İnsanı en çok yaralayn şeydir güvensizlik. Güvenmediğini yüzüne haykırılmasıdır ve bu hiç suçunuz yokken yapılmışsa daha da acıdır. Size en çok güvenmesi gereken insanın bile size güvenmemesi öyle bir yara açar ki ölseniz bile iyileşmez. Orda öylece kalır. Her yeni olayda daha derin başka bir yara açılır. Yaraların acısından unutulur sebebi.

Belki de bundandır insanın yapsam da suçluyum yapmasam da. O zaman yapalım da hakkıyla suçlu olalım düşüncesi. Eğer bu gerçek değilse benim burada olmamam gerekirdi. Elimde kalın bir halat önümde bir tabure. Bahçedeki ağacın hemen altında. Bir dakikada geçer tüm acılar, güvensizlikler ve en önemlisi tüm suçlamalar.

Sonunda 'önce kardeşini öldürdü sonrada kendisini astı.' derler. Ama dememeliler. Çünkü ben masumum. Masumum çünkü kendi canımı neden yakayım ama kimse inanmıyor. Ben canımı neden yakayım? NEDEN?

Helin küçük bebeğim okuldan geldiğinde yorgundu. Erken uyudu ama uyanmadı. Sabah okulu için uyandırmak istedim, uyandıramadım. Uyanmadı. Bebeğim... zehirlenmiş. Zehirlemişler onu ve ben fark edemedim. Belki de haklılar. Helin benim yüzümden öldü. O zaman bende ölmeliyim.

Elimdeki halatın bir ucunu dalın diğer tarafından geçirip dala sağlamca bağladım. Dİğer ucunda zaten ilmeğim hazırdı. Taburenin üzerindeyken ilmeği boynumdan geçirdim. İşte bu kadar bellki de herkes haklıydı. Suçlular elbet ölmeliydi. Ben de suçluysam ölmeliyim.

Bir kedicik varmış.

Otuza kadar sayarmış sıfırını atmış üç kalmış.

1, 2 ve 3.

Sonrası soluksuz kalışım ve adalettir belki.

......

Herkese tekrardan merhaba.

Herşeye baştan ve sağlam bir şekilde başlamak istedim. İlk bölümler biraz acele ve acemice geliştiği için kaldırdım. Şimdi ki halini ise hep birlikte öğrenelim istiyorum. O zaman hadi bakalım.

Her son bir başlangıştır.

Başlama tarinizi bekliyorum.

Keyifli okumalar...