığını benim üniversite için şehir değiştirdiğimi tam yazacakken telefonumun şarjı bitti ve hiçbirşey yazamadım.