Türkiye yedöneli 15 günü geçmişti. Alperin son bir hafta on günlük işleri kalmıştı. Gelmesi yakındı. Havaalanında ayrılmak fazla zor olmuştu. Uzun zaman sonra tekrar kavuşunca tekrar ayrılmak zordu. Ağlaya ağlaya bindim uçağa.

Döndükten sonra kliniğe tekrar başlamıştım. Herşey yolundaydı. Ailem olacak kişiler defalarca arayıp etselerde asla telefonlarını açmadım. Artık geçti herşey için. Almanya'dayken çok düşündük alperle. Geldiği zaman son kez ailelerimize durumu bildirecektik. Onları saydığımızdan değil elbet. Amaç her ne yaparlarsa yapsınlar bizi ayıramadıklarını göstermek. Belkide nispet yapmaktı. Bu sürede her akşam görüntülü konuşmuş sık sık mesajlaşmıştık. Yine de çok özlemiştim. Geleceği günü iple çekiyordum.

Bugün klinikten çikmiş eve gelmiştim. Karnımı doyurup. Duşa gitmiştim. Duştan üstümde bornoz başımda havlu ile aheste aheste odama girdim. Kapıyı kapatıp arkama döndüğümdr yatağıma uzanmış elleri başının altında yüzündeki sırıtışla alperi görmeyi beklemiyordum. Önce şok oldum. Öylece bakakaldım. Sonra gözleri ile beni süzünce bende bi üstüme baktım. Hızla bornozun önünü daha çok kapattım. "Manyak sapık. Ne arıyosun sen burda! " Evet evet ilk dediğim buydu. "Hoşbuldum sevgilim" dedi karşılık olarak. Adam gelmişti demi. Ay valla gelmişti. Hızla boynuna sarıldım "hoşgeldin sevgiliiim" Boynunu öptüm yüzünü öptüm. "Yavrum şu kılıkta karşımdasın. Öpüyosun. Şikayetim yok ama bu işin sonu pek hayra alamet değil gibi" Bu cümlesi ile hızla uzaklaştım. Daha çok kapattım önümü. "Çık giyineyim"
"Serdar odandan çıktığımı görürse ki üstelik sen bornozlasın. Bana ne yapar sence? " Evet mantıklı. "Balkona çık ozaman"
"Tabi mahalleliye elde salliyim mi" He bunda da haklı
"Brn banyoda giyineyim" Dedim eşyalarımı alırken.
"Ben arkamı döneyim" Diye seçenek sundu. Ama yüzündeki ifade pek güven verici değildi. "Serdar eşyalarla banyoya girdiğini görürse şüpelenir" Buda doğru. Başka yolu yoktu
"Dön arkanı bakarsan oyarım gözünü"
"Nasılsa birgün göreceğim sevgilim"
"O günü bekle ozaman sevgilim" Yok öyle yağma. O arkasını dönmüşken hızla giyindim. "Ben tamamım" diyince geri döndü. Başımdaki havluyu aldı. Direk masama gitti. Çekmeceden saç kurutma ve tarağı aldı. Masamdaki fişe takıp sandalyemi çekti. "Bebeğimin saçlarını da kurutalım" dedi makineyi çalıştırırken. Narin narin ilgilendi saçlarımla. Kuruduktan sonra malzemeleri yerine koydu. Kollarını açtı"şimdi hasret giderebiliriz işte"diyince hemen sığındım limanıma. Uzun uzun sarıldık. Saçlarımı öptü. Bol bok öpücük kondurdu yüzümün heryerine. Son durağı dudaklarım oldu. Özlemle birleşti dudaklarımız. Anın tutkusuyla ayaklarım geri geri giderken kendimi yatakta buldum. Üzerimde bir adet Alper ile birlikte. Nefessiz kalınca ayrıldı dudaklarımız. Alper yönünü boynuma çevirdi. Bir süre orayla ilgilendikten sonra tekrar dudaklarımız buluştu. Biz aşkla öpüşürken kapı tıklamasının ardından abimin sesi geldi. "Güzelim kahve yaptım geliyor musun" Anında ittim alperi üstümden. "G-geldim abiim" diyerek alperi tutup balkona ittim. "Çık çabuk çık. Abim farkedecek" Ben onu itmeye o beni öpmeye çalışıyordu. Tekrar abimin sesi duyuldu.
"O iti balkondan kovsan nolcek kapıdan gene girecek. Boşuna yormasın kendini. Ona da koydum kahve" diyerek kapıdan çekildi. İkimizde şokla birbirmize baktık. Farkındaydı ama nasıl? Çekinerek çıktım odadan. Ben utançtan kıpkırmızıydım da beyefendinin pek umrunda değildi çünkü hala eli kolu rahat durmuyordu.

"Nası anladın lan? " dedi alper. Abim burnundan bir nefes verdi. "Sen bu kart sesinle fısışdadığını falan mı sanıyosun" Sıçtık. En başından biliyordu. "Bidaha benden dayakta yicek olsan. Kardeşim giyinirken çık odadan" dedi. Yuh. Okadarmı biliyodu. "Bakmadım ki" dedi gayet rahat bi şekilde. Abim anında yastık fırlattı. "Ha bide bakaydın piç" Dedi sinirler. Biz otururken kapı çaldı. Ben kapıyı açınca aysel beni itip koşarak eve girdi "aaabiiiiiimmmmm" Diyerek üstüne atladı. Kaç aydır görmüyordu sonuçta. Fakat ona kim haber verdi. "Gülüüüüm" dedi alper kardeşini kolları'nın arasına alırken. Alnına saçına öpücük kondurdu. Nasıl özlemişler belliydi. Bende abimin kolunun altına girdim. O benim tek ailemdi artık. "Sen nerden duydun kız" dedi alper. Demekki o söylemedi. "Öhöm öhöm" Dedi abim kendini belli ederken. "Senin benimkini bırakacak halin yoktu. Bende seninkini çağırdım" Dedi beni daha çok kendine çekerken. Hepimiz kahkaha atmıştık.

Beraber otururken biz planımızı abimle aysele anlattık. Arkamızdalardı. Tam destek olarak planı uygulamaya koyduk. Cuma günü için abim annemleri arayacaktı. Son kez sizinle konuşmak istiyor Ebrar diye. Aysel de kendi anne babasına söyleyecekti. Çünkü alperin geldiğinden haberleti yoktu. Zaten alper uzun zamandır onlarla yaşamıyordu. Arkadaşında kalıyordu. Yine öyle devam edecekti.

Cuma günü gelmişti bile. Annemler gelmişti fakat ben klinikten Alper bürodan çıkıp restorana öyle gidecektik. Aileleri alper ve aysel getirecekti. Aynı masaya iki rezervasyon yapmıştık. Ayselden haber almıştık. Gelmişlerdi. Hatta birbirlerini gördüklerinde şaşırmışlardı. Neler döndüğü konusunda soru sorsalar bile cevap alamamışlardı. Yarım saat sonra mekandan el ele içeri girdik. Bizi görünce herkes ayağa kalktı.
"Ne oluyor burda" diye ilk tepki benim babamdandı.
"Siz ne yaptığınızı sanıyosunuz" diyerek ikinci tepki Alperin babasından geldi. Biz sakince sandalyelere oturduk. Ellerimizi hiç. Bırakmadık.
"Onca tehdit. Onca iş çevirmeler. Bize yaşattığınız onca şey" dedi alper. "Hepsi boşa çıktı sevgili ailemiz. Bu bizi bir süre ayrı tutsada tekrar daha güçlü birleştirdi" diye tamamladı sözünü.
"Bundan sonra yapacağınız hiç bişey bu elleri ayıramaz. Sanmayın sizdeb müsade istiyoruz. Sadece bilginiz olsun dedik. Onca yaptığınıza göre yine de ayıramadınız. Bizi bundan sonra yapacaklarınız umrumuzda değil" dedim bende. İkimizde el ele kalktk masadan. "Size afiyet olsun" Tam arkamızı dönmüştük ki babamın sesi duyuldu. "Seni silerim Ebrar. Eğer sözümü dinlemezsen seni evlatlıktan redderim. " Gülümsedim. "Ben sizi zaten sildim Levent Bey " Diyerek baba yerine saymadığımıda gösterdim. " Öyle mi o zaman benim evimde yaşayamazsın"dedi son söz olarak. Kabul bu acıtmıştı. "Umrumda değil." Dedim bozuntuya vermeden. "Benim senin çöpüne bile ihtiyacım yok". O sıra abim kalktı masadan " Bunu yapamazsın baba. Bukadar ileri gidemezsin"diyerek karşı çikti.
"Sen karışma serdar madem babası saymıyor. Evimde yaşayamaz" Diyerek sözünün ardında durdu. "Tamam ozaman ben kardeşime bakarım. Siz evinizi başınıza çalın" Diyerek abimde kalktı masadan. Alperin babası tam ağzını açacakken alper eliyle susturdu. "Ağzını bile açma. Tek ses edersen. Elimdeki bütün kanıtları savcılığa sunarım. Olacakları sen düşün. " diyerek susturdu. "He bu arada o çıkardığınız sahte belgeler. Arkadaşıma sunuldu bile. Eğer tek bir hareketiniz olursa evrakta sahtecilikten ikinizide içeri attırmaktan keyif duyarım" diyerek elimi tuttu. Başımız dik yüzümüzde zafer gülümsemesi ile mekandan çıktık. Yanımızda aysel ve abimle.

Şimdi ortada kaldık. Abim hızla beni kendine çevirdi. "Şimdi hemen eve gidiyoruz özellikle önemli olan eşyalarını alıyosun. Kalanı için bem sonra herşeyi ayarlıcam" Dedi.
"Abi ben bi süre idare ederim. Sen yapma" Dedim benimle onun yanmasını istemedim.
"Duymadım sayıyorum. Bundan sonra tek ailem sensin " Dedi kollarına alırken "beb lojman ayarlıcam. Ozamana kadar bi süre otelde idare ederiz" Diye açikladi. Ben abimle aysel alperle arabalara bindik. Eve geldik. Hızla bir valiz hazırladım diplomamı ve önemli eşyalarımı aldım 2 valiz ile hazırdım. Abimde hazır olunca evden çıktık.

"Bende sizinle gelıyorum" dedi aysel. Kabul etmedi alper. "Yanlarında kalacaksın. Planlarından haberdar olacaksın. Seni yakamam" dedi abisi. Onlar konuşurken betül abimi aramıştı. Aysel ne kadar ısrar etsede ikna etmiştik. O eve dönmüştü. "Urazlara gidiyoruz" dedi abim. "Oteli kabul etmediler. Lojman ayarlana kadar ordayız."

Uraz abilerin evine vardığımızda Eda abla da ordaydı. Hepimiz oturup plan yaptık. Napıcaktık. Abim ilk lojman için başvurdu. Olmazsa kiralık ev bakacaktık. Hep beraber geç saate kadar oturunca odalara dağıldık. Betül ve ben aynı odada eda abla uraz abinin odasında erkekler salonda kalacaktı. Öylede yattık. Sabah uyanınca kızlar olarak kahvaltıyı hazırladık. Hepimiz dün hiç bişey yaşanmamış gibi güzelce kahvaltımızı ettik. Alper bu sürede arkadaşında kalmaya devam edecekti. Kimseye fazladan yük olmanın anlamı yoktu. Sabah herkes işlerine döndü. Abim lojman için gitti. Ben kliniğe.

.. Yazardan...

Akşam alper konuşmak için serdarla urazı çağırmıştı. Kızlar uyuyunca diğerleri evden çıktı. Fazla uzaklaşmadan biyere oturdular. Alperin sıkıntısı vardı belliydi. Aslında almanyaya gitme sebebi alacağı meblağdı. Çünkü ordan alacağı ücretle kliniği çok rahat açacaktı. Üstüne kendi birikimi kalacaktı. Şimdi planı başkaydı. Fakat önce serdardan müsade istemesi lazımdı. Lazımdı da konuya nasıl girecekti. "Ne oldu oğlum" Dedi serdar. "Kıvranıp duruyosun ne senin karın ağrın" diye sordu.
"Ben Ebrara evlenme teklifi edeceğim" dedi alper tek solukta.

BÖLÜM SONUUU.

NASILDI BÖLÜM BEĞENDİNİZ Mİ

BABASI HALA VAZGEÇMİYOR.

SERDARIN KARDEŞİNİ BIRAKMAMASI TAM BİR ABİLİKTİ.

ŞİMDİ NELER OLACAK. SERDAR İZİN VERECEK Mİ

EBRAR KABUL EDECEK Mİ

BUNDAN SONRA NELER YAŞANACAK.

OY VE YORUM YAPMAYI EKSİK ETMEYİN CANLARIM. SONRA YENİ BÖLÜM NERDE DİYORSUNUZ.

GÖRÜŞMEK ÜZERE 💕❤🖐😍🥰