bölüm 3

Ahsen İzem bayıldıktan sonra orada birinin olduğunu fark etmişti Aslı Karasoy. Melisin seslenişi ve hemen ardından yere düşen bir beden sayesinde. Ahsen İzem... Onun kızı, canı olan Ahsen İzem miydi? Aslı, Ahsen İzemin haberini aldıktan hemen sonra kucağına bir başka kız çocuğu bırakılmıştı. Eltisinin kızı Ahu İzel. Aslının Ahsen İzemden sonra bir kızı daha olmuştu, ama Aslı bir kaç dakika önce eşinden kızının düşmanları olan o aileye verildiğini duymuştu. Düşmanları, bundan 4 sene önce en büyük oğlu olan Yusuf'u öldürmeye çalışan düşmanları.

Aslı hemen başının ucunda durmuştu bayılan kız çocuğu hastaneye yeni başlamış bir stajyerdi. Ahsen İzem Demirel'di... Eşi Selim bey kızın kan tahlilleri için alınan kanın hemen ardından DNA testi içinde kan alınmasını istemişti. Baygın olan kız çocuğunu gördükçe içi gidiyordu Aslının. Aynı kendi saçları gibi sarı saçlarına doğru uzanacak oldu elleri. Yapamadı, elleri o sarı saçlara doğru gitmedi. Sanki bunu yaparsa her gün mezarlığa gittiği kız çocuğuna, 17 senedir annelik yaptığı Ahusuna ihanet ediyormuş gibi hissetti. Bencilce ellerini geri çekti, dolu kahverengi gözleri ile izledi kızı, kızını...

...

Gözlerimi açtığımda beni beyaz bir tavan yerine saçlarımı severek ağlayan Melis karşıladı. Ben ona bakarken o göz yaşlarını silmeye çalışıyordum Hafifçe doğrulduğumda Selim beyin odasının önünde gördüğüm kadını gördüm. Saat baya gecikmişti dedem abime bir şey söylemediyse o beni çok merak etmiştir. Kolumdaki serumu dikkatlice çıkartacakken elimin üzerinde bir el hissettim. "Yapma," Melisin endişeli sesi sanki bileklerini kesmişim gibi abartılıydı. Alt tarafı serum çıkartıcam ne bu abartı canım?

"Abim, beni merak etmiştir. Gitmem lazım." Bu hayatta beni seven tek kişiydi abim... "Gidemezsin. 2 oldu Ahsen İzem. Lütfen gitme." Kafamı olumsuzca sallarken kolumdaki serumu çıkarttım. Sedyeden kalkarken odanın içindeki kadına bakmadım.

Önce arşive doğru ilerledim, telefonumu alıp abimi aramalıydım. Arşiv odasına girdiğimde telefonumu elime aldım ama gördüğüm mesajla yüzüm tekrardan düştü.

Abim 💗: Aileni buldun güzelim :)
Abim 💗: Özür dilerim, sana böyle bir hayat yaşattığım için özür dilerim abicim.
Abim 💗: Seninle bu konuşmayı yüzyüze yapmayı isterdim bebeğim, ama şu an yurt dışına biletimi aldım. Senin olmadığın hiçbir yer evim gibi hissettiremeyecek biliyorum.
Abim 💗: Ama kaçmaktan, gitmekten başka çarem yok.
Abim 💗: Doğduğun, kucağıma verildiğin ilk gün babam senden nefret etmemi tembihlemişti.
Abim 💗: Hiçbir zaman yapamadım Ahsen İzem. Ben hiçbir zaman senden nefret edemedim.
Abim 💗: O ben senden nefret etmedikçe gözlerimin önünde sana nefret kustu, daha ufacık bir bebektin İzem, ufacıktın ve onunla olduğun her an öyle usluydun ki.
Abim 💗: Sonra sen büyüdün, uslu olmaya devam ettin. O sana kızamadığı için daha da sinirlendi, nefret doldu.
Abim 💗: O gece sırtında sana bıraktığı yara sadece ışıklar yüzünden değildi. Seni cezalandıramadığı her anın hırsını o gece aldı.
Abim 💗: Ben sustum, sustuğum her an için özür dilerim Ahsen İzem.
Abim 💗: Serdar Karasoy annemin manevi babası, seninse öz deden İzem.
Abim 💗: Ondan uzak dur İzem. Anneme ve babama hiç acımadı, o evde sana hiç acımadı. Bunları sakın unutma.
Abim 💗: Beni her zaman seni çok seven abin olarak hatırla bebeğim. Seni yalnız bırakıp buradan giden bu korkak adamı unut.
Abim 💗: Abin seni çok seviyor bebeğim, abinden nefret etme olur mu?

"Abi..." Gidecek bir evim, yuvam kalmamıştı. Abim, abim artık yoktu. Neden abi? Neden gidiyorsun?

Arşivde öylece yere oturmuş dizlerime kendime doğru çekmiştim saat gecenin biri ama ben hala arşivde öylece ağlıyordum. İlk staj günüm harika geçmişti! Canım ailemi bulup abimi kaybetmiştim harika! Çok harika. Keyfinden bu arşivde değildim, abimin de söylediği gibi dedemin yanına gidemezdim. Hele onun suratına o kapıyı kapatıp Selim bey ile konuştuktan sonra onun yanına gidersem anca ölümü çıkartırdı. Abim yokken... Bana acımazdı. Defalarca aramıştım abimi, her çalışta duyduğum o ses canımı yakıyordu.

Ailemi bulduğum ilk gün kimsesiz kalmıştım. Abim benim ailemdi, tek ailem. O gittikten sonra benim bir ailem olsa ne olurdu olmasa ne olurdu? Ben abimin endişesini hissetmek istemiştim bu telefonu elime alırken. Yıkılmak, kimsesiz kalmak değil.

Arşivin kapısı çalındığında bu saate kimsenin arşive girmeden önce kapı çalmayacağını biliyordum. "Ahsen İzem?" Titreyen ses Melise aitti. "Gelebilir miyim?" Geldiğim ilk an bana sevencen bir şekilde yaklaşmıştı. Bir cevap vermedim ama o kapıyı açtı.

Elinde birşeyler vardı gözlerimi ondan çektim odaya girdiğini gördüğüm an. "İyi misin?" Kafamı sallayarak cevap verdim hemen yanıma oturmuştu. "Yemek yiyelim mi?" Ben cevap vermeden kendisi ekledi. "Tabii ki yiyelim." Önüme az önce elinde getirdiği hamburger poşetini bıraktı. Sabahtan beri aç olduğum için itiraz etmeden açtım poşeti.

Hamburgeri yarısından çoğunu yediğimde doyduğumu hissettiğimden elimden bıraktım. "Eve gidelim mi Ahsen İzem?" Evim mi var benim Melis? Bunu söylemek yerine olumsuzca başımı salladım. "Eğer istersen, dedemin evine de gidebilirsin. Abin vardı onun yanına götürmemi ister misin?" Abim vardı... Artık yoktu.

"Giderim şimdi, hastanenizde durmamdan bu kadar rahatsız olacağınızı düşünmüyordum Melis hanım." Sanki abimin gitmesini o sağlamış gibi öfkemi ondan çıkartmıştım. "Hayır Ahsen İzem. Yemin ederim öyle bir şey düşünmedim." Pek umursamadan ayağa kalktım. Dosyaların olduğu yere savurduğum çantamı aldım. "Hocalarımla konuşup en kısa sürede yer değişikliği isteyeceğim. İyi akşamlar." İlk haftadan yer değişikliği olmayacağını biliyordum aslında en azından Esma hocaya biraz yalvarmadan olmazdı. "Ahsen İzem, sen benim kardeşimsin." Yüzümde bir gülümseme oluştu, sen benim kardeşimsin...

"Şimdi beraber evimize gideceğiz." Net bir tavrı vardı. "Sizinle hiçbir yere gelmeyeceğim Melis hanım. Kanıtlanmış birşey yok belki ilk kayıtlarda bir yanlışlık yapılmıştır. Düşmanınızın kızını evinize alamazsınız." Burukça gülümsedi bana karşı. "Sen buradayken DNA testi sonuçları çıktı Ahsen İzem. Sen benim kardeşimsin." DNA testi mi yapılmıştı? Keşke bana da haber verseydiniz ya.