Günler ve haftalar böyle gitti. Sıradan ve olaysız. Gencin kalbindeki ağrı daha da artmıştı. Gün geçtikçe daha da ağırlaşıyordu. Buna artık dayanamıyordu. İyi görünmek zorunda kalmaktan bıkmıştı.

Herkese her zaman yalan söylemekten artan kabuslardan. Onu bir çıkmaza sürükleyen depresyondan.

Yine her gün daha da gerçekçi olan kâbustan uyandı. Bu farklıydı çok farklıydı. Kapının altından güneş ışığı gözüküyordu. Umut doldu içi daha fazla koştu. Kapıyı açtığı gibi aşağıya düştü. Gözlerini açıp etrafa baktı.

Söylenenler gibi efsaneler gibi başka bir evren var mıydı acaba? Varsa acaba ordaki Yeonjun şuan ne yapıyordu acaba? Bunu asla öğrenemeyecekti maalesef ki.

Yataktan çıktı bir baş ağrısı kapladı. Her zamankinden daha şiddetli. Kalkıp ilaç kutusundan ilaçlarını aldı. Banyoya doğru adım aldı. Su yavaş yavaş dolarken karşısındaki yansımaya baktı.

Çökmüş bir beden çömüş bir ruh. İlaçları onu bitiriyordu. Sakinleştiriyordu ama uyuşuk bir beden bırakıyordu. Duyguları gitmişti.

Bir hafta önce dışarıda intihar etmeden önce konuştuğu kadın aklına geldi. Kadın ile uzun uzun konuşmuşlardı. Daha sonra haberlerde intihar ettiğini gördü. Bu kadar kısaydı işte. Ne ara doğduk ne ara büyüdük ve ne ara veda ettik bu acınası hayata.

Kadın ona Tanrının onu hiç sevmediğini söylemişti. Kadınında tüm hayelleri tek tek suya düşmüştü tıpkı bedeni gibi tıpkı Yeonjun'un bedeni gibi....

O gece aslında son kez bakmış fotoğraflara, son kez birlikte çalmışlardı yazdığı besteleri, son kez konuşmuştu biricik aşkı ile...

Ne derler bilirsiniz her güzel şeyin bir sonu vardır. Bu şey bazen bir eşya bazen bir anı veya bazen bir insandır. Korktuğumuz şeyler başımıza gelir işte. Keşke geçmişe gitme şansın olsa ama bazı şeyler elimizde değil maalesef. Alışmamız gerekir buna ki bu baya büyük bir evredir. Önce anlamazsın birşey sonra kabul etmezsin inkar edersin sonra alışırsın en son kabullenirsin ve en sonunda unutursun. Bazen alışmak için aklımıza kötü şeyler getiririz. Karşımızdakini içimizde kötüleriz bu bir nebze işe yarar bazen. Lakin her yanlış yanlış değildir. İçimizdeki yanlış bildiğimiz şeyler doğru olduğu için bir işe yaramaz. Gerçeklerinde eninde sonunda aydınlığa çıkmak gibi bir huyu vardır işte.

Bu da Yeonjun'un yaralı hayatıydı. Onun hikayesiydi. Tüm hikâyeler mutlu son bulacak diye bir kural yoktu. Tıpkı mutlu biten hayatlar olmadığı gibi.

Yaralarımız vardır. Herkesin vardır bir yarası. Herkesin bir kapanmayan yarası vardır. Ne kadar denersek deneyelim kapanmayan yaralar ve bunları açıp sırtlarını dönen insanlar.

Hiçbir şey sonsuza kadar sürmezdi işte. Bazen 'keşke hiç bitmese' dersin ama olmazdı, biterdi. Hayat böyle bir şeydi. Bir gecede, bir günde onca şey bir anda silinirdi, yok olurdu. Çok acı verici bir durumdur bu ama elinden hiçibr şey gelmez. Sadece aşmak zorunda olduğumuzu biliriz. Yapacak şey sadece kabul etmekdir. Acı o da bir yerden sonra acı vermemeye başlar bunu fark edeceksiniz. Bir Yeonjun değil iseniz tabiki.

Hayat bu işte zor, acımasız bir nebze bile olsa umut dolu. İnsanlar gider anılar kalırdı. Unutmak için çabaladığımız anılar.

Peki Ölüm bir son mudur? Kurtuluş mudur? Ölüm tatlı bir hediyedir, kurtuluştur. Ölüm yorgun ruhlar için sonsuz bir kurtuluştur. Ölüm Yeonjun için bir hediyeydi ona.

İyileşebilir miydi peki? Hayır o hasta değildi sadece kırık döküktü. Aynı şey değildi.

Hayallerimiz vardır. Gerçekleştirmek için uğraştığımız hayaller. Bazen o hayallerinizi gerçekleştiremeden veda ederiz hayata. Baek Yeonjun gibi.

Onun hayellerini ise arkadaşları gerçekleştirdi. Yeonjun adına. 3 ay sonra sahneye çıktılar. Yeonjun için. Onun hazırladığı beste ile çıktılar sahneye. Birici olamadılar ama ilk 3'e girdiler yine Yeonjun için.

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Ters köşe için üzgünüm ama sonunu zaten böyle planlamıştım her şeyi iyi gösterip bir anda böyle bir son cidden ben bile beklemiyordum.

Buraya kadar okuduğun için sana teşekkür ederim.

Tüm kurum/kuruluş/kişilerin birer temsil olduğunu unutma.

8 Temmuz 2024