1.BÖLÜM:

ÇOCUK BEDENLER, Yaşlı RUHLAR

Küf kokusunu bilir misiniz? İnsanın burnunun direğini sızlatan keskin bir küf kokusu. Duvarlardaki ıslak borulardan böyle bir koku yayılmıştı tüm odaya. Tek bir lamba vardı çatıdan damlayan sular yüzünden sürekli yanıp sönüyor odayı tam aydınlatamıyordu. Asma kilitli bağlı bir cam, beton duvarlar ve beton zemin ortada tek bir metal sandalye tam olarak böyle gözüküyordu içerisi.

Sandalyenin dibinde bir adam yatıyordu. Kalbinden kan sızın yaşlı bir adam, başucunda 17 yaşlarında elinde adama doğrulttuğu silahı tutan bir kız. Silahtan birkaç saniye önce ateşlemişti kurşun kabzası hala sıcak barut kokusu tazeydi. Eli titremiyordu kızın gözlerini yerdeki adam sabitlemiş gülümsüyordu.

Arkasından gürültülü bir kalabalık işitti kız yerdeki adama doğru eğildi. Ölüp ölmediğini bile merak etmiyordu cebinden bir anahtar aldı ve camdaki asma kilidi açtı, o anda kilitli kapıyı zorlayanların sesini duydu ama artık çok geçti. Zemin katta olduğu için camdan kolayca atlayıp dışarı çıktı. Ardındaki odanın izbeliğinin aksine taze çiçekler, pahalı bahçe aydınlatmaları koca bir villanın bahçesindeydi şimdi. Telaşlı korumaları adama yaklaşmış yardım çağırıyorlardı, kızı fark eden bile olmamıştı çıkış kapısına doğru koştu, uzaktan kumanda ile kontrol edilen otomatik bir kapıydı. Ama zaten birazdan açacaklarını biliyordu. Tüm detayları ile planlamıştı bu geceyi yaklaşık on yılını almıştı bu planı yapmak. Ambulansın sirenleri duyuldu önce, girişteki koruma düğmeye bastı aralanmaya başladı kapı, hızla çıkışı koştu kız dışarı adımını atmıştı ki korumalardan biri fark etti, panik yapmadı kız çünkü bu dünya da en iyi yaptığı şey koşmaktı, çok hızlı koşmak, Koşmaya başladı korumada arkasından ona doğru geliyordu. O gece o sokakta kimse yoktu, iki kişinin ayak sesleri hızlı nefeslerine karışarak yankılanıyordu. Evi ardında bırakacağı sokağın sonunda iki tarafa dönen bir dönemeç vardı koruma onu göremiyordu hem karanlık hem de kızın sürati sayesinde aralarındaki mesafe iyice açılmıştı sağ tarafa saptı kız. Bir süre bekledi sonra sol tarafa dönen korumanın hızlı ayak seslerini duyana kadar. Devam ettiği yürümeye kız nefesi düzelmeye başlamıştı. Ardında bıraktı o evi, elinde sımsıkı tutuğu silahı yürümeye devam ederken önce gevşetti sonra tamamen bıraktı, boş sokakta silahın yere düşerken çıkardığı metal sesi yankılandı, tak… bir de kızın kahkahası hahaa

17 yaşındaydı Aylin.17 yaşında bir kız, kız çocuğuydu aslında. Âmâ o gece elinde barut üstünde kan vardı. Yere düşen silah bir damla gözyaşı akıttırdı ona. Biliyordu. Çocukluğunun ölümüneydi o yaş. Çocuk olmayı bıraktığı o son güne babasının katili olduğu geceydi.

Çocuk değince renkler gelir insanın aklına oyuncaklar gelir güneşli günlerdeki oyun parklarının cıvıltıları canlanır gözünün önünde. Ama bazı çocukların güneşi yoktur. Onların yoluna aydınlatan bir ay ışığıdır.

Aylin; ay ve yıldızların ışık çehresi, ay parıltısı demek. Aylin güneşi olmayan o çocuklardan biriydi, onun yolunu da ay ışığı aydınlatıyordu.

1. Bölüm sonu.