12.BÖLÜM.

"Hazır mı"
.....
"Bekleyin.geliyorum.kimse elini sürmesin"
Aldığım yanıtla arabama binip evden uzaklaştım. Sevdiklerime dokunulmadığı sürece kimseye elimi sürmezdim. Bu kendi canım olsa bile. Çünkü evde beni bekleyen kızımıb küçük ellerini kana bulanmış ellerle tutamazdım. Peki Ukde ne ara sevdiklerim arasına girmişti. Karımın ölümünden sonra sol yanımdaki organın varlığını bana yeniden hissettiren bu kız ne zaman bu kadar içime işlemişti.

Karım, ilk ve tek aşkım, kızımın annesi. Sadece kırk gün emzirebilmişti kızımızı. Daha sonrasında aldığı ilaçlardan sebeb değil emzirmek kızının varlığını bile unuttuğu olmuştu. Doğumdan sonra çıkan bu iller hastalık kısa sürede onu bizden almıştı. Ne yurt içi ne de yurt dışındaki hiç bir doktor, hastane ve ilaç deva olmamıştı ona. Bu hastalık öyle hızlı yayılmıştı ki tüm bedenine biz çare bulana kadar almıştı onu bizden. Son nefesinde bana emanet etmişti kızımızı. Ama ben onun ölümünden sonra tutamadım sözümü. Yokluğu o kadar çok yakmıştı ki canımı kızım aklıma bile gelmez olmuştu. Ta ki o güne kadar. Bir gün morarırcasına ağlayan kızıma ne annem ne de tutulan bakıcılar çare olamamıştı. O kadar çok ağlamıştı ki. Sesi benim odama kadar gelmişti. Odadan çıkıp salona geçtim. Etrafında pervane olan insanları umursamadan annemin kollarından kızımı aldım. Üstümdeki tişörtü tek elimle çıkartıp koltuğa oturdum. Çıplak göğsüme kızımı yasladığımda sıcaklığım ve kokumla biraz olsun sakinleşsede iç çekişleri hala devam ediyordu. O an kimseyi umursamadan bişey yaptım

"Uykudan uyanmış

Gülermiş bakarmış

Annesi onu çok öpermiş severmiş

Okula gidermiş yazarmış çizermiş

Babası onu çok öpermiş severmiş

Annesi onu çok

Babası onu çok

Herkesler onu çok severmiş severmiş

Annesinin yavrusu

Kuzusu pamuğu

Annesi ninni söyler

Cankuşu dinlermiş"

annesinin hamileyken ve daha sağlığı yerindeyken ona söylediğim ninni sakinleşmesini sağlamıştı. Küçük elini kalbimin üstüne koyup başını göğsüme yasladı. O huzurla uykusuna dalınca salondaki herkes derin bir nefes verdi. Küçük kızım annesinden sonra şu kalbimi tekrar attırdı fakat tek düze atan kalbimin ritmini değiştiren o kadın çok başkaydı. Onu ilk annemlerin evinde gördüğümde ritmi değişen kalbime anlam vermesemde bize yerleştikten sonra onu her görüşümde aynı şekilde devam ediyordu. Hayır bir gün dışarıdan duyulacak ondan endişe ediyorum.

Evimize geldiğinden beri gri olan herşey renklenmişti. Küçük kızım bu zamana kadar reddetiği tüm bakıcılara rağmen bu kıza aşırı bağlıydı. Ki sadece bağımlı olan da o değildi.

Küçük hanımla birlik olup benim korumaları da yoldan çıkarıyordu. Korumalarla oynadıkları oyunlardan haberim yok sansalarda evin kameralarından sürekli onları izlediğimden bihaberlerdi. Mesela saklanbaç oynarlarken kapının üstünde uyuyakalan Furkan'a bende onlar gibi gülmüştüm. Kerem ve Hüseyin ile çok ayrı bağları vardı. Yaşlarının yakınlığından kaynaklı olsa gerek onlarla atışmaları çok güzeldi. Yakartop oynarken ordan oraya sekişi saçlarını savuruşu o kadar güzeldi ki. İstesem tek atışta vurabilirdim. Ama o kahkahası için kaybetmeye değerdi. Adaya olan ilgisi bir anne şevkati gibiydi. Ondan önce çırpı gibi olan kızım şimdilerde normal bir çocuk kilosundaydı. Daha önce ağzına bile sürmediği şeyleri asla zormaladan yedirmeyi başarıyordu. Bu kadın bizim hayatımıza çok şey katmıştı

Deponun önüne geldiğimde yüzümdeki gülümsemeyi anca farketmiştim. Kendimi toplamak için verdiğim bir kaç dakikadan sonra arabadan inip benim için açılan depodan girdim. Arka odada elleri ve ayakları bağlı adamın yüzünde sadece benim terasta bıraktığım izler vardı. Kimse dokunmamıştı. Çünkü onun her bir kemiğini kendim kırmak istiyordum.

Depodan çıkarken ardımda bıraktığım adama baktım. Şayet yaşarsa pekte sağlıklı bir hayatı olmayacaktır. Mesela ukdeye kalkan elinin parmaklarını pek kullanamaya bilirdi. Ya da tekme atmak için hazırladığı ayağı sağ kalsa bile en iyi ihtimalle aksardı yada sandalyeye mahkum yaşardı. Tabi yaşarsa.
"Bizim hastaneye götürün yanında her zaman bir kişi kalsın. Eğer sağ çıkarsa sınırdaki hapishaneye gönderin." Kalan tüm ömrünü orda geçirecekti. Artık Ukdenin nefes aldığı ülkede bile kalmasını istemiyordum. Depodan çikip Clube gittim. Bana ayrılan odada duşumu alıp üstümü değiştirdim. Artık ellerimdeki kanla yanlarına gidemeyeceğim iki kız vardı.

Eve geldiğimde ilk olarak kızımın odasına çıktım. Onu odasında bulamayınca nerde olduğunu tahmin etmek zor olmamıştı. Ukde nin odasının kapısını hafifçe araladığımda gördüğüm manzara dudaklarımı kıvırmama neden olmuştu. Ada iki elini Ukde nin iki yanağına koyup göğsüne sinmişti ukde ise bir anne edasıyla kızı koynuna çekip sarıp sarmalamıştı. Bir eli saçlarında bir eli sırtına sarmış. Burnunu saçlarına dayamıştı. Dudağındaki yara kabuk bağlamaya başlamiş kaşının şişliği indmişti fakat morluğu hala duruyordu. Yatağın yanına diz çöküp kaşımdaki manzarayı izledim bir süre. Bir an o tabloda kendimi hayal ettim. Mesela yatağın diğer tarafındada ben yatsam nasıl olurdu. ben hayal kurarken ardımdan oynanan oyunlardan bir haberdim.

Sabah şirkete geçtiğimde aldığım haberle deliye dönmüştüm. Adanın anneannesi ve dedesi daha önce de velayet için dava açıp kaybetmişti. Ellerinde yeterli delil yoktu ona bakamadığıma dair. Ama bu defa öyle değildi. Onların içine yerleştirdiğim adamdan aldığım habere göre aynısı benim adamlarımın içinde de varmış. Son zamanlarda olan olayların detaylarını onlara ulaştırıyormuş. O piçe sonra dönecektim ama şimdi önemli olan o davanın onların lehine olmamasıydı. Avukatla yaptığım görüşme sonucunda en büyük dezavantajın bekarlığım olmasıydı. Bu yönden sağlam bir ele sahiptiler. Bu davayı kaybetmeme en büyük sebeb bu olurmuş. Şimdi ne halt yiyecektim. Göstermelik bir evlilik bu işi kurtarır sanmıştım fakat bu olaylar çok olduğu için sosyal Hizmetlerin denetleme yapabileceğini söylemişti avukat.

Avukattan sonra şirketten çıkıp soluğu babamın evinde aldım. Tek başıma bu işi çözemeyebilirdim. Son zamanlarda olan Handenin yaptıkları ve saldırısı. Benim yaralanmam, Ukde nin babası derken her boktan haberleri vardı. Elleri kuvvetliydi. Akşam Ukde ve Ada da buraya gelmişti. Bir süredir babannesi ve dedesinin görmeyen küçük kızımın keyfi yerindeydi. Yemekten sonra onlar Ukde ile salonun bir köşesinde yeni alınan yapbozu yaparken biz kendi aramızda aynı konuya devam ediyorduk.
"Göstermelik bir nikah kıysak" demişti annem.
"Sosyal hizmetlet takip edermiş. Aynı evde yaşamamız ve Ada ile olan ililkisi ilk dikkat edecekleri şey."
"Hem zaten belli ki kısa sürede açacaklar davayı bu sürede hem birini bulup hemde herşeye hakim olmasını sağmamamız çok zor" diye konuya giren babam çok haklıydı. Hem güvenebileceğimiz kimi bulacaktık ki. Adanın kahkası ile hepimizin bakışları oraya döndü. Ada Ukde nin boynuns atlamış sımsıkı sararken Ukde onun boynuns sayısız öpücük bırakıyordu. Ve bu öpücükler onu kahkahaya boğuyordu. Bir an aklıma gelen fikirle annemlere baktım. Onların gözünden de aynısı geçtiği belliydi. Olabilir miydi. Ukde bunu kabul eder miydi?. Hem eve hakimdi hemde Adayla olan ililkisi bakıcıdan çok daha fazlaydı. Onu gerçek bir anne edasıyla saran bu kızdan bunu istemem ne kadar doğruydu. Hayatında biri var mıydı. Öyle olsa bunca zamandır bir şekilde belli olmazmıydı?. Peki o kabul eder miydi?
"Daha iyi biri olamaz" dedi annem.
"Hem güvenilir. Hemde Adaya çok düşkün" diye onu onayladı babam.
"Ne düşünür bilmiyorum. Ama ilk fırsatta bu konuyu ona açıcam"
Bakışlarım tekrar oraya döndüğünde gülümsemesine takıldı bakışlarım. Eğer ki kabul ederse kalbimin ritmini değiştiren bu kızla gerçek bir evliliğim olabilir miydi. Sadece kağıt üstünde değil de. Her anlamda hayatımda olur muydu?

. 

. 

. 

. BÖLÜM SONU.

BİLİYORUM BİLİYORUM KISA OLDU BİRAZ FAKAT BAZI İŞLERİM SEBEBİYLE BU KADAR ANCA YETİŞTİREBİLDİM.

KARANIN AĞZINDAN OKUDUĞUMUZ BÖLÜM NASILDI.

SİZCE UKDE BU TEKLİFİ KABUL EDER Mİ?

EĞER DAVA AÇILIRSA BU EVLİLİK ONLARI KURTARIR MI?

EN ÖNEMLİSİ EĞER UKDE KABUL EDERSE KARANIN İSTEDİĞİ GİBİ GERÇEĞE DÖNÜŞÜR MÜ?

EVET CANLARIM PAMUK ELLER OY VE YORUMLARA. GÖRELİM BAKALIM KİMLER HİKAYEMİZİ SEVİYOR. 🥰😍💕💕