İlk olarak arabadan inen ben oldum, onlar yollarına devam edecekti. Hastanenin girişinde beni karşılayan bir adet Giray vardı. "Hastanemizi şereflendirdiğiniz için siz değerli Karasoy'a çok teşekkür eder en lüks arşivimize yönlendiririm." Ona gözlerimi devirmekle yetindim umarım bunu dün için bir teşekkür olarak sayabilirdi. "Sen nasıl kaçtın kızım benden?" Asansörlere doğru yürümüştük bile. "Çok basit oldu biliyor musun?" Aynı onun gibi dalgaya vurarak konuşmuştum ama o dert yanmaya başladı.

"Hepsi senin o baban yüzünden kızım, adam vicdansızın teki! 48 saat nöbet nedir? Bütün hastanenin nöbetini bana tutturdu bence." Bu defa ona gülen ben oldum. "Selim beyle konuşayım, senin nöbetleri 60 saat yapalım biz. Elime düştün vallahi, buradan gidene kadar kullanırım ben bunu."

Kolumu dürttü büyük bir oscar oyunculuğu sergileyerek konuştu. "Gitmek ne demek Ahsen İzem? Beni beni Girayını bırakıp gidebilir misin? Arkana bakmadan bu hastaneden çekip gidebilir misin? Bana kıyıp 60 saat nöbet yazdırır mısın?" Onun abartılı tepkilerine asansörden inerken gayet normal bir şekildi. "Tabii ki evet." Asla zevk almadım aslaaa. "Hangisine evet?" Tedirgince sorduğu soru gülmeme sebep olmuştu. "Tabii ki hepsine!" Elim düştün Giray efendi!

Hastane çok şükür ki bugün sakindi, yeni bir aile vakası yaşamamıştı! Hatta bugün bir kaç kişinin serumunu falan çıkarttım. Hastane sahibinin kızı olunca, veya onu bulunca arşivden çıkartılmıştım. Hastaneden çıkmama 1 saat varken telefonun çaldı. Kaydetmediğim bir numara olsa da açtım.

"Alo?" Karşı taraftan neşeli bir ses geldi. "Ahsen İzem, napıyorsun?" Ahu İzel, gerçekten insanların yüzünde gülümseme bırakan bir kızdı. "Hastanedeyim, sen?" Sorumu es geçerek başka bir soru yöneltti bana. "Eve gelecek misin? Seni almaya gelelim mi biz Yusuf abimle?" O konuşurken arkadan bir başka ses duyuldu, 'nereye gidecek başka?' Sanane be Ilgaz?

"Teşekkür ederim Ahu İzel. Eve gelmeyeceğim, sabahta söylemiştim abimle kalacağım." Defolup yanında kalmama izin vermeyen abimin yanında. Canere çok sinirliydim ya da kırgın ben kırgınlığımı öfle ile atanlardandım. "Ahsen İzem, gelsen?" Ahu İzel iyi hoşsun da çok ısrarcısın be yavrum. "Gelmeyeceğim, hatta mümkünse bir daha hiç gelmeyeceğim. Hem ikizin de çok mutlu olur." Ergen ergen konuşmuş olabilirim, ben zaten ergenim.

"O ne biçim laf Ahsen İzem?" Bir anne edasıyla söylediği şey beni gülümsetmişti. "Neyse Ahu İzel, görüşürüz. Beni çağırıyorlar." Yalan, neyse bunu bilmesine gerek yok. "Görüşür müyüz?" Sesindeki masumluk insanın kanına dokunan cinstendi, nasıl bu kadar saf kaldın Ahu İzel? "Görüşürüz." Telefonu kapatmadan hemen önce söylemiştim.

Evet beni almayın diye rest çekmiştim ama şimdi gidecek yerim yoktu. Ben ne harikayım yahu? Cüzdanımdan dedemin çıkarttığı ek karta baktım. İptal ettirip ettirmediğini bilmiyordum bu yüzden kantinden bir şeyler alıp ödemesini onunla yaptım. Gayet çekiyordu. Neyse bir kaç gecelik otel masrafımı ödese ölmezdi cimri.

Hastaneden çıkış saatim geldiğinde Giray koşturarak yanıma geliyordu. "Ahsen İzem! Bensiz mi gidiyorsun eve? Selim bey amcam beni çağırmış beraber gidelim!" Bu çocuğun bitmeyen enejisinden her eve lazım. Yenilenebilir enerji tam olarak Giraydı bence. "Eve gitmiyorum ben, size iyi eğlenceler." Koluma girdi. "Sen nereye?" Sanki çok önemli bir şey öğreniyormuş gibi bir tavırla sordu. "Abime gideceğim." Bugün çarpılmazsam iyi çok yalan söyledim. "E ben bırakayım." Çığlık atıcam şimdi sen beni rahat bırak Giray! "Teşekkür ederim Giray, ama o beni almaya gelecek." Şey peki bundan abimin haberi var mı?" Kafasını sallayarak kolumdan çıktı. "Sen kaybettin." Şu ego bende olsa keşke. "Görüşürüz," dedim onu beklemeden hastanenin dışına çıkarak o otoparka inecekti zaten.

Geldiğim otel güzeldi en azından kalabileceğim bir yerde şimdilik 2 günlük olarak tutmuştum. Yarın Esma hocanın boş günüydü muhtemelen hastaneye gelecekti. Ona yalvarma sahnelerimi aklımda toparlamaya çalışırken telefonum çaldı, tekrardan kayıtlı olmayan bir numara arıyordu. Ahu İzeli kaydettiğim için o olmadığını biliyordum.

Telefonu açtığımda bu defa karşı tarafın konuşmasını bekledim. Bir süre sessizlik oluşurken karşı taraf konuştu. "Alo, Ahsen İzem?" Bir kadın sesi geldiğinde kim olduğunu, adımın ağzına neden bu kadar yakıştığını düşündüm. Bir cevap bulamadım ama neyse. "Buyrun, kimsiniz?" Aslı hanım olduğunu tahmin ediyordum ama gene de ondan annenim demesini bekledim. Sabah Selim beyin üzerine basa basa savunduğu gerçeği onun da savunmasını istedim. "Aslı Karasoy ben." Demedi, annenim demedi. Bir kez daha hayal kırıklığına uğradım.

"Neden aradınız Aslı hanım?" İstemsizce sert çıkmıştı sesim. "Az önce koruman Koray bey aradı, bir otele taksi ile gitmişsin? Giraya ve Ahuya abinle buluşacağını, onun seni alacağını söylemişsin. Bir sorun mu var?" Sesin bu kadar soğuk olmasaydı dizlerine yatıp ağlaya ağlaya anlatırdım sorunu, terk edilişimi, gidecek yerimin olmayışını. "Abimin acil bir işi çıktığı için kaldığı otele tek başıma gelmek zorunda kaldım. Peşime koruma takmanızdaki sebep nedir? Böyle bir şey istemiyorum. Lütfen son verin." Sesim onun ki kadar soğuk biraz fazla sert çıkmıştı.

"Ahsen İzem, senin güvenliğin için Koray bey orada kalacak. Bu konuyu babanla konuşabilirsin. Ayrıca dün Selim konuşurken duymuştum. Abin Caner Demirel, yurt dışına çıkmış. Bizimle kalmak istemediğini belirtseydin eminim baban da saygı duyar ve güvenli bir yer ayarlardı."

Söylememiş miydim? Söylemesem dahi belli etmemiş miydim? "Aslı hanım, kimseye gittiğim veya gideceğim yerin hesabını vermedim bu yaşıma kadar. Bu yaşımdan sonra da vermeyeceğim. Ama eşinize hatta kızlarınıza sizinle kalmak istemediğimi çok net bir şekilde belli etmiştim. Ne eşiniz ne de kızınız buna müsade etmedi. Eşiniz evinizin kapısından çıkmama izin vermezken. Kızınız gidecek yerim olmadığı için kaldığım arşiv odasından evinize getirdi. Ama merak etmeyin tekrardan gelmeyeceğim o eve. Saygı duyacak olan eşinize iletirseniz çok sevinirim. Korumanızı da çekin izlenmekten hoşlanmam." Hemen ardından telefonu kapatmıştım.

Ailemle 2. günüm harika geçmişti! Canım ikizim ve canım annemle çok iyi anlaştık! Hatta beni sevgilerinden boğacaklardı, zor kurtuldum. Zaman ilerledi aynı telefon sesini defalarca duydum en son şarjı bittiği için kapanmıştı muhtemelen. Bakmadım uğraşmadım hiçbir şeyle. Uyudum, öylece her zaman yaptığım gibi kaçmak için uyudum.

•Girayyyy

•Ahu İzeli seveceğiz bence.

•Görüşür müyüz?

•Aslı Karasoy?

•Sesin bu kadar soğuk olmasaydı dizlerine yatıp ağlaya ağlaya anlatırdım sorunu, terk edilişimi, gidecek yerimin olmayışını...

•Sorunlarını uyuyarak halledenler klübü başkanı yani ben sayın yazarınız.

•Bölüm nasıldı?