Büyük yüzleşmeye çok az kalmıştı. Kendini ,çocukluğunu ,acılarını sadece küçük bir valize yerleştirmiş akıp giden yola bakıyordu. Düşündü genç kadın çektiği acıları , hayallerini ama en çokta kalbindeki intikam duygusunu. 18 yaşına bastığı gün eline verilen bilgilere baktı. Onu bu hayata terk eden ailesinin bilgilerine. Kalbi burkuldu. Terk edilmişliğin , gördüğü şiddetin tek sorumlusu daha minicik bir bebekken yetimhaneye bırakan ailesiydi.

- Sizi buldum SAYINER Ailesi. Bundan sonra size rahat uyku yok

Geldiği mahallede içinden geçirdi genç kadın cümlelerini. Şimdi elindeki valiz ile karşındaki o mutlu sohbet edip gülen aileye bakıyordu. O aileye 5 kişi sığdırıp bir tek onu sığdıramayan yaşlı çifte baktı. Biraz buruk biraz kin ama en çokta nefret eder gibi şekilde baktı. Kapıyı yavaşça ittirip ona dönen gözlere baktı.

- Ben sönmez mahallesi 17 numarası arıyorum neresi acaba ?

İşte bu tüm hikayeyi başlatan giriş cümlesi oldu. Şimdi onların hikayesine sizlerde dahilsiniz. Kimi zaman onlardan bir parça bulacaksınız kendinizde kimi zaman nefret edip kimi zaman onlara hak vereceksiniz. Bazı hikayeler birbirine benzer lakin onların hikayesi kimseye benzemiyor. Onların hikayesine hepiniz hoşgeldiniz ☺️