Gecenin ilerleyen saatlerinde gök gürültüsünün şiddeti artmıştı. Küçüklükten belli var olan bu korkumu kimseye söylememiştim. Yattığım oda birden aydınlandı sanki birisi ışığı açmış gibiydi. Ardından sağlam bir ses gelmişti. Çok korkuyordum bu buraya taşındığımdan belli olan ilk yağmurumdu. Buğraya bakmaya gittiğim de mışıl, mışıl uyuyordu. Bi insan uyurken bile bu kadar masum olamazdı. Derken sağlam bir gök gürültüsü daha belirdi. Nefesim kesilmişti ki Buğra uyanmıştı.

-Buğra

Korkuyor musun güzelim ?

Güzelim... bu buğradan ufaklık dışında duyduğum ilk kelimeydi. Kalbime bi ok saplanmıştı. Hoşuma gitmişti.

-Azra

Evet baksana nasıl sesler geliyor.

-Buğra

Gel yanıma.

Buğra battaniyesini açtı ve benim gelmemi söyledi. Bunu nasıl yapacaktım çok heyecanlıydım korkumu bile unutmuştum. Onun bana böyle davranması için illa korkmam mı gerekti ? Ne saçmalıyordum ben sonuçta kardeşim demişti bana olurumuz yoktu. Buğranın kolları arasına girmiştim. O kadar huzurluydu ki her gök gürlediğinde buğraya daha sıkı sarılıyordum. Derken uyuyup kalmışım oracıkta.