İnsanlar 2. Şansı gerçekten hak eder mi? Onlara bu şansı vermeli miyiz? Verirsek ne olur? Gerçekten de çabalarlar mı kendilerini düzeltmek için? Bunu yaparlar mı?

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Soluğu yine evde aldım. Yine bu dört duvar. Yine düşünceler ve yine şarkılar gidip *В комнате цветных пелерин* açtım. Yine düşüncelere daldım.

Ya yine karşımıza çıkarsa? Ne olur? Nasıl olur? Başkası var mıdır? Umarım bu sorulara hiç bir zaman cevap bulamam. Umarım hiçbir zaman geri dönmez. Umarım yeniden karşıma çıkmaz. Ya çıkarsa?

"Tanrı aşkına öyle bir şey olmayacak sakin ol Yeon." Çoğu zaman kendim ile konuşurum. Bazen uzun uzun bazen ise tek kelime bile etmem. Gidip ilaç almam gerek yoksa kriz geçiririm.

Yine yağmur yağıyor. İnsanların tüm acılarına seyirci olurlar ve birikirler içinden ağlayan insanlar için kendilerini tüketir bulutlar. O gün de yağmur yağıyordu. Aşkını kabul ettiğim gün, onu ilk öptüğüm gün ve onun beni bıraktığı gün.

Her neyse düşünceleri bir kenara atma vakti gelmişti. Bu havada hiç dışarı çıkmak istemiyordum. Oturup beste yapmak daha iyi olurdu ama öncelikler var maalesef. Keşke bende öncelikler den olsaydım.

Anıları hiç sevmeyiz değil mi? Canımızı yakar, bizi içten içe yer ve bitirir. O sokak, o yağmur, beynimin içinde tekrar eden o güzel sözler. Bir kuş ötüşü gibi ve bir melodi gibi gelen o sözler. Her gün yiyip bitiriyor beni. Kaç gün geçti, kaç ay hâlâ dünmüş gibi aklımda. Hâlâ unutamıyorum. Çabalamıyor muyum? Hayır çabalıyorum yada kendimi ve kendimle birlikte herkesi kandırıyorum. Şu an karşıma çıksa ne olurdu? Ne yapardım? Hayatım nasıl olurdu?

Evet yine düşünceler ile o aptal düşünceler ile beynimi yoruyordum. "Yapma şunu Yeon git ve o ilaçları al az kaldı." Yağmur şiddetini durdurmuştu bile birazdan tamamen biterdi. Şimdi eve dönme vakti gelmişti gidip biraz yemek için sebze aldım. Şimdi eve dönme zamanı. Umarım hasta olmam.

Yarına yapılacak ödevler vardı ve sınavlar yaklaşıyordu. Çalışmalara başlamalıydım. Sakin bir şarkı açıp çalışmaya başladım.

•

(19:35)

"Aaaaaa yeter be sanki profesör olcaz."

2 saattir çalışıyorumdum ve cidden sıkılmıştım. Ne 2 saat mi "Lan hemen beni sınava alın hemen 2 saat bölünmeden çalıştım." Dünyanın sonu geliyor her halde.

Sırada o olmazsa olmaz şimdi ne yapacağım evresiydi ama Kai gibi bir arkadaşınız varsa bunu düşünmeye bile gerek yoktu. Tam yerinde arıyordu. Her zamanki gibi.

Bücür

Junju

Junju

Bak bi

Bücür

Bücür

İlk olarak ben bücür değilim

Ve Han Nehri'ne gel

Çıktım bile

•

Gençler kendi aralarında iyi vakit geçirmişti. Bizim yaralı oğlanın az da olsa düşüncelerinden arındığı sadece o ana odaklandığı nadir anlardan biriydi. Güzel kahkahalar, saçma fotoğraflar, güzel anılar. O anın hiç bitmemesini dilediler ama her zaman ki gibi o anda bitmişti ve evlere gitmişlerdi bile.

Genç çocuk fotoğrafları odasının panosuna özenle asıp geçmişteki güzel anılara baktı. Hepsi gözünün önünden geçti. Güzel anılar, kahkahalar, insanlar, fotoğraflar.

Bir gün daha bitmişti. Yarın yeni bir gündü ama olacaklar aynıydı. Farklı bir şey yoktu. Yine aynı şeyler tekrarlanacaktı. Yine aynı son yaşanacaktı. Genç bunları düşünüp yatağına yattı.