Siz: Günaydın. Bugün nasılsın.

Efken: Günaydın. Artık gündüzleride mi mesaj atmaya başladın?

Siz: Rahatsız oluyorsan atmayabilirim.

Efken: Hayır! Rahatsız olmadım. Aksine iyi oluyor.

Siz: O ne demek?

Efken: Yani kafam dağılıyor. Beni birkaç dakikalığına da olsa gerçek dünyadan soyutluyorsun.

Siz: Eğer bu seni mutlu ediyorsa o zaman ne mutlu bana.

Efken: Mutlu olmak nasıl bir şey bilmiyorum. Ya da kızgın. Ya da üzgün. Ya da öfkeli…

Siz: Mutlu olmak ne demek ben de bilmiyorum.

Siz: Ama, kızgın olmak göğsünün ortasında yanan ateş gibi bir şey. Üzgün olmaksa boğazında oluşan bir yumru gibi.

Siz: Öfkeli olmak ise kalbinde yanan bir ateş gibi bir şey.

Efken: Duygular dediğin şey bahsettiklerinse eğer belki de hissedememek en iyisidir.

Siz: Duyguları olmadan insan yaşayamaz Efken. Duygularımız yoksa bir mutfak robotundan ne farkımız kalır ki.

Siz: Ayrıca senin de duyguların var, gördüm. Egemen sana saldırmaya çalışırken yumruk olan ellerini, kasılan çeneni, çatılan kaşlarını gördüm. Senin duyguların var.

Efken: Öfke…

Siz: Evet. Öfke…

Efken: Mutluluğun tanımı sen de neden yok.

Siz: Çünkü ben hiçbir zaman mutlu olmadım.

Efken: On yedi yıl boyunca hiç mi?

Siz: On yedi yıl boyunca hiç.

Efken: Neden.

Siz: Kendi annesinin ölümüne sebep olan biri mutlu olamaz Efken.

Efken: Nasıl yani? Böyle bir şeye nasıl sebep olabilirsin ki?

Siz: İlk konuşmamızda sana söylediğim şeyi hatırlıyor musun?

Efken: Ben doğmaması gereken o kişiyim.

Siz: Evet. Doğmaması gereken o kişiyim.

Efken: Seni bulacağım Yara. Ve sana bunun tam aksini kanıtlayacağım.

Siz: Beni bulmak için uğraşma Efken. Sadece sen de iyi anılar bırakmak istiyorum.

Efken: O ne demek.

Siz: Vakti geldiğinde gideceğim.

Efken: Nereye.

Siz: Bu da bir sır.

Efken: Seni bulacağım Yara ve nereye gideceksen beraber gideceğiz.

Siz: Low – Lullaby

Efken: Message to Bears – You are a memory