Alper gideli bir ay oldu. Daha kolay olur sanmıştım onu görmeyince ama bu ladar zor geleceğini bilemedim. Arada sadece haş hatır soran mesajlardan öteye gitmiyordu iletişimimiz. Bazen aysele aratıp sesini dinliyordum.

Bu olaylar ilk patlak verdiğinde abim ailem olscak insanlarla konuşup kavga rest çekmişti. Telefonda dahi konulmamıştım. Son olanlardan annemin haberi yokmuş ama öncekilere göz yumması bile yeterliydi benim için. Birgün gizlice gelmişler İstanbul'a onlar gidene kadar Eda ablada kalmıştım.

Alper gittikten 15 gün sonra sinirlerim patlamıştı artık. Ona olan özlemimde katlanınca soluğu Ayvalık'ta aldım. Aslında tek gidecektim ama abim izin vermedi. Kapıda beni gördüklerinde şok olmuşlardı. Hiç konuşmadan selam vermeden salona geçtim.
Yüzlerine bile bakmadan "neden" dedim sadece. Verdiği cevap bütün sinirlerimi katlamaya yetmişti. Neymiş ona göre serdardan farkı yokmuş alperin. Beraber büyümüşüz öz olmasa bile kardeşmişiz. Alperin bana yaklaşımıı kendi öz kardeşi aysele o gözle bakmasıyla aynı şeymiş. Biz öz değiliz hatta kardeş bile değiliz idrak edememişlerdi. Eğer abim aysele böyle yapsaymiş tepkileri daha ağır olurmuş. Cinnet geçirdim. Ortalığı yıktım.

"Hiç mi görmediniz halimi. Öldüm ben be öldüm. Nefes alamadım. Yaşama sevincim kalmadı. Bir gram Allâh korkusu olmasa içimde kıyardım canıma. Ben 7 sene gizli gizli sevdim onu. Yollarını gözledim camlarda. Hiç mi acımadınız o halime. İlaçlarla terapilerle kendime geldim ben. Ama daha beter yıktınız beni. Aşkından ölürken bile affedemiyorum onu hiç suçı yokken hemde. Kalbim hasretinddn ölürken aklım engel oluyo. Ama bu son olsun levent bey. Artık beni saymayın evlat niyetine. Anca bayramda seyranda büyüğüm derim size. Mine hanım sizde unutun bir kızınız olduğunu. Bana bunu yaşatanlara ailem diyemem ben. Benim tek ailem işte orda"dedim abimi göstererek "annemde babamda abim de orda" Ardından kapıyı çarptığım gibi çıktım evden. İçim en azından rahatlamıştı. Bütün öfkemi kusmuştum.

2 ayı geçti alper gideli. Kliniğe daha çok uğrar oldum bu aralar. Yoksa evde düşünmekten gerçekten delirecektim. Yeni bir stajyer başladı işe. Deniz. Akıllı çocuk veseelam. Ama bi okadar da komik. Hayvanlara bile motive oluyor resmen. Benim porti onu görünce saklanacak delik arıyor o ayrı. Fazla hırçın seviyor insan hayvan ayırmadan. Bizim kliniğin müdavimi KÖPÜK var bitane. Golden cinsi. Hususi gezmeye geliyor. Tabi amcaı ödül maması. Denizle dans ediyorlar müzik açarak. İki deli bir araya gelmemeliydi. Bugün iş çıkışı denizle kahve içmeye çıktık "abla akıla ihtiyacım" Var dedi sanki bende çokmuş gibi. Kafede otururken bir mesaj geldi telefonuma

"Ebrar.haddim değil biliyorum ama engel olamıyorum. Karşındaki kim? " Nerden gördü bu beni geldi mi yoksa!?

"Sen nerden biliyosun"

"Arka masanda umutlar var" arkama baktım hızla gerçekten ordaydı umut abi ve sevgilisi vardı. Kaşlarımı çatarak baktım sinirli sinirli. Omuzlarını silkti.

"Deniz.bizim klinikte yeni stajyer."

"Küçük yani senden"

"küçük alper küçük"

"Peki rahatsız ettim kusura bakma"

"Sorun değil"

"Kendine dikkat et"

"sende"

İşte bu kadar en uzun konuşmamız. Sanırım içimdeki savaş bitmek üzere. Galip gelecek bi taraf var

3 ay bitmişti. Ama hala alper gelmemişti. Alınan habere göre uzamıştı işi ne zaman geleceği belli değildi. Ben artık kararımı vermiştim. İlk abimle konuştum bu durumu.

"Abi ben Almanyaya gitmek istiyorum"

"O nerden çıktı bitanem"

"Belli değil ne zaman geleceği. Artık dayanamıyorum"

"Peki bi karara varabildin mi bitanem. "

"kalbim aklımı yendi abi. Ben daha fazla beklemek istemiyorum. "
Kocaman sarıldı bana. "Yarın biletlere bakarım. Haber verelimmi alpere"

"Hayır abi sakın. Süpriz yapıcam"

Abim yarından sonra sabaha biletimi almıştı. Bu durumu herkese söylemiştim. Sanırım benden daha çok mutlu oldular. Çünkü etraflarknda 2 tane huysuz şirin vardı. Ve fazlasıyla çekilmezlerdi.

Sabah bavulumu alarak evden çıktım. Allah'tan okulda zorunlu almanca görmüştükte idare edebileceğim kadar dilim vardı. Havaalanına abim bıraktı. Alper bazen evde bazen büroda çalışıyordy ikisininde adresi vardı elimde. Önce büroya bakardım. Yoksa eve giderdim. 3 bucuk saatlik uçak yolcuğundan sonra almanyaya inmiştim. Havaalanından bir taksiyr binerek adresi gösterdim. 1 saatlik yolculuktan sonra koskocaman bir binanın önünde durduk. Ücreti ödeyip içeri girdim. Girişte karşilamadaki. Kıza çarpık almancam ile derdimi anlatmaya çalıştım. "Türk müsün" dedi en son

"Ayyy eveeet" diye bşr nida döküldü dudaklarımdan.

"Hoşgeldiniz Elif ben. Nasıl yardımcı olabilirm. "

"Avukat Alper Akaydın ile görüşmek istiyordum ben ama"

"randevunuz varmı"

"Türkiyeden gelıyorum. Süpriz yapmak istemiştim. "

"Maleser ama randevusuz pek mümkün değil"

"Peki siz ismimi ona söyleyin. Eminim randevu aramayacaktır."

"Peki ben bir sorayım neydi isminiz"

"Ebrar"

"Merhaba alper bey. Bir misafiriniz gelmiş randevusuz mümkün değil demiştim ama ismimi söylemeniz yeterli dedi"

"..... "

"ebrar hanım tamam efendim ben hemen alıyorum"
"Sizi bekleme odasına alayım ben" diyerek yol gösterdi lobinin a ilerisinde büyükçe bir odaya girdim. Odada beklmeye başladım. Heycandan yerimde duramıyordum. Odanın içinde bir o yana bir bu yana yürüyordum. 3 dakika sonra falan kapı açıldı. Kapıda nefes nefese kalmış ağzı şaşkınlıktan yere kadar açılmış bir alper vardı. Ellerimi önümde birleştirerek ona baktım. "Ebrar" Dedi nefes almaya çalışırken.

"Nefes nefese kalmışsın"

"Asansörü bekleyemezdim adını duyunca 4 kat koşarak indim" Dedi soluk soluğa. Kapıyı kapattı büyükçe 3 adımda yanıma geldi. Gözleri ilk boynuma kaydı. Aradığını bulmamın sevinciyle kocaman gülümsedi. Daha türkiyedeyken takmıştım kolyeyi. Hızla sardı kollarını bedenime. O kadar sıkıyordu ki kavuşmadan ölebilirdim. Ellerim anında belini buldu. Saçlarıma defalarca öpücük kondurdu. Yavaşça geri çekildi. Gözleri dolu doluydu tıpkı benim gibi. Yüzümü sevdi. Her bir zerresini sevdi. Alnıma uzun kokulu bir öpücük kondurdu. Tam dudağıma inmişti ki geri çekildim. Yüzü düştü. "Biri görür" dedim kendimi anlatmak ister gibi. "Kimse görmez! Ki görse bile umrumda değil" Diyerek birleştirdi dudaklarımızı. Kısa bir öpücük ardından tekrar sarıldı sıkıca.

"Neden haber vermedin"

"Süpriz yapmak istedim. Sen gelemeyince dayanamadım"

"Ya ofiste olmasaydım"

"Evinin adresi de vardı oraya giderdim"

"Burda bekler misin 5 dakika beni"

"Ne oldu ki"

"Müdürle konuşup gelicem. Bugün için izin isticem diğer 2 günde evden çalışırım"

"Sorun olmasın"

"Olmas güzelim olmaz. İçecek bişey ister misin elif hanım getirsin"

"Açım aslında birşey içmek istemiyorum"

"tamam sen bekle madem ben halledip geliyorum. 5 dakikaya burdayım"

Alper çıktıktsn sonra abime mesaj attım durumu bildirdim. Dediği gibş 5 dakika anca geçmişti. Alper elinde bilsisayar çantasıyla yanıma geldi

"Çıkalım mı güzelim" dedi elini uzatarak. Hiç düşünmeden elimi bıraktım elinin içine. "Çıkalım bakalım" Elimin üstüne bir buse kondurdu. El ele ayrıldık koca binadan.

BİLİYORUM KISA OLDU. AMA BEKLENİNCE KISA FALAN DEMEDEN ATTIM.

NASILDI BÖLÜM

EBRAR SONUNDA ANNE BABASINA HAKETTİĞİNİ VERDİ

ALPER VE EBRAR TEKRAR KAVUŞTU.

BUNDAN SONRA BİRAZ AKSİYONLU AMA GÜZEL BÖLÜMLER GELECEK.

BUNDAN SONRA NELER OLACAK ACABA?

OY VE YORUMLARINIZI EKSİK ETMEYİN LÜTFEN.

DİĞER BÖLÜMDE GÖRÜŞÜRÜZ. 🖐😍🥰❤